Veciños e turistas lamentan que o suceso teña manchado o nome da Pobra do Caramiñal
21 ago 2017 . Actualizado ás 10:59 h.Se un quere facer amigos na Pobra, Diana Quer non é o mellor tema para introducirse. Ninguén lle entra ao asunto con entusiasmo. Ao contrario; é moito máis doado que a xente se desculpe e eluda pronunciarse sobre un tema que provocou primeiro horror, logo indignación, despois hastío e, para rematar, esquecemento. Ata estes días, claro, cando os medios volvemos a revivilo todo con motivo do aniversario da desaparición.
«Aquí ninguén se esqueceu», sentenza cun pouco de amolo unha señora de mediana idade no mercado municipal: «Seguímolo todo con moito interese, porque é coma se faltase do pobo unha filla nosa». Na charla está presente outra placera. Pronto sae a frase máis común que recollerei durante toda a xornada: «Pasou aquí pero podía ter pasado en calquera sitio». As dúas teñen fillas, aínda que ningunha mocita. Unha xa é avoa e a outra aínda ten aos seus fillos pequenos. Podía ter pasado en calquera sitio, pero o incidente halles feito reflexionar: «Se tivese unha filla en idade de ir á festa con amigas ou ela soa, si tería algo de reparo».
«Ata as orellas»
Non moi lonxe de alí, tomando un aperitivo, Fernando, un veciño da vila de 65 anos afronta a pregunta sen panxoliñas: «A verdade é que xa estamos moi ata as orellas». O home, que en realidade utilizou para a metáfora outro apéndice menos olfativo, rememora os días informativamente máis intensos e as cousas que se dixeron do pobo en televisión: «A lei do silencio, dicían. Escoitamos verdadeiras barbaridades. E leste é un pobo onde non hai problemas, onde a xente é amable e a vida é normal. Ten as súas cousas, como todos os pobos, pero nada do que se dixo». Fernando é consciente de que o episodio xerou un maior control sobre as idas e vindas de fillos e netos: «Cando a miña neta se vai da miña casa estou máis pendente, pídolle sempre que me chame... Antes non o facía. Pero máis aló diso, levamos vida normal».
«Non, non a coñecía», di Guillermo, un mozo madrileño de 26 anos, que dá unha volta polo paseo marítimo e que, segundo di, veranea na Pobra desde sempre. Xusto o verán pasado foi o único que non veu: «Os meus amigos de Madrid dicíanmo: ‘¡Vaia sitio ao que vas de vacacións!'. Pero eu contestáballes que é un feito superpuntual. Isto é moi tranquilo. O que pasa é que á xente lle encanta o morbo e, como non se atopou o corpo, pódense seguir enchendo programas de televisión».
Uns días antes do aniversario e do desembarco de forzas da orde, a vila non ofrece ningunha pista que nos sitúe no suceso. De feito, as decenas de carteis co rostro da nova desaparecida que empapelaron as rúas da Pobra, desapareceron por completo. «O pobo xa o esqueceu, home», responde airado un xubilado: «Ademais, é sempre o mesmo, todo supostos».
«Eu seguirei vindo»
Pese ao resquemor que deixou en moitos veciños a asociación do nome do pobo coa sorte de Diana Quer, o certo é que ninguén notou que esa presunta mala publicidade teña afectado ao turismo: «Nin o pensamos», apunta Juan, un mozo compostelán que pasea coa súa muller e un carriño cun neno: «Comentounos onte o noso caseiro que era o aniversario pero é a única persoa aquí que se referiu ao asunto». Esta familia elixiu A Pobra por ser unha vila tranquila. Rosa, unha murciana de 67 anos, efectuou esa elección hai décadas e vén cada ano: «Eu si a coñecía. Era unha moza moi mona, monísima. Unha pena. Pero este é un pobo moi tranquilo. Por iso vimos». A súa filla, Amaya, admite que en Murcia si lle preguntaron: «É lamentable porque se falou moi mal dun sitio que é precioso. Eu, sen dúbida, vou seguir vindo comer, a bañarme e a gozar. Aquí estase moi ben».
No fondo, ninguén se esqueceu realmente do asunto, pero todo pasa. Ata un furacán informativo como o que rodeou a desaparición de Diana Quer. En canto transcorra o aniversario, volverá o exercicio de desmemoria.
Raptada, fuxida, asasinada...
Máis aló do amolo que provoca en non poucos veciños retomar as especulacións sobre a desaparición da moza madrileña, o certo é que, un ano despois do suceso, todo o mundo ten unha opinión sobre o que lle puido ter ocorrido: «Non me estrañaría que estivese viva, escapada nalgún sitio. Din que levaba mal coa súa familia, así que igual se foi e non quixo dicir onde está», opina un novo turista tamén madrileño. A súa opinión é a máis esperanzadora para a familia de Diana Quer porque, a estas alturas, a maior parte das opinións recollidas consideran que a moza está morta e que o seu corpo foi ocultado nun lugar de moi difícil acceso: «A esta moza picáronlle o billete. Se a tiraron ao mar, xa tería aparecido -analiza un veciño preto do paseo marítimo-. Pero aquí hai algunhas minas abandonadas nos montes, moitos buracos onde poderían ter deixado o corpo».
Algún día saberase
«Eu creo que a raptaron, porque era unha nena moi guapa. Leváronlla», opina unha turista que asegura viaxar cada ano a pasar as vacacións na Pobra. «Para min que a mataron», aventura Jorge, un mozo pobrense de 22 anos, que di sentirse apenado por ese final que, en realidade, é o que subxace na maioría de especulacións de veciños e turistas. Case ninguén cre que Diana se foi pola súa propia vontade. «A tecnoloxía avanza cada vez máis, así que o lóxico é que se acabe sabendo que foi de ela», opina Jorge. Sobre este particular, as especulacións son similares: algún día saberase o final desta historia, aínda que mentres algúns creen que se resolverá máis pronto que tarde, outros creen que poden pasar anos: «Talvez un día atópense uns ósos no monte e póidase reconstruír que lle pasou, pero non creo que sexa pronto», afirma un xubilado. O tempo dirao.
