Sheila Meis: «Creo que o meu traballo na ambulancia non ten nada que ver, pero quen sabe»

Hai agora 25 anos do día no que Raquel Costas, unha moza do Grove que acababa de entrar na vintena, aterraba no aeroporto de Vigo nun voo procedente de Barcelona. Pasara máis dun ano e moito sufrimento desde que abandonase a súa localidade natal para ingresar no hospital barcelonés Vall d?Hebron. «Foi moito tempo de hospitalización. Máis que nada, polo que me explicou o meu pai, foi porque naquela época non había permiso para facer esa intervención e tiveron que estar unha chea de tempo agardando os permisos». Cóntao Sheila Meis Costas, filla de Raquel, quen necesitou que o seu pai, Manuel Meis, relátelle o que ocorreu entón, porque naquel momento ela tiña só dous anos.

Foi un 16 de xuño, «o día do seu aniversario», cando chegaron os permisos. Xa só facía falta un doante. E ese doante apareceu poucas semanas despois. O 1 de agosto Raquel entraba por fin no quirófano. Recibía o pulmón dunha nova falecida por un derrame cerebral nun hospital de Hospitalet, segundo recollía a prensa da época. Raquel padecía unha fibrose pulmonar e facía un ano que vivía conectada a unha bombona de osíxeno. Os médicos só lle daban un mes de vida se o pulmón que necesitaba non chegaba a tempo. Pero ese órgano chegou e converteu a Raquel na primeira persoa en España sometida con éxito a un transplante de pulmón.

Catro meses e medio despois da operación regresaba ao Grove acompañada por dúas dos seus médicos, Carlos Bravo e Antonio Román. Leste explicaba que Raquel podería facer unha vida normal, aínda que non volvería ser unha gran deportista. «Elixímola a ela como receptora pola súa gran humanidade e fortaleza de carácter, así como a súa patoloxía e mocidade. Creo que non debe haber no mundo un receptor máis idóneo que Raquel», dicía nunhas declaracións recollidas por La Voz de Galicia no aeroporto de Peinador. Para o equipo médico que a operou «tamén era moi importante», di a súa filla Sheila: «Era moi novo e para eles era a primeira vez. Era moi importante que saíse ben».

«Fíxoseme moi duro seguir adiante, pero agora estou moi ben e só quero volver coa miña familia», dicía Raquel naquel mesmo escenario. Cumpriu o seu soño, e durante meses puido gozar da súa terra e dos seus. Pero ese soño tiña data de caducidade, e esta cumpriuse dous anos despois. Un quirófano habíalle permitido soñar e ía ser outro o que frearía os seus soños. «Houbo unha segunda intervención, e foi cando se morreu na operación», explica a súa filla.

A Sheila contoulle o seu pai que «cando se foi á segunda operación, ela estaba ben, déronlle a opción de operarse ou non operarse, porque perdía capacidade pulmonar, pero moi despacito. Na primeira operación había sufrido unha parada cardiorrespiratoria e se lle encharcaron os pulmóns de líquido, así que decidiron facerlle unha segunda para que quedase ben. Dixéronlle que podía facela ou agardar, pero ela quixo facela xa, e foi cando pasou o que pasou». Raquel morreu en xaneiro. En maio, Sheila cumpría os cinco anos.

Hoxe ten 27. Segue vivindo no Grove e traballa como técnico nunha ambulancia. Pero nunca pensou que a súa orientación cara á sanidade tivese nada que ver coa historia da súa nai. «Non, eu creo que non, creo que o meu traballo na ambulancia non ten nada que ver, que foi unha casualidade da vida, pero quen sabe, igual si». Sheila é doante de sangue. De órganos non, porque «o papel non serve de nada, á hora da verdade teno que autorizar a familia, así que o que tes que facer é dicirlle á familia que queres facelo». Ela teno claro: «Téñoo moi presente. Hai xente que pode vivir con iso e a ti xa non che fai falta».

sheila meis filla da primeira trasplantada de pulmón con éxito en españa, de ou grove

---

---

---