Incapaz de volver á Pobra para non reabrir feridas, o pai da moza recoñece que pelexará ata o final para que se faga xustiza
20 ago 2017 . Actualizado ás 05:00 h.A falta de tres días para que se cumpra o aniversario da desaparición da súa filla, Juan Carlos Quer accedeu a valorar todo o ocorrido ata a data. Quixo agradecer o esforzo a todos os veciños da Pobra, de Barbanza, de Galicia e de cada punto de España que axudaron para descubrir que puido pasar aquela fatídica madrugada do 22 de agosto.
-Valorou regresar A Pobra?
-Non teño pensado volver. Estíveno valorando, pero non quero abrir máis cicatrices. Regresar sería moi duro.
-Confía en que a súa filla segue viva?
-Ao meu entender non existe ningún feito obxectivo que me indique que non pode aparecer viva, aínda que as expectativas son menores. Desafortunadamente agardamos antes un desenlace tráxico que un reencontro con ela. As circunstancias nas que desapareceu xa aventuraban que non se trataba de algo voluntario. Ela xamais o fixo así. Hai que pensar que foi retida en contra da súa vontade. A policía segue traballando para esclarecer os feitos, aínda que a situación está complicada.
-Trasládanlles optimismo os encargados da investigación?
-Obviamente creen que atopala con vida é moi complicado. Con todo, os milagres existen, e non hai ningunha evidencia de que me filla non estea viva. Sabemos que están a traballar para que a situación se esclareza, sería importante para todos. Se existe un asasino debe responder dos seus actos, a impunidade podería pasarlle factura a outra persoa. Se non atopa pena nin sanción antes ou despois volverá actuar. É obrigación de todos colaborar para que se esclareza, non só no ámbito de Diana, no de calquera persoa. A triste realidade é que hai miles de desaparecidos e debe existir unha resposta de como e onde se atopan.
-Dixéronse e escribiron moitas cousas por mor da desaparición. Que foi o que máis lle doeu?
-As afirmacións sobre a miña filla que non se corresponden coa realidade. Era unha moza coas ilusións de calquera persoa da súa idade. Tiña un corazón nobre, enorme, extraordinarios sentimentos e de ningún xeito xamais desapareceu do domicilio, a menos que se me trasladou a min. Non era frívola, era unha moza caseira, que desafortunadamente decidiu saír aquel día, cando non estaba previsto que o fixese, e así estamos hoxe, cun desenlace que nos podería tocar a todos, a calquera persoa que teña un fillo. Foi nunhas festas do pobo, onde xamais pasou nada e atópasche con isto.
«Desafortunadamente decidiu saír aquel día, cando non estaba previsto que o fixese, e así estamos hoxe»
-Medita tomar medidas contra esas informacións?
-Polo momento non. Dedícome a facilitar o traballo policial. Parte desa colaboración pasa pola miña discreción en todos os sentidos, deixarlles que traballen sen a presión dos medios.
-Cando se decretou a apertura do segredo de sumario pensábase que a familia se presentaría no caso. Por que non o fixeron?
-A resposta é sinxela. O xuíz estaba tomando unha decisión de ámbito formal, que non impedía unha investigación adecuada. Nós tomamos esta decisión para que non existise ningún tipo de filtración do sumario, que quedou custodiado pola súa señoría.
-A decisión non gustou aos axentes?
-É certo, pero non baixaron a garda. Agardamos que poidan abrir liñas de investigación que lles axuden a reabrir o caso. Non permitirei que a desaparición quede sen resposta. Tomarei a determinación necesaria para asegurarme de que se faga xustiza.
