Leccións de vida de Bowie para axudar aos seus fans

FUGAS

Nunha pirueta aínda sorprendente do mito pop, acábase de editar «O tao de Bowie», dez leccións da vida e a obra do Duque Blanco

02 jul 2021 . Actualizado ás 05:00 h.

Está claro que David Bowie vale igual para un roto que para un descosido. O seu inabarcable figura comprendía en vida aspectos como a música, o cine e a moda. Pero tras a súa morte apareceron ramificacións en grao sumo insólitas. Así podemos ver a aquel Bowie que escandalizaba ao mundo en 1972 retratado hoxe en día como personaxe referente para nenos dentro no libro de María Isabel Sánchez Vegara e Ana Albero Vázquez na serie Pequeno e Grande. Ou coándose nunha das aventuras da colección Little Neno, de Dani Llabrés e Jaime Pantoja. Tamén se converteu no 2019 nunha sorte de bibliotecario co club de lectura de David Bowie, que recollía os seus libros favoritos.

Agora, nunha pirueta aínda máis sorprendente do mito pop, acábase de editar O tao de Bowie (Kitsune Books), de Mark Edwards, xornalista e coach norteamericano. Un libro que parte da vida e obra do Duque Blanco para sacar ensinos desde aí e canalizar mellor a existente. A medio camiño entre a biografía parcial do músico e o libro de crecemento interior, ofrece unha perspectiva insólita. Tal e como indica o autor, trátase de utilizar «a viaxe vital de autodescubrimiento de David Bowie como modelo para a nosa traxectoria persoal».

Realmente, Bowie tiña a facultade especial de cantarlle aos inadaptados e perdedores, converténdose nunha especie de superheroe para eles. Tal e como lembra Edwards, «tamén foi un mozo perdido e illado, que non sabía cal era o seu lugar no mundo e que era incapaz de amar e ser amado». Desde aí logrou converterse nunha rutilante estrela «atopou a felicidade, permitiu que o amor entrase na súa vida e mesmo se enfrontou á súa enfermidade con serenidade e valentía».

Con ese punto de partida, o autor fai un trazado por aspectos de Bowie. Desde o seu interese temperán polo budismo, para buscar o equilibrio, a unha infancia baleira e chea de carencias afectivas. Desde o uso das máscaras e os personaxes para non enfrontarse aos aspectos da realidade que lle aterraba ao uso compulsivo das drogas para traballar e escapar de todo iso. Desde o seu período infernal de 1974-1976 nunha espiral de psicose, anorexia e cocaína á súa retiro en Berlín con Iggy Pop para saber quen era. Desde o descubrimento do amor máis aló dun mesmo, ao coñecer a Imán , ata o seu último ano traballando feliz a pesar de ter un cancro terminal.

De cada un deses fíos tira Mark Edwards para extraer ensinos que levan o relato ao terreo da autoaxuda. Se, por exemplo, Bowie afundíase na gravación de Station to Station (1976), o autor expón o ensino de que sempre podes crecer, mesmo nos momentos máis escuros. A partir de aí mestura relixión e psicoloxía, e expón toda unha serie de exercicios. Propón preguntas tipo «quen son eu se non xulgo?», invita a facer proxeccións no futuro e a analizar de xeito pormenorizado o presente. Todo iso acompañado de exercicios de respiración e meditación. E si, o a secuencia nace de David Bowie.

É só un das pasaxes dun volume que pide a complicidade e ganas de crer do xénero da autoaxuda. Ademais de propor luces para a alma, ofrece a posibilidade de coñecer a Bowie desde un punto de vista insólito. Por exemplo, os beneficios psicolóxicos que tivo nel a aventura de Tin Machine. Vilipendiada pola maioría da crítica, incomprendida por moito dos seus fans, pero cuns delicioso efectos secundarios dun autor que estaba pasando outro inferno da fama en plenos anos oitenta.