Unha limitada tirada de 1.500 exemplares e o boca a boca converteron o caderno de apuntamentos sobre a elegancia involuntaria «Auga e xabón», de Marta D. Riezu, en obxecto de culto, e tamén de luxo
22 oct 2021 . Actualizado ás 05:00 h.Máis que o feito de ser poucos, failles especiais ser únicos. Só 1.500 persoas teñen no seu haber un exemplar de Auga e xabón, o coidado caderno de apuntamentos sobre a elegancia que asina a xornalista Marta D. Riezu (Terrasa, 1979) e ao que o boca a boca e a súa limitada tirada, marca da casa -unha pequena editorial chamada Terranova que se dedica a publicar artistas de «insobornable individualidade, afastados de modas transitorias e de correntes contemporáneas»-, converteron en obxecto de culto, e tamén de luxo. Non está entre os plans do selo reeditar este exemplar, un toque de atención para atender ao que temos fronte aos nosos narices. Hai meses que está esgotado en librerías. Tampouco resulta sinxelo conseguilo de segunda man.
Divídese en tres partes (temperamentos, obxectos e xeografías) e remátase cun fértil glosario de «afinidades». E toda nas súas páxinas é tan orixinal -desde a súa formulación ata a súa esquemática estrutura- como de verdade: unha sucesión de pinceladas sobre detalles cotiáns dos que merece a pena facer provisión (polo menos na memoria) e que a maioría das veces deixamos pasar, unha relación de notas -tan parecidas ao xeito de pensar, aos tombos, a saltos, dunha idea a outra- que funcionan de rexistro de todo o que exuda graza e faísca, encanto, carisma.
Ten Riezu, que é modesta e xenuína, bo ollo para o sinxelo con capacidade de calar, pero, lonxe de pórse a divagar sobre o abstracto, ensimésmase na mimada estética do moi concreto a base de reflexións, ocorrencias e suxestións. Que atrevemento o seu para ditar sentenza sobre os estímulos sensoriais, sobre a conexión intelectual. E que lonxe do vanidoso resulta. Que franco percíbese.
Os seus apartados sobre xestos minúsculos, instintivos, que tanto din daqueles aos que lles nacen -a reivindicación de deterse para facer un bo traballo, aínda que implique lentitude, de resistirse á queixa ruidosa e estéril, da espontaneidade, da curiosidade- lembran aos primeiros influencers, cando as marcas aínda non movían os seus fíos. Tamén, á Cristina Ruiz Montesinos das listas, á Anabel Vázquez dos domingos e ao Jesús Terrés ao que nada lle importa. Ao de verdade.