Diana López-Pinel Pinarello: «Creo que a miña filla Diana foi raptada por encargo, e que segue viva»

Este mércores cumpríronse sete meses da desaparición na Pobra do Caramiñal da moza madrileña Diana Quer. Ou o que é o mesmo: 218 días de angustia para os seus familiares e amigos. A súa nai, Diana López-Pinel, relata a situación que atravesan, á vez que intentaba expresar con palabras o oco que a súa filla maior deixou nas súas vidas.

-Desconcertada pola falta de pistas concretas tras sete meses?

-Un pouco si, a verdade, sobre todo pola gran cantidade de medios que se están utilizando. Os axentes traballan horas e horas, pero non deron coa clave.

-Diana está viva?

-Si, eu teño esa esperanza.

-En que se basea?

-Na intuición e unha serie de hipótese que teño na cabeza. Pero xa lle digo, trátase da miña hipótese, e hai que ser prudente. Pero si penso que está viva.

-Falamos dun rapto?

-O primeiro é que está todo aberto e non podo descartar nada. Se me pregunta pola opinión persoal que teño, polas cousas que sei, oín ou visto, creo que a desaparición de Diana foi un rapto e non se atopa en España.

-Algún país concreto?

-Non, non, non. Non a sitúo en ningún país concreto, creo saber que en Galicia non vai estar pola celeridade coa que lla levaron. Penso que tiñan présa por sacala da zona e gañar tempo ata que eu me dese conta de que faltaba, e iso foi sobre as oito e media da mañá.

-Vostede ofreceuse a recollela en coche a madrugada que faltou?

-Claro, como sempre. Pero ela díxome que non me preocupase, que regresaba soa. Pasou outras veces, e ou ben ía con algunhas amigas ou subía alguén en coche. Ela tampouco saíu tantas veces como para preocuparme. Eu púxenlle unha hora de volta, que eran as dúas e media, pero ela tiña 18 anos e imaxinei que se learía máis. É dicir, era o último día de festas na Pobra e pensei que llo estaría pasando ben. Ela escribiume sobre esa hora para dicirme que subía pola súa conta a casa, polo que me despreocupé e funme a durmir. Pola mañá, ao ver que non estaba, non me cadrou e empezamos a chamar a todas as amizades das que tiñamos teléfonos, que non eran moitas. Cando me dixeron que regresou antes de acabar a festa, e soa, preocupeime de verdade.

-Cre que o rapto foi ao azar?

-Penso que Diana foi sempre o obxectivo dos raptores.

-Os autores son de Barbanza?

-Iso xa non o sei, o que si opino é que foi un encargo, e que segue viva. Iso é o que eu creo, aínda que a realidade pode ser outra. Da mesma forma que opino que os responsables da desaparición sabían a localización da súa casa e o traxecto que faría para volver. Ninguén a esas horas está parado no traxecto que hai entre a praia de Cabío e A Pobra agardando a que pase unha moza para secuestrala.

-Séntese con forzas para seguir veraneando na Pobra?

-A Pobra é un sitio ao que eu lle teño moitísimo cariño e que, en certo xeito, cando vou úneme a Diana aínda que non estea. Por iso si me sinto con forzas de volver.

-E en Madrid, lévao mellor?

-É tremendo, pero coa axuda da fe e de Deus vouno levando, aínda que hai días que se fai moi duro, con bajones. A verdade é que despois de sete meses o tempo empeza a minar bastante e a xerar un efecto de laxa que é difícil de levar.

-Necesitou axuda médica?

-Por agora non, a nena pequena si, pero eu non, aínda que non o descarto.

-SOS Desaparecidos está a axudar no caso: co seu consentimento?

-Toda axuda é pouca. Eles son unha xente estupenda, xa non só a nivel profesional. A verdade é que traballan sábados e domingos, e teñen unha gran calidade humana. Estoulles moi agradecida e para min xa son como unha pequena familia. 

«Calquera detalle pode axudar, por insignificante, ridículo ou pequeno que pareza»

Diana López-Pinel sabe, polo curso de investigacións pasadas sobre desaparecidos, que calquera detalle, aparentemente inocuo, pode resultar clave para resolver un caso como o da súa filla. Por iso, non dubida en facer o enésimo chamamento público para coñecer novos detalles que axuden a dar co paradoiro da súa filla maior.

-Cre que a sociedade aínda pode axudar?

-Claro que si, o que me gustaría é que alguén que puidese ter visto algo, agora que pasaron sete meses, non teña medo en contalo. Calquera detalle pode axudar por insignificante, ridículo ou pequeno que pareza. Se a viron falar con alguén, como era esa persoa, se de súpeto viron algo raro, xa que ela regresou sobre as dúas e media da mañá e a festa rematou moito máis tarde.

-Por que cre que decidiu dar por finalizada a festa e volver a casa soa?

-Aburríase, non hai máis. Diana non é unha moza de saír ata as tantas, nin moitísimo menos. Non lle gusta beber, non é moza que fume porros, non é unha moza... Entón chega un momento no que se non está a gusto, vaise a casa, e é que ela, ademais, é moi caseira. Entón, pídelle o suadoiro á súa amiga coa intención de subir andando á nosa casa. Pero bo, hai outra cousa que non me cadra, xa que ás dúas e media da madrugada a feira aínda estaba montada e son moitas as posibilidades de que alguén pasase por alí e puidese ter visto algo.

---

---

---