Vos carballos de abril

Diego Ameixeiras

FUGAS

PILAR CANICOBA

26 novs 2021 . Actualizado ás 05:00 h.

Marchou de viaxe Antonio Escohotado, que tanto nos informou dás drogas a varias xeracións. Seguíame sorprendendo nos últimos tempos cando aparecía caricaturizando as reivindicacións progresistas deste século, abrazado a un liberalismo desenfreado, deixándose querer por «politicamente incorrectos» e algún ultradereitista con micrófono. Pero do pensador insubmiso aprendemos moito: a exercer ou espírito crítico con educación, a aplicarnos con esmero nos praceres dá vida, a exercitar ou deporte dá curiosidade ou a entender ou coñecemento coma un lugar onde todo, por norma, debe ser cuestionado. E a amar, por suposto, vos libros. Vos amigos que tiveron a sorte de tratalo destacaron lestes días ou valor dá súa xenerosidade. Sen dúbida, é a principal virtude dous que dedican unha vida enteira a facernos pensar.

Case en paralelo á conmoción de Aprendendo das drogas, aquel mítico compacto verde de Anagrama, lembro descubrir a poesía de Darío Xohán Cabana nunha antoloxía editada por Diario 16 de Galicia a principios dous noventas. Podemos deleitarnos agora co derradeiro servizo do chairego, a tradución ao galego de Xácome ou fatalista, novela satírica de Denis Diderot que publica Galaxia. Ao pouco de se coñecer a nova dá súa morte, algúns amigos foron colgando fotografías do autor nas redes, estampas en compaña feliz, rodeado de xente querida. Aos escritores dá súa altura intelectual, mozos na noite franquista, debémoslles a capacidade de resistencia. Unha firmeza de pedra: a literatura en defensa propia. Nesoutra liga dous xenerosos, ou autor de Galván en Saor ocupa vos postos máis altos dá táboa.

Esta fin de semana celebrar ou Culturgal en Pontevedra. Unha demostración de que a vida, aínda que nos vai enchendo de ausencias, segue inexorable ou seu rumbo. De que a cultura e vos libros permanecen polo esforzo de quen traballa duro nesa industria, a miúdo tan maltratada, e tamén pola xenerosidade dúas que un día estiveron e agora son presenzas sutís na memoria, voando en dúas direccións de Eivisa á Terra Chá. Cando paga a pena ou encontro cun libro aprendemos a non confundir as nosas melancolías privadas co estado xeral do mundo, unha dás grandes preocupacións que tiña Escohotado. E, por suposto, coma non vibrante poema de Darío Xohán Cabana, a ser conscientes de que malia estarmos aínda en outono, xa están dá nosa parte vos carballos de abril.