«Se o Chicle non chega a dicir onde estaba Diana Quer, non a atopamos nunca»

MARCOS MÍGUEZ

Ten un pequeno mapa da ría de Arousa sobre a mesa do despacho, no que hai pintado un percorrido e sinalado un punto, o lugar onde apareceu o cadáver de Diana Quer. Foi o mapa de cabeceira de todos os gardas civís que participaron na investigación dun dos casos máis complicados da historia do corpo, e o máis complexo que tivo nas súas mans José Anxo Corral Segade (Barcelona, 1981), capitán xefe da unidade da Policía Xudicial da Coruña, a mesmo do caso Asunta, que nesta ocasión traballou xunto á UCO de Madrid na procura da moza madrileña desaparecida na Pobra o 22 de agosto do 2016.

-O martes sóubose que o Chicle sempre foi sospeitoso da desaparición de Diana Quer.

-Sempre tivemos sospeitas, pero iso é unha cousa e outra convertelas en probas. Nesta investigación dun ano e medio houbo altibaixos, momentos nos que criamos que non o sacabamos adiante.

-O cadáver estaba nunha nave de Rianxo. Nunca miraron alí?

-Por esa nave pasamos moitas veces, pero nunca miramos dentro. É unha propiedade privada e non entras se non hai nada que che indique que pode estar alí. Hai que pensar que eran moitos meses de investigación e que esa zona xa fora rastrexada.

-Meses de traballo que comezaron coa denuncia de desaparición presentada pola nai.

-Temos que pensar que é unha moza nova nunha festa de pobo. L que menos pensas é que se haxa ir pola forza. Pero algo non nos cadraba, e a nai, desde o primeiro día, dixo que lla levaron. Tiñamos a mensaxe de «morena, ven aquí» e as declaracións de testemuñas que a viron esa noite. Era o que había. Nada máis. O comezo foi bastante complicado.

-Foi cando se pensou nos feirantes.

-Foi unha liña de investigación, pero foron un colectivo que colaborou moito.

-Cando empeza a manexar a posibilidade dun secuestro?

-Desde os primeiros días, coas declaracións, a contorna dela, os amigos de Madrid. Aí dásche conta de que nada che cadra e de que probablemente alguén lla levou. É unha investigación moi complexa, con máis de nove millóns de datos.

-En que momento empezan a sospeitar do Chicle?

-En novembro salta un dos datos que dicimos ollo con isto. Pero tiñamos uns sinais de repetidores que nos dicían que o seu coche saía da Pobra por unha zona distinta á que marcaba o móbil de Diana. Iso non nos cadraba. É como un quebracabezas de nove millóns de pezas que vas colocando, pero hai unha peza que non encaixa. Ata o ano seguinte, cando o día da festa da Pobra móntase o dispositivo máis grande que teña visto na miña vida e reconstrúese a noite da desaparición tomando medidas de todo. E vemos que estabamos confundidos e que saíron polo mesmo sitio. Aí é onde nos cadra esa peza do quebracabezas e é cando pensamos que pode ser el.

-El chama entón a un axente que coñece para saber se se lle investigaba.

-O Chicle é un gaioleiro, un mentireiro compulsivo. Unha persoa que fala e mente, que non sabes cando di a verdade. Ao garda intenta sonsacarle. É un indicio máis que suma. El colocouse dentro do escenario ao dicir que estivo na Pobra a noite da desaparición. Comprobamos que estivo alí, pero non sabiamos con quen. Esa era unha das nosas dificultades, saber se actuou só ou acompañado, se puido el só con Diana. Ata o día 25 de decembro, cando atacou a outra moza en Boiro, non quedou claro. Probablemente ese é o punto clave da investigación. É cando temos que tomar unha decisión porque tiñamos claro que tiñamos que ir por el.

-Ata ese día pensaban que podía haber máis implicados.

-Pensabamos que podía haber máis xente con el, pero vendo o do 25 todo nos indica que puido facelo só. O Chicle é un home forte. Ata o 25 sempre pensamos que podía haber alguén máis.

-Cando souberon que o asaltante de Boiro era o Chicle?

