Adentrámonos nas derradeiras semanas de 2025, en dirección a decembro, cercados por noites longuísimas e escuras. Estás comendo un sábado nun restaurante, as conversas inflámanse a eito estendendo felizmente a sobremesa, en combate contra a tiranía do tempo, e resulta que de alí a pouco xa é noite. O pano cae de súpeto, sen dar explicacións. Un fundido a negro fulminante. Ocorreu hai uns días, logo de compartir mantel cun grupo de vellos amigos: a noite atravesou a porta e compareceu entre nós sen previo aviso, traéndonos recado do inverno que se achega co coitelo entre os dentes. En homenaxe ás madrugadas perdidas en calquera estación, Lucía Aldao bautizou un poemario co título perfecto: Todo isto antes era noite. E escribiu nel, avisándonos: «Sáese de todo, menos da beleza». A min custoume ferro e fariña saír desa noite prematura que se nos botou amais despois de comer, concentrados como andabamos os colegas remotos na agradable tarefa de seguir recoñecéndonos, malia o escurecemento ambiental que reina a esta altura do ano. A noite impenetrable de novembro estaba alí, espectadora distante da reunión, allea ao lume dos parrafeos, e eu non quería abandonar o pasatempo cómplice do inventario e a reminiscencia. Por momentos medraba unha atmosfera de cápsula, unha impresión algo alucinóxena de noite sen horas, concedida en recompensa pola resolución de xuntarse de novo. «Poco sé de la noche / pero la noche parece saber de mí», escribiu Alejandra Pizarnik. Iso sucedía hai anos, entre descubrimentos e grandiosas torpezas: que nos instalabamos nas profundidades da noite para ser informados da nosa última hora, para atopar de paso unha saída no gran labirinto. Cumprido o obxectivo do reencontro, nesta ocasión tocou disolverse coa sorpresa dunha tarde de novembro convertida de socato en noite pecha, fenómeno provocado por vontade do eixo de rotación da Terra, sempre enredador. Unha noite que apareceu de incógnito, atravesada por estraños planos temporais. Dou fe: horas antes, aínda con día grande, estiveramos sentados ao redor dunha mesa, advertindo na faciana dos outros esas noites doutra época que endexamais entregaban as armas. Noites heroicas ou desérticas, noites raras, noites sen rumbo amoreadas agora na memoria, se cadra unha mentira imprescindible. Noites coma un rescaldo lonxano que aínda hoxe, alá onde estean, parecen sabelo todo de nós.