Crime, guerra, vinganza e amor na última de King

FUGAS

El escritor Stephen King con su última novela, «Billy Summers».
O escritor Stephen King coa súa última novela, «Billy Summers».

«Billy Summers» é a magnífica historia dun asasino a soldo con principios morais que se enfronta a un último traballo

19 novs 2021 . Actualizado ás 05:00 h.

Se es fan de Stephen King, supoño que xa o devoraches. Se, pola contra, es dos que nunca leron ao rei, esta é a túa oportunidade de ouro para empezar a adoralo e librarche de calquera prexuízo que che impediu lanzarche a gozar da súa obra. E non, esta vez non lle fan falta pantasmas, nin mensaxes chegadas doutros mundos, para ternos co corazón en albas durante máis de 500 páxinas.

Aquí os monstros son moi humanos. E actúan sen freo. Billy Summers teno todo: é unha inquietante novela criminal, é unha doce historia de amor, é un cru relato de guerra, é tamén un excelente manual sobre como escribir un libro e, ademais, unha trepidante trama de vinganza, ao estilo das de Eu son a xustiza... Xa che fas unha idea. E se por separado as pezas son soberbias, xuntas compoñen un quebracabezas perfecto ao que non lle sobra nin lle falta unha soa letra. Unha xenialidade.

técnica narrativa

O mestre Stephen King, que xa peitea as súas canas, 74 anos, ofrécenos unha historia na que o protagonista principal é un asasino a soldo, ao que deberiamos odiar, e ao que acabamos amando. Un pistoleiro con remilgos morais (só mata aos que son malos) que afronta o seu último traballo antes de xubilarse. Un encargo nun pobo pequeno no que se ocultará baixo a inesperada tapadeira de estar escribindo un libro. («O seu maior desexo é escribir. Séntase e acende o computador. Abre o documento no que estivo traballando e mergúllase no pasado»).

King fai gala da súa excelente forma creativa (non todos os escritores esgotan o seu xenio coa idade) e presume de técnica narrativa: pasa da terceira persoa, á primeira, e salta dun momento temporal (a infancia do asasino) a outro (a actualidade) sen que en ningún instante perdamos o fío da historia ou mingüe o noso interese sobre o que sucede.

Chiscadelas aos seus fieis

No máis de medio milleiro de páxinas hai espazo para o drama, o humor, a acción e ata para algún parrafillo sensiblero que non fará asomar unha bágoa (esas escenas de tenrura xogando ao Monopoly cos nenos da veciñanza en que se oculta o pistoleiro/escritor Billy Summers á espera de que chegue o momento do crime).

Pero sobre todo hai (e isto entusiasmará á súa lexión de lectores constantes, tal como King os chama) esas pequenas referencias que como ovos sorpresa nos deixa ao longo do camiño para que gocemos cun sorriso dos recordos doutras historias coas que nos conquistou: o labirinto do hotel Overlook co que tanto sufrimos no resplandor («Eu non son supersticioso, pero non me achegaría ao sitio onde estaba o hotel Overlook. Alí ocorren desgrazas»); ou que a moza protagonista se chame Alice Maxwell como un dos personaxes de Cell, ou a vila de Hemingford Home nas montañas de Colorado , que tamén aparece en The Caseta , e algunha máis, como un sinistro pallaso que saúda desde un taxi («O pallaso saudou coa man. Devolvinlle o saúdo»)... Estas son as que eu vin, se atopas algunha pista máis cóntamo, ¡colecciónoas!

E tamén están as mencións a Donald Trump («Nick comenta que me dis do puto Trump, e Billy responde que me dis. Aí empezan a esgotar os temas de conversación»), unha crítica aceirada que King non perde a oportunidade en pór en primeiro plano, aínda a propósito de que moitos dos seus lectores americanos sentiranse ofendidos polas súas críticas e pasáseno á lista negra.

Outros xa lle botaron en cara a crúa descrición do asalto sexual que sofre a protagonista ou que a primeira parte da historia desenvólvase cun ton excesivamente pausado.

Cambio de ritmo

Un ritmo que cambia cando o personaxe de Alice entra en escena. A historia convértese a partir de aquí en pura adrenalina. Unha road-movie chea de acción. Pero para min, son os relatos que Summers escribe sobre as súas experiencias na guerra de Iraq con asaltos a casas, encerronas e mortes; ou sobre a súa infancia en casas de acollida con nenos descarriados e solitarios o que realmente dá ao libro unha nova profundidade. Cuestión de gustos.

Os personaxes son outro punto forte. Perfilados, con sombras («se sufrise, alegraríame. Supoño que iso me converte en mala persoa. —Convérteche en humana —corrixe Billy—»), evolucionan e maduran a través das páxinas. Sentímolos próximos. Enganchámonos a eles.

Stephen King escribiu unha historia complexa, con algunhas trampas deliciosas, na que che mergullas e esqueces o mundo. E o final... Non o vou a contar, pero asegúroche que nunca sospeitarías como remata esta historia. Algúns din xa que é o seu mellor libro, por agora.