Asegura Roube sentirse renacido e «moi a gusto», á vez que recoñece que o final de Extremoduro non foi o mellor dos posibles. O domingo saldará unha débeda pendente co público galego
31 oct 2021 . Actualizado ás 00:40 h.Miles de ollos centellearon cando Extremoduro anunciou no 2019 que a súa xira de despedida faría escala no monte do Gozo. O culebrón que sobreveu despois, con tres adiamentos e múltiples cruces de acusacións antes da definitiva suspensión da xira, tornou aquela ilusión en decepción, cando non en rabia. Dalgún xeito, o domingo Roube saldará unha débeda pendente, presentando en directo Mayéutica, o terceiro disco que asina baixo o seu nome, pero o primeiro tras a definitiva desaparición da banda. O músico estremeño, desde o outro lado do teléfono, recoñece que o final de Extremoduro non foi o mellor dos posibles. «Se xa unha xira de despedida é triste, unha despedida así aínda o é máis. Pero bo, a pandemia hase levado moitas cousas por diante».
-Como se chegou a aquela situación?
-¡Buf! Foi cousa da empresa promotora, que foi quen decidiu suspender a xira. Non quixo facer o único que se podía facer, que era agardar a que pasase a pandemia para pórlle data. O que non se podía, despois de aprazala dúas veces, era seguir pondo datas sen ter ningunha garantía de que os concertos se puidesen celebrar. E eu, co meu disco composto no 2018 e gravado no 19, tampouco podía quedar parado agardando á primavera seguinte e despois ao outono seguinte e logo outra vez ao verán... Así que a promotora tomou esa decisión e con ela acabáronse a xira e Extremoduro.
-En «Despois da catarse» di que non quedan sombras do pasado, nin penas atrasadas, nin portas pechadas. É unha licenza literaria ou unha confesión?
-(queda en silencio uns segundos) Bo, non sei... Hai cousas que están disfrazadas de metáforas e cousas que non, que son tal como son. Eu creo que cada un ten que interpretar as miñas letras ao seu xeito. Eu o que quero é que a miña canción che provoque sensacións, emocións ou imaxes. A ti que máis che dá en que estaba eu pensando cando a escribín? Tampouco eu quéroche dicir: «Esta canción fala disto ou do outro». Fala do que a ti che parece que fala.
-Como é a súa relación co seu pasado?
-Paso do pasado. Intento vivir o presente. E mirar cara ao futuro o xusto. Pero iso non significa que renegue do meu pasado. Hai cancións que me deixaron de gustar porque as fixen hai moitos anos e xa non son o mesmo. Hai cousas que xa non sinto. E eu non son un cantante ao uso ao que lle digan canta esta canción e cántaa. Non, eu téñoo que sentir e téñomo que crer porque se non me sinto ridículo e non son capaz de facelo. Pero non rompín con todo. Hai cancións de Extremoduro que si que me mola seguir tocando.
-Unha acepción da mayéutica ten que ver co parto. Séntese renacido?
-En certo xeito, si. Estou a vivir e facendo cousas novas, estou a traballar doutro xeito. Estou moi a gusto coa banda que teño e creo que iso se nota. Entón, non se se é un renacemento, pero si, sen dúbida, é outro cambio máis. Outra etapa.
-Esta vez, e con algún cambio de última hora que nos fixo temer o peor, chega a Galicia para presentar un disco que poderíase dicir que ten algo de moderna ópera rock?
-Bo..., si, podería ser. Pero iso eu non mo expoño á hora de compor. A min xórdeme o que me xorde e despois xa o analizo. Nunca teño nin idea de que vou facer. Póñome a tocar, vexo o resultado e, se me emociona, váleme. Non me complico máis.
-Gustábanlle aquelas óperas de rock dos 70?
-Si, claro que me gustaban. Pero despois se ha ir unificando todo e parece que imos tendendo cada día máis ao pensamento único. E nas cancións parece que está establecido que teñen ser de tres minutos porque se non a xente se aburre. Eu iso nunca o entendín. Se a canción che gusta, por que che vas aburrir? En cambio, se é mala, eses tres minutos poden ser os máis aburridos do mundo.
