A película favorita de Antonio Mercero era Cantando baixo a chuvia. Nos últimos momentos da súa vida adoitaba poñela case todas as noites, posuído pola emoción de ver a Gene Kelly brincando de alegría entre os charcos, ou a Cyd Charisse abaneándose de aquí para alá co seu vestido de flapper impoñente. O director de La cabina tiña alzhéimer, de maneira que cando aparecían os créditos na pantalla era como se estivese asistindo á estrea do filme. Para Mercero, coa memoria ferida, a chuvia da película sempre era nova. Supoño que os que acompañaron aqueles días deberon emocionarse moito ao advertir nos seus ollos, repetida cada noite, a expresión máis alta da felicidade. Que é o que nos percorre o corpo a todos cando vemos Cantando baixo a chuvia por primeira vez.
Lembrei a película mentres lía as derradeiras páxinas de Fármaco (Literatura Random House), relato de Almudena Sánchez sobre un estado depresivo que a obrigou a vivir situacións extremas, sumida na noite profunda da enfermidade. «Las palmaditas en la espalda son guantazos. El verano es punzante. Quién le dio un cuchillo al sol?», escribe poñéndolle palabras á angustia que a atormentaba cando saía á rúa e tiña que volver correndo á casa, incapaz de enfrontarse á vida. No libro, crónica deses días, ensaia con brillantez poética algunhas definicións posibles da depresión. Estar deprimido, con permiso dos que padecen a doenza, debe ser algo así como ver Cantando baixo a chuvia e non ser quen de sentir unha alegría algo parva. Aínda que ao rematar o filme te metas na cama cargando con algunha pena que levas dentro.
Protexido polo seu paraugas, Gene Kelly camiña baixo a chuvieira despois de despedirse de Debbie Reynolds. Entón comezan a soar os acordes de Singin' in the Rain e un sente que, por enésima vez, se activa a maquinaria da felicidade neses catro minutos —en realidade, un tempo eterno— que dura a canción. A alegría de camiñar lixeiro, de abrazarse á chuvia, de gozar sen límite dun amor. Teñen sorte os que poden ver a película por primeira vez. E tamén os que regresamos a ela coa memoria intacta e podemos experimentar esa escuma que nos deixa no cerebro. Aos que non poden sorrir, nin sequera baixo o sol, quédalles a esperanza. Non é pouco. Porque despois de ler Fármaco, a pesar das sombras, sabes que haberá un momento en que volverás saltar sobre os charcos. E que veña a policía.