-Dámosnos/Dámonos conta cando a moza fala dun Alfa Romeo. Entón ponse toda a maquinaria en marcha e pómonos a buscar ao Chicle para detelo. Esa moza volveu nacer ese día. Parte do éxito do caso Diana é seu. A súa declaración precipitouno todo e permitiu sacar a un depredador da rúa.

-Por que non o detiveron nese momento?

-Porque de súpeto desaparece. Non se sabe onde está. Probablemente sentiuse descuberto e escondeuse. Inténtanse moitas cousas para localizalo e atopámolo o día 29. Estamos montando un servizo e creemos que a noite anterior está na súa casa. Pola mañá vemos saír un coche a fume de carozo e saímos detrás del e detémolo.

-Como foi a detención?

-Detivémolo en Boiro, cando ía a rehabilitación por unha lesión no ombro. Detémolo, sobe ao coche e non se mostra agresivo en ningún momento, todo o contrario. Creo que pensa que segue no seu terreo, controlando a situación. É un gaioleiro e séntese con forza.

-Moita xente cre que se lle podía ter arrestado antes se era sospeitoso desde hai un ano.

-As sospeitas non son probas. É doado a touro pasado pensar por que non se lle detivo antes ou por que non se tomou tal ou cal decisión. E hai que pensar ademais que, se o detivemos sen estar todo ben atado e pechásellenos en banda, poderiamos quedarnos sen Diana. E o noso principal obxectivo era atopar a Diana, viva ou morta. Hai que pensar que o servizo se quedase a medias, sobre todo pola familia. E despois dun ano e medio traballando duro, días e noites, quedarnos sen atopar a Diana fose fatal. Nunca teriamos rematado o caso. Non se pechou. Se o Chicle non vén abaixo e di onde está o corpo, probablemente nunca o atopamos.

«veu abaixo, pediu perdón á familia e díxonos onde estaba»

O achado do corpo de Diana Quer foi un dos momentos máis intensos para o equipo de gardas civís de Galicia e de Madrid que participaron na investigación.

-Como foi ese momento?

-Foi duro, emocionante. Sobre todo cando metemos a cámara dentro do pozo e vemos que hai un corpo. Foi moi duro para todos. Era unha mestura de sensacións, de ver os rostros de compañeiros que sufriron, que estiveron día tras día, nos que che levas o caso a casa. Cando sabes que está e que a atopaches mestúranse sensacións de todo tipo. Acórdome das caras da xente. Un sentimento de tristeza, de alegría, pero sobre todo a satisfacción de saber que eses pais van ter á súa filla.

-Como lles dixo o Chicle onde estaba Diana?

-Este gaioleiro e mentireiro compulsivo afúndese. E nese momento vemos que está dicindo a verdade. Acórdome de que cando rematamos de tomarlle a declaración co avogado, fomos todos para alí porque soubemos que contaba a verdade.

-Da Coruña a Rianxo para buscar a Diana. Como foi esa viaxe?

-Foi unha viaxe de moita tensión. De madrugada, coa autoestrada estaba baleira e alí iamos seis ou sete coches, un detrás doutro. É un momento de tensión no que non falamos. Simplemente había que chegar e comprobar se era verdade o que nos dicía.

-Como confesou o Chicle?

-A sensación foi coma se quitásese un peso de amais . Pediu perdón á familia. veu abaixo, pediu perdón e dixo: «Non quero facer sufrir a ninguén máis». Despois, ninguén falaba. Iamos para alí, só un coche detrás doutro, ao sitio que el nos dixo.

-Que ocorreu naquela nave?

-Do que ocorreu alí non podo contar nada, por respecto á familia. O que ocorreu na nave queda na nave. Só podo dicir que el entrou primeiro, acompañado do seu avogado.

-Dedicáronse máis ao caso Diana Quer que a outros que están pendentes?

-Temos os casos de Elisa Abruñedo, en Cabanas; de Álvaro, en Ordes, e de Marta Lucía, en Arteixo. Ás súas familias dígolles que nunca deixamos eses casos aparcados. Non imos parar ata atopar aos asasinos.

---

---

---