Descubrimos algunhas dos momentos máis disparatados e tenros do mítico presentador da man dun amigo e compañeiro seu en Televisión Española. É a nosa particular homenaxe ao xornalista que nos acaba de deixar
08 oct 2021 . Actualizado ás 05:00 h.«A atracción cara á súa persoa era radiante en metros á redonda. En canto aparecía co seu elegante camiñar asimétrico, a súa presenza distinguida e o seu sorriso socarrona, preludio sempre dalgún chascarrillo enxeñoso non apto para estes tempos politicamente correctos, xa tiña gañada á audiencia, aínda que non o viron na súa vida». Así era Gasset e así o lembra Santos López, produtor executivo de Televisión Española, amigo e compañeiro que compartiu con el numerosas anécdotas e que hoxe nos conta algunhas. «As miñas viaxes de traballo con el son inesquecibles. Ninguén me fixo rir tanto, con tantas ganas e de forma máis desinhibida. Só por iso merece a miña homenaxe», comenta o produtor que lanza un aviso a navegantes: «Atención, xente que subscribe o politicamente correcto: tápense os oídos».
Sobrino segundo de Ortega e Gasset, a súa paixón polo cine veulle xa de moi novo: «Formaba cuadrilla con Iván Zulueta, Alberto Bermejo, Agustín Díaz Yanes, Luis Eduardo Aute.... Admiradores de Sam Peckinpah da Fuxida e Grupo salvaxe», ao que invitaron a pasar unha semana en Madrid e que o director norteamericano aceptou. A estancia resultou en grao sumo disparatada, segundo narraba o propio Antonio aos seus compañeiros da tele. A súa vida virou desde sempre en torno ao cine e aos festivais de cine. «Había unha cerimonia que repetía todos os anos en Cannes : un paseo de madrugada pola Rúe de Antibes cos pantalóns baixados polos nocellos, americana e o xornal debaixo do brazo. Cen metros de rúa xunto ás tendas de Chanel, Hermès e Dior, burla irreverente ao pijerío internacional, ao que nós asistiamos a distancia prudencial mortos de risa», conta López.
«Unha noite no Festival de San Sebastián , nunha festa no hotel María Cristina», Gasset atopouse cun dos grandes empresarios do sector ao que acababa de ver pasearse nun convertible xunto a unha muller pelirroja por toda a cidade. O contido da conversación é de tan alta voltaxe que non é posible transcribirla. Tanto é así que Santos describe o encontro como «surrealista», ao que asistiu con «a boca aberta». Pero Gasset, tras rematar, mirouno e díxolle: «Que che pareceu este diálogo elegante de película clásica americana, ao Cary Grant e James Stewart en Historias de Filadelfia?».
Flechazo na Berlinale
Na Berlinale, «Antonio namorouse perdidamente dunha modelo alemá de 22 anos». E ao regresar a Madrid «era unha alma en pena»: «‘Que me namorei... que fago?'. A seguinte fin de semana tomou un avión a Berlín para atoparse con ela. Volveu aos poucos días: ‘Cabazas', díxonos, arrastrando a perna mala, sinal inconfundible dos seus bajones de ánimo. No entanto foise a Berlín 15 días despois. Á volta non tivemos que preguntar, arrastraba a perna coma se levase unha bóla de presidiario. Consumíase a ollos vista. Nada de ocorrencias nin chascarrillos», pero regresou unha vez máis a Berlín: «Ao chegar á cidade alemá, tivérono que hospitalizar cunha pneumonía. Tres días despois apareceu el no seu cuarto cun ramo de flores. Unha gran historia de amor. Tiveron unha filla, Cósima, á que Gasset adoraba».
A súa lixeira cojera, «ás veces imperceptible e outras evidente, era como un barómetro do seu estado de ánimo e os cambios climatolóxicos», pero tamén lle servía para gañarse ao público, aínda que nalgunha ocasión, a broma volvéseselle en contra. El mesmo contaba o que lle sucedeu cun dos gardas que custodiaba a entrada a Prado del Rey. Despois de meses saudándoo na porta un día díxolle: «‘Señor Gasset, que lle pasou na perna, que lle vexo que cojea' e Antonio, coa súa rapidez para a chanza, contestoulle: ‘Torcinme o nocello xogando ao tenis'. Á mañá seguinte: ‘Como vai ese nocello señor Gasset?' E así en días sucesivos: ‘Parece que non mellora señor Gasset'. ‘Non, é máis serio do que pensaba' contestaba Antonio. O garda, que só quería ser amable converteuse nun pesadelo: ‘Pero ten algún óso roto señor Gasset?'. ‘Ha ir ao médico señor Gasset?'. ‘Hoxe cojea máis señor Gasset' ... Antonio foi vítima da súa propia guasa e non lle quedou máis remedio que dar un rodeo todos os días e entrar por outra porta para evitar ao preocupado garda».
O seu carisma, non só namoraba nas distancias curtas, traspasaba a pantalla. Non esqueceremos Días de cine e a súa entrega por entreter a «vítimas do insomnio, parellas en crise, politoxicómanos e mesmo algún afeccionado do cine», nunha das súas míticas presentacións que xa se converteu en obxecto de culto, «cos seus contidos dedicados á actualidade cinematográfica. Tediosa, case sempre, pero hai que recoñecelo, brillante nalgunha ocasión». O seu sarcasmo e humor acedo sen anestesia creou un estilo tan persoal que fixo que varias xeracións de espectadores fosen seguidores fieis do mítico programa, emitido a horas intempestivas, durante a época que dirixiu e presentou.
E agora chega a «pausa», que diría Antonio: «Sede bos, e se polo que fose non podedes, seguide sendo malos, a diferenza é mínima».