Virtudes, ese universo

Mercedes Corbillón

FUGAS

Á esquerda, Isabel e Virtudes —respectivamente, nai e avoa materna de Xesús Fraga, escritor e xornalista de La Voz de Galicia—, na cuberta do barco de pasaxe Monstserrat, na primeira das viaxes que fixo Isabel ás illas británicas. Botaba a andar a aventura na emigración da nai de Fraga —á dereita, nunha foto tomada por Ana Couceiro—, quen, por certo, deu en nacer en Londres
Á esquerda, Isabel e Virtudes —respectivamente, nai e avoa materna de Xesús Fraga, escritor e xornalista de La Voz de Galicia—, na cuberta do barco de pasaxe Monstserrat, na primeira dás viaxes que fixo Isabel ás illas británicas. Botaba a andar a aventura na emigración dá nai de Fraga —á dereita, nunha foto tomada por Ana Couceiro—, quen, por certo, deu en nacer en Londres

22 oct 2021 . Actualizado ás 05:00 h.

A última vez que estiven en Londres tamén era outono, paseaba protexida cun paraugas estampado coa bandeira británica imaxinando que chovería igual en tempos de William Blight. Meus pais camiñaban tras de min, algo cansos, abraiados pola grandeza da cidade, tan fermosa como abafante. Penso nese asombro da primeira vez que ves o Támese, que ves o Big Ben recortado sobre o ceo gris, que ves os taxis negros e os buses vermellos, que entras no museo British e te atopas coa pedra Rosetta, que te baixas do metro en Baker Street e che parece ver a Watson ou que tomas unha pinta nun pub de Candem onde soa Amy Winehouse.

E penso en Virtudes, esa avoa de Xesús Fraga que ben podería ser a avoa de todos, vestida con pantalóns por primeira vez, escoitando inglés por primeira vez, enfrontándose por primeira vez a un mundo marciano no que non tiña nin a lingua, chegando a unha cidade enorme, bela e hostil, chea de emigrantes coma ela que a sosteñen case sempre invisibles.

Dende que cheguei a ela, hai moitos meses, Virtudes quedou enredada a min e a memoria desa cidade á que sempre quero volver. O personaxe creceu no meu interior como se, en lugar de darme a ler unha novela, o autor me regalase un universo. A estas alturas xa non teño nin idea de se a miña Virtudes é a mesma que está nas páxinas ou saíu delas para levarme da man e mostrarme estacións de metro nas que non baixara nunca.

A miúdo non miramos para o que temos máis cerca e é máis fácil pórlle rostro á señora Dalloway que a unha muller de Betanzos camiñando por Saint George Drive. Pero no meu mapa emocional e literario, Virtudes, como Londres, ten para sempre as súas coordenadas.