Mikel Izal: «Aspirabamos ao mileurismo, non a tocar no WiZink Center»

FUGAS

Vicente Modino

A banda madrileña tocará no Son do Camiño este venres

29 jul 2021 . Actualizado ás 12:04 h.

A pandemia interrompeu a viaxe de Izal por España partindo pola metade a súa xira máis ambiciosa, O gran final da viaxe. Un show no que o grupo aposta ao grande pola escenografía e o contexto que envolve as cancións. Ano e medio despois, a banda madrileña liderada por Mikel Izal (Pamplona, 1982), retoma esa viaxe sideral de son e emocións exactamente onde o deixou. Haberá unha única escala galega, será leste vés, en Santiago, onde actúan como parte do cartel do Son do Camiño. Alí soará Meiuqèr, o primeiro adianto do novo disco de Izal, Fogar, que verá a luz despois do verán. Outra viaxe, pero neste caso por baixo da pel, ata as entrañas dun mesmo, que consegue erizarla desde que empezan a soar os primeiros acordes.

­—Antes de nada, parabén polo disco de platino que acaba de acadar o seu álbum «Autoterapia».

—Moitísimas grazas. A verdade é que este tipo de recoñecementos son un símbolo pola súa traxectoria e significan moito para nós, pero sinceramente fanme máis ilusión polos meus pais. Porque creo que para eles é como a demostración de que ao seu fillo lle vai ben e que vai ter para comer. A min transpórtame aos inicios, ao primeiro disco de ouro que nos deron, que foi por Copacabana , e a como nos sentimos. Era a confirmación de que non nos equivocamos ao elixir a música como a nosa forma de vida.

­—Algunha vez imaxináronse que sería posible chegar a superar as 40.000 copias vendidas dun dos seus álbums?

—A verdade é que nunca soñamos tan alto e é incrible. O noso obxectivo era poder gañarnos a vida facendo o que máis nos gustaba, que era creando música. Aspirabamos ao mileurismo, a pagar as facturas e a ser moi felices con isto. Tampouco nunca pensamos en que chegariamos a tocar en lugares como o WiZink Center de Madrid ou en festivais diante de 20.000 persoas. Todo saíu ben e é unha auténtica pasada, de verdade, pero sinceramente os nosos soños eran moito máis humildes, e á vez eran igual de complicados. As cousas pasaron como pasaron, e aquí estamos.

­—«O pequeno final da viaxe» é a continuación da xira que a pandemia lles partiu pola metade. Ademais dunha explosión de ganas contidas durante meses, que imos atopar nestes concertos?

—É un show que ten detrás unha chea de meses de traballo, tanto na produción audiovisual como na gravación de audios, a escenografía, e todo o demais. É teatral, dinámico e cheo de sorpresas. Só o puidemos presentar en Barcelona, en Zaragoza e en Granada antes de que chegase a pandemia. Temos a sorte de que é un formato que está a funcionar moi ben nas novas capacidades de entre 3.000 e 4.000 persoas que estamos a facer. Ademais gózase moito a nivel audiovisual, así que o feito de estar sentados é mesmo ás veces unha vantaxe para que non se escapen matices que coa euforia e a enerxía dun concerto de pé, poderían escaparse.

—Pero tratándose dun grupo como Izal, con eses cambios de ritmo e de emoción entre unhas cancións e outras, é posible estar sentado nun dos seus concertos? A ninguén lle explota o corazón?

—Pois ao parecer si que é posible; o de estar sentado, non o ataque ao corazón —chancea—. O público estase portando moi ben, bailan moito estando sentados e fano co corazón, pero co cu pegado á cadeira. O que estamos a notar é que a xente ten moitas ganas de felicidade. Eu supoño que lles custa estar sentados, pero están a cumprir con toda a normativa a machada e, segundo fannos chegar, están a ser moi felices nos concertos. Creo que estamos a recuperar sensacións, ao final nós sobre o escenario seguimos dando toda a enerxía, como faciamos antes da pandemia, e o intercambio cos que veñen vernos está a fluír moi ben.

—Haberá sorpresas?

—Moitas. Moitísimas. E en Internet cada vez hai máis spoilers, pero eu creo que precisamente o bonito das sorpresas é que non se agardan. Prometo que é un espectáculo digno de atoparllo, así que por favor, non investiguedes demasiado e vide gozalo connosco.

«Hai temas meus que non me poría en Spotify nin tolo xa»

—Como foi volver subirse ao escenario?

