«Portais» é o segundo traballo desta artista coruñesa atraída pola profundidade de Nacho Vegas, Leonard Cohen ou Nick Cave
01 oct 2021 . Actualizado ás 10:00 h.Con Portais , a coruñesa María Jesús Cabana (é dicir, Astrogirl) embárcase en «unha viaxe chamánico» ás profundidades de si mesma. Contando de novo coa produción de Guille Mostaza (Eles), con quen xa gravou Toro (2019), combina o chispazo pop con temas de segunda e terceira escoita. Todo pegado con partes narrativas en spoken word e un fío argumental que pretende servir de guía ao oínte.
-Saca un en segundo elepé conceptual. Iso non tocaría no quinto ou sexto?
-[Risos] ¡É o que máis me pedía o corazón facer! Sempre me gustaron os discos conceptuais e díxenme que por que non o ía facer. Todo ía nese camiño. As cancións ían sobre o mesmo, non eran temas soltos sen conexión.
-Expón unha viaxe á verdade da persoa. Atópaa abrindo un buraco e retrocedendo á infancia?
-Algo parecido. Realmente, os adultos somos como un reflexo medio deformado do neno que fomos. Os de verdade son ese neno ou nena. Logo, vas crecendo e vasche pondo amais capas e capas de algo que non es ti. E para ser ti, tes que atravesar de volta todo e atopar quen eras, a persoa que veu ao mundo
-Que lle levou a facer esa viaxe?
-Eu levo nesa viaxe toda a vida. É o meu maior propósito, buscar quen son no máis auténtico e quitarme todas as limitacións que che veñen de fóra. Como é o meu camiño vital, na miña música remata saíndo, porque é o que eu son.
-Pero é o mundo do pop -cos seus abelorios, o seu brillo e os seus neones- o propicio para acadar esa autenticidade?
-O certo é que aparentemente non o é. Ou non o parece. Pero, no fondo, eu creo que calquera artista que teña certa profundidade, estea no mundo do pop, do rock, do indie ou onde sexa, ao final, faino. Dun xeito máis brillante ou menos, pero faino.
-Mencionou o termo «indie». Ás veces este disco parece un afastamento diso, que puido presidir o primeiro.
-A verdade é que non me preocupo moito de se o que fago é indie ou non. Vou facendo o que me sae. Móvome nos parámetros das miñas influencias, entón vai por aí.
-Na parte final do disco hai cousas máis líricas, que parecen case de copla.
-Si, pode ser que nas últimas cancións afásteme de aí. Pero non é premeditado para nada.
-É dicir, que se segue levando ben con Suede.
-Si, totalmente. Ese é o meu hábitat natural.
-Continúa sendo o seu grupo favorito?
-Mmmm... é un dos que máis me marcaron e eles tamén sacaron un disco conceptual hai pouco. Talvez iso tamén me animou a pensar que ese formato non é algo do pasado e que as bandas que me gustan ségueno facendo. Por que non facelo eu, que non estou atada a un contrato nin nada?
-Fala tamén de profundidade. Influíulle Nacho Vegas, con quen colaborou no «single» «Salve serpe»?
-Si, moitísimo. A Nacho Veigas sígoo desde sempre. Xa me cativou cando estaba en Manta Ray. Pero á parte diso, eu teño tendencia a que me guste ese tipo de autor. Tamén me gusta, por exemplo, Leonard Cohen, que é moito de letras profundas. O Nick Cave. É o que a min me toca de verdade.
-O disco preséntao cunha chea de postais. Son estas a expresión plástica de cada canción?
-Si, como o meu disco é unha viaxe cara á procura da autenticidade, na que cada canción sería unha parada, fixémoslle unha postal para cada unha. Trátase de pórlle unha paisaxe a esa música, a esa letra e a esas emocións. Deseñounas Agostiña Jouandon e encántanme. Fixo un traballo impresionante.
-«Anxos dormentes», o sinxelo, ten madeira de «hit». Sentiuno así?
-Si, cando a estabamos gravando viámolo moi claro. Mentres a ensaiabamos, íanseche os pés. Tiña moitísimas ganas de facer algo así, máis movido. Porque eu teño esa parte que aínda non a expresou na miña música. Téñolle moitísimo cariño a esa canción por iso.
-Ao escoitala por primeira vez uno pensa nos «singles» de Elástica do 96.
-¡Que moi ben! Comparáronma con Alaska, dos momentos da bóla de cristal.
-Recomenda escoitar o disco de inicio a fin. Os directos serán así?
-Cando consiga armar unha xira decente no medio deste momento, a miña idea é tocar o disco de inicio a fin, sen pausas. A idea é que a xente se meta nel e viaxe tamén polas súas adentros.