A deseñadora coruñesa de moda de noivas e autora de «Deixádeme marchar» volve ao escaparate cun luminoso libro infantil que casa con a ilusión
20 sep 2021 . Actualizado ás 08:17 h.Da ferida máis grande que lle abriu a vida, a morte do seu irmán pequeno, Sergio, a os 33 anos por un cancro fulminante, brotou a súa vocación de escritora e naceu o seu libro Deixádeme marchar. A deseñadora de moda de noivas coruñesa Begoña Peñamaría, que garda parentesco con Elena Quiroga e con Rosalía de Castro, invítanos agora a non perder a esperanza cun submarino nos soños de Julieta, un conto para nenos que non é só para nenos, e que nos mergulla, desde a fantasía, en realidades tan adultas como a perda dun ser querido ou a depresión. O sentido pono o amor e a amizade. Ela, que dispara á hipocrisía e os filtros que anulan a autenticidade tanto no mundo dixital como no real, valora sobre todo a palabra e o sentido da honra, subliña. A súa historia é hondamente psicolóxica, humana. Vinte anos de oficio no seu taller de noivas, dicíanos nunha entrevista anterior, valéronlle esa aprendizaxe psicolóxica de fondo. «Din que se ler á xente. Vestir noivas é unha escola. Ves mulleres que son inseguras, outras que van sobradísimas, outras nerviosísimas, hai mesmo quen está deprimido e quen padece un trastorno mental», mollábase ao fío da presentación da súa novela As horas non contadas. Cun submarino nos soños de Julieta descóbrenos a unha adolecente especial, coa que admite gardar similitudes, «que ten un don». Ese don a axuda a afrontar os retos que lle pon a vida. Nunca acabas de coñecer a unha persoa do todo, lemos, talvez «aí está a maxia dos seres humanos».
—Nesta historia os nenos sofren. Non estamos moi acostumados velo, porque doe, ás veces nin sequera dámosnos/dámonos conta do que os nenos poden sufrir.
—Efectivamente, os nenos sofren. Nesta historia está Julieta co seu sufrimento, pola perda do seu irmán e o que está a vivir na súa casa desde entón, e Beltrán co do seu avó. E leste é unha mensaxe á sociedade, porque é importante lembrar que as persoas maiores son útiles. A Beltrán arrincáronlle un brazo ao levar ao seu avó e o único que quere é estar con el.
—Hai unha denuncia ao trato que dispensamos aos nosos maiores desde a mirada lúcida dun neno.
—Si. Os maiores son persoas que nos poden ensinar tanto-tanto... E a sociedade, xa sexa por falta de tempo, de medios, do que sexa, simplemente os arrincona e mira para outro lado.
—O exemplo pono moi ben Julieta: a un neno que se esperta a berros en metade da noite por un terror nocturno os seus pais non o mandarían a un internado. Por que a un ancián si?
—Si. Claro... O señor maior está a volverse un pouco neno e entón estorba. Con todo, un neno pequeno non estorba. Enténdese que, se está enfermo, necesita que os seus pais estean aí.
—Xoga coa realidade e o soño coma se fosen as dúas caras do mesmo. Soñou a novela antes de escribila?
—Non, non a soñei antes, pero si é verdade que nunca perdín a capacidade de soñar, tanto a nivel espiritual como de forma física. Eu soño, ¡e soño moito! E cousas que ás veces ata me creo... O cal pode ser un problema.
—Anticipa o que vai pasar?
—Non, iso faríame parecer unha persoa pouco cabal. Ás veces un soño sinto que me advirte se vai ocorrer algo importante. Doulle moita importancia aos soños, é outra dimensión da que sabemos moi pouco. Os soños son as entretelas da xente.
—Le, como a protagonista deste conto, o interior das persoas? É algo psicóloga?
—Teño bastante intuición. Teño certa facilidade para ler ás persoas. Estar 25 anos dedicándome a vestir á xente para un día tan importante como unha voda che ensina a observar moi detidamente ás persoas. Eu falo con moita xente todos os días. Para ser convincente hai que utilizar ben as palabras. Unha palabra é a arma máis poderosa. Unha palabra mal dita pode iniciar unha guerra.
—Tamén ao vender moda de noivas importa o uso correcto, preciso, das palabras?
—Si. Non me refiro con iso a usar a linguaxe dunha forma maxistral ou ser súper culta, senón de chegar ao corazón das persoas. Para min as miñas clientas son as miñas amigas. Despois esqueceranse de min... ou non. Pero creamos un vínculo moi forte nese momento. A todas as teño agregadas no WhatsApp.
—Ten moito que ver con Julieta, con esa nena madura e fantasiosa á vez? É inevitable lembrar neste texto ao novo irmán que se despide dos seus no estarrecedor «Deixádeme marchar», sobre a morte do seu irmán pequeno.
—A morte dun irmán márcache, faiche ver a vida dun xeito moi diferente. Iso vive e vivirá en min ata que morra. Si, hai moito de min en Julieta. Pasei momentos da miña adolescencia confundida, cambiando de cidade en cidade coa familia. Non é doado. É difícil integrarse cada dous por tres en novos lugares, por iso valoro tanto a amizade. Se o difícil que é volver empezar unha e outra vez, cando antes non había WhatsApp nin móbiles nin nada... Considérome moi afortunada, pero si tiven ese baleiro.
—Neste conto fainos ver a infancia dun xeito pouco disfrazado, de forma madura, esencial. Témola hoxe moi idealizada, moi pintada de azul e rosa?
—Si, e non é verdade. E hoxe as redes estanlles facendo un dano terrible, pola competitividade polo like. Eu dígollo aos meus fillos: «Esta xente está mostrando aí o seu minuto feliz, pero a súa vida non é ese minuto que che ensina». Non hai nada perfecto. E aos nosos nenos hai que estar a pelexar constantemente por dicirllo, por educarlles neste mundo de aparencias.
—Por que toca a depresión, de forma tan realista, nesta historia?
—Porque tiven algún caso próximo. E quixen transmitir que a ilusión se pode ir recuperando con amor, paciencia e con axuda.
—As súas clientas len os seus libros, ou a escritora e a deseñadora teñen públicos distintos?
—Non lles pregunto... Pero algunhas delas coméntanme, algunhas viñeron co libro para que llo asinase.
—Parécense a escritora e a deseñadora que é, son a mesma ou se trata de dúas facetas diferentes?
—¡Téñeno todo en común! Eu son o que son, non podo aparentar. E os traballos parécense, porque cando estou creando un vestido tamén estou creando unha historia. Ao final, as dúas cousas consisten realmente en crear e comunicar.
—É das que pensan: «Xa non quedan noivas como as antes»?
—¡Non! Iso non podo dicilo eu... Hai cousas que cambiaron, agora as noivas veñen con moita información, case sempre saben o que queren. Iso está ben.
—Que valora máis das persoas?
—A honra. Deixando ao carón o ideolóxico, o comportamento do embaixador Gabriel Ferrán en Afganistán paréceme exemplar. Valoro ese sentido do deber. Non se marchou, seguiu en primeira liña para coordinar ata o final as tarefas de evacuación.