—O primeiro que tiñamos era a incerteza de saber se nos habiamos oxidado, porque o verán pasado demos algúns concertos, pero con capacidades moi reducidas, cun formato adecuado e minimizado para esa versión máis pequena. E este verán non é así, agora retomamos a enerxía e o show exactamente onde o deixamos, pero un ano e medio despois. Un ano e medio sen tocar así, vaia. Así que o mero feito de enfrontarnos aos ensaios xa era un reto. Necesitabamos comprobar se estabamos en forma e alegrámonos moito de ver que era así. Seguimos sendo os de sempre, pero agora cheos de puras ganas e de enerxía acumulada, así que subirse ao escenario é unha explosión marabillosa de novo.

—Acaban de presentar «Meiuqèr», unha canción que é algo así como mergullar nas entrañas do incomprendido, desgarradora e delicada a partes iguais. Á maioría transpórtalle ás sensacións que provocou o confinamento, con todo vostede escribiuna no Nadal do 2018, despois dunha época de parón creativo. Isto demostra, como mínimo, que a música é o que sentimos cando a escoitamos, non?

—Sin duda. É certo que o que nos fai sentir unha canción adoita estar moi lonxe do que sentía a persoa que a creou cando o fixo. Neste caso é moi curioso a ponte brutal que se construíu entre o que me levou a escribir este tema e o momento actual ao que se está indo todo o mundo cando o escoita. Levaba dous anos de seca absoluta a nivel artístico, e iso era algo que me xeraba unha inquedanza e unha vertixe bestiais, porque no meu caso non adoitaba pasar nin un mes sen que houbese unha canción que me gustase. De súpeto, mentres viaxaba a Euskadi a pasar o Nadal coa miña familia, apareceron as estrofas e a melodía de Meiuqèr na miña cabeza, lémbrome gravándoas en audios do móbil desde o bus. Foi a canción de volver camiñar, de volver á vida musicalmente falando, por iso é polo que o seu título sexa «réquiem» escrito ao revés. Aquí non hai defuntos, hai renacidos. E resulta que agora cobra un novo significado co que nos caeu despois, esa pausa forzada e o horror que viviron moitísimas persoas. Creo que guinda esperanza e ganas de volverse a levantar. Esta é a maxia da música e da súa reinterpretación.

Vicente Modino

—Que imos descubrir de Izal en «Fogar» que non coñeciamos?

—Pois creo que moito. Ten unha produción e un son diferentes. Quixemos romper un pouco con esa limpeza que hai nos discos anteriores, un aspecto que nos encanta, que non se malinterprete, pero somos cinco persoas moi inquedas e temos o obxectivo de nunca aburrirnos de nós mesmos. Atraeunos o son de fóra de España, escoitamos moito a grupos en inglés como Metronomy ou Arcade Fire, que teñen unha textura diferente, e buscamos un pouco irnos cara a esa cor. Así nos atopamos co produtor Brett Shaw, que é un enxeñeiro do son, un friki inalcanzable, amante do analóxico e capaz de meterse en distorsiones que non che agardas. A iso súmase que as letras son máis persoais, máis íntimas, e talvez un puntiño máis lentas, con menos présa, que noutros álbums. Tiñamos ganas de gozar da calma e da pausa, que aquí estivo máis presente que noutros traballos.

—Este xullo cumpríronse 55 anos desde que a canción «Strangers in the night» de Frank Sinatra chegase ao número 1 da lista Billboard. Din que Sinatra detestaba esa canción e sufría porque fose un dos seus temas máis aclamados. Imaxino que ao compor as súas vostede mesmo ten que ser difícil repudialas, pero, hai algunha canción de Izal que se lle atragante xa un pouco?

—A ver, hai temas meus que non me poría en Spotify nin tolo xa, pero o certo é que nunca me escoito a min mesmo máis aló de cando gravamos o disco. Hai cancións que teño moi masticadas. Por exemplo, Que ben, que é do primeiro disco e tocámola 80.000 veces polo menos. É un tema que a nivel compositivo non me chama tanto a atención como moitos outros que fixen, paréceme sinxela e que flúe ben, pero xa está. Con todo, ao tocala diante da xente converter noutra cousa, é como un intercambio de alegría, así que me abstraigo e pásomo en grande gozando con esa comuñón que se xera. Agora, nos auriculares non ma vou a pór, xa ma sei —ri—.