«Pagamento todas as miñas facturas cos libros que vendo», asegura o superventas de literatura xuvenil, que publica «O campamento». El sempre escoita aos seus lectores e ás veces segue os seus consellos
11 jul 2021 . Actualizado ás 16:11 h.Podes chamarlle «Paco, Blue. Blue Jeans ou como vexas», di Francisco de Paula, que polo seu nome real dirache pouco. O autor das triloxías Cancións para Paula, O Club dos Incomprensibles e A lgotan sinxelo superou os 200.000 lectores coa serie da moza invisible. O segredo do seu éxito? «O traballo. Intentar escribir historias que lle interesen á xente nova e non tan nova... Teño a sorte de dedicarme en exclusiva aos libros. Hoxe podo estar as 24 dos 365 días do ano entregado, o meu mundo móvese ao redor dos libros. Pagamento todas as miñas facturas cos libros que vendo», asegura Blue Jeans, que di que Galicia, sempre que vén, trátalle ben.
-Cal foi a primeira semente de «O campamento»?
-A primeira semente púxoa a miña parella, Esther. Pasámonos o ano de pandemia encerrados en casa e, nunha das charlas que tivemos, ocorréuselle: «Oe, por que na seguinte novela non metes a uns mozos nun campamento do que non poidan saír porque lles quitan o móbil e a ver que pasa?».
-Isto xa é terror. Incomunicados.
-Si, xa é motivo de asasinato, jajaja.
-Ten algo que ver ese lugar pechado co confinamento pola pandemia?
-Se cadra, inconscientemente. O que quería era meter a dez novos nun sitio, que pasasen cousas e que todo o mundo sospeitase de todo o mundo; facerme un Agatha Christie para mozos de hoxe, por iso hai youtubers, influencers... Incluso a escritora ten seguidores grazas a Wattpad. É un retrato dos veinteañeros de hoxe nunha novela de estrutura clásica. Esta é unha novela un pelín máis subida de ton que as anteriores [a partir de 14 anos].
-Hai moito de ti nesa autora que triunfa grazas a Wattpad?
-En todos os libros que escribo hai pinceladas de gustos persoais ou de cousas que me pasaron. Miren Libano é unha escritora que publica a súa primeira novela grazas ao éxito que tivo en Internet. En certo xeito, foi algo que me pasou. Pero ela tamén ten moito que ver con esas mozas que triunfan en Wattpad, que teñen millóns de seguidores en redes e polas que apostan as editoriais. A novela de Ari Godoy, unha moza que empezou en Wattpad vendeuse a Netflix a 190 países. Ese tipo de chiscadelas son os que me permito na novela. O resto da historia é bastante inventado.
-Len os mozos da xeración T de modo diferente aos que temos máis de 30 ou de 40 anos?
-Sempre se di que os mozos non len, pero as cifras de literatura xuvenil contradín iso. A literatura xuvenil supón un 13 % do total. Dos meus libros vendidos, só un 8 % véndense en e-book . É unha xeración dixital que le en papel. A literatura xuvenil non caeu nunha grave crise no 2008. E vas a calquera feira do libro e os que teñen as filas máis longas son os autores de xuvenil.
-Quen che ensinou a ler?
-¡Íache dicir o Micho 1! Teño a sorte de que os meus pais son os dous moi lectores. Eu antes de nacer xa tiña libros no meu cuarto. Cada aniversario regalábanme libros. Na casa de Carmona tiñamos unha biblioteca con máis de 15.000 libros. Agatha Christie tamén me influíu pronto. Os seus foron dos primeiros libros adultos que lin, con 11 ou 12 anos.
-Poderías vivir sen móbil?
-Non, sinceramente. Chamo aos meus pais todos os días. Viven a 600 quilómetros, chámoos a diario e sen móbil non podería facelo. Pero odio o WhatsApp.
-Non mandas caritas con bico?
—¡O que odio é que me manden un audio de máis de dous minutos! Teño audios de xente que me manda mensaxes de sete ou oito minutos seguidos. Silencio os grupos nos que estou.
—Pérdesche no bosque das túas historias ou mantés o fío sen problema?
—Para min escribir é moi difícil, pero nos últimos libros estou fluído. E iso que na promesa de Julia quedei en branco no final da novela. Eu adoitaba escribir en cafeterías e esta tívena que escribir encerrado en casa, pero compreime unha fonte para que soase a auga, necesitaba algo de ruído... jajaja.
—Viviches algún campamento do que teñas un recordo tétrico?
—Eu non hei ir nin de campamento. Ao único campamento ao que estiven a piques de ir non cheguei porque quedei vendo o Mundial de fútbol, no 90. E resulta que todos pillaron salmonelosis... ¡Libreime! Eu son máis de hotelito que de campamento.
—Hai un obxecto máxico en todos os campamentos, a lanterna. Lías debaixo das sabas?
—Claro. E antes íase moito a luz nas casas dos pobos. ¡Tiñamos lanternas por todos lados!
—Déixasche asesorar polos lectores?
—Escóitoos. Non hai un só comentario que non teña lido. E ás veces fágolles caso.
—Pero o lector non sempre ten razón...
—Non, o punto débil do libro ás veces é o que máis lles gusta aos lectores. Pero ao lector hai que escoitalo sempre, é sacro.