-De «Mayéutica» escribiu Carlos Marcos que che conecta cun mundo que hoxe en día só parece pertencer aos valentes». Considérase un valente?
-Non. Porque non é que eu me expoña: «Vou facer algo que non teña feito ninguén», é que non podo facer outra música que a que me sae. Si sen dúbida intento innovar, sorprender e, sobre todo, sorprenderme a min mesmo. Ese é o primeiro paso.
-É optimista ou é dos que pensan que ao rock lle quedan dous telexornais?
-A ver, o rock en España nunca foi unha música de maiorías. Iso si, as músicas de moda han ir cambiando e o rock sempre seguiu aí. É certo que cada vez é máis difícil que saian grupos de rock. En gran medida porque as discográficas perderon o poder que tiñan. Antes, se che fichaba unha compaña, xa tiñas a metade do camiño feito. Hoxe practicamente dáche igual que che colla unha discográfica ou non. E iso dificulta que nazan bandas. Eu non é que estea moi ao día, pero o que vexo é que o que saen son chavalitos que fan unha base, ou a collen, e cantan amais . Iso é algo que está ao alcance de calquera.
-Tamén proliferan os grupos tributo. Como leva con eles?
-Danme un pouco igual. Simplemente véxoo como unha falta de creatividade. ¡Cona!, por que tes que repetir o que xa se fixo? Imos avanzar, non? Interésame máis a xente que fai cousas novas e que me sorprende . Pero bo, orquestras sempre houbo e os grupos tributo son como orquestras monográficas.
-Conseguimos a inmunidade a cambio de converternos en rabaño?
-Sen dúbida que si. Máis do que xa eramos. Pero eu creo que isto non foi culpa da pandemia. Todo isto de tanto youtuber, influencer..., tanta xente opinando de todo e tanta xente vendo a outra xente opinar. Os rapaces hoxe necesitan que lles digan o que lles ten que gustar, que é o bo e que é o malo. ¡Que pena! Vexo pouca personalidade, pouca creatividade e nulo espírito crítico.
—En «Merda de filosofía» di que non quere asomarse ao fondo de si mesmo pero, e desculpe o atrevemento, teño a sensación de que neste disco si que o fixo.
—Bo, en todos os discos e en todas as cancións, en certo xeito, asómasche dentro de ti. Non se explicalo pero supoño que todo o que me sae nas cancións xa estaba dentro da miña cabeza, aínda que me inspirou para elas en cousas que vin fóra. Si, si que sinto que as miñas cancións saen sempre de dentro de min mesmo.
—Talvez por é «Mayéutica» mantén tantas conexións no formal e no conceptual con «A lei innata», un disco de Extremoduro do 2008?
—É certo que existen esas conexións pero sabería explicarche por que. Non foi algo buscado. Simplemente, segundo ía facendo Mayéutica íame dando conta de cousas e ao final si que se pode falar de certas similitudes, pero os dous discos están expostos desde puntos de vista moi distintos. Non é como a segunda parte dunha película, non. Son cousas diferentes.
—A xente máis nova, á que apenas lle interesa nada do século XX, si que respecta e mesmo venera a Roube e a Extremoduro. Por que cre que ocorre iso?
—Que á xente nova non lle interese a música da xeración anterior é normal. Antes diciamos «para que che vas comprar un disco se non lle molesta ao teu pai?» (ri). Pero si que é verdade que vexo xente moi nova nos meus concertos. Iso sempre me asombrou un pouco. E recoñezo que me pon moi contento. Para min é unha alegría enorme.
—«Todo o que me fai sorrir vale a pena», canta o primeiro movemento de «Mayéutica». Que fai sorrir hoxe a Roube Iniesta?
—Moitísimas cousas. Pásomo moi ben con esta banda, tocando e preparando as cancións. Rimos moito. Moito, moito.
—E que lle pon de mala hostia?
—Bo, pois moitas cousas tamén, pero mellor deixalas ao carón. Que non se torza agora a entrevista.
Santiago Multiusos do Sar domingo, 21.30, 36,30 euros