Dice Gabriela Consuegra que os mellores bailaríns son aqueles que saben cambiar o paso. Se os consellos valesen para algo, leste sería un bo, unha forma bonita de dicir se flexible, be water, en versión daquel actor oriental e americano que daba patadas fotoxénicas e liviás que cortaban o aire.
A vida flúe mellor para os que se adaptan aos cambios.
Hai algúns movementos sísmicos aos que resulta difícil acomodarse por máis que un queira ser un gran danzarín; por exemplo, a desaparición do pai, esa sensación de desamparo ante o futuro que define tan ben Gabriela en Pasou unha minuto e queda unha vida, e refírome á frase mesma, pura poesía, e á historia que conta, a chegada prematura á orfandade, a experiencia da enfermidade nunha cidade de frenesí e cascallos como Caracas, onde chegar a un hospital é unha yincana e percorrer as farmacias da urbe en busca de algodóns e alcol para facer unha cura é parte das probas de vida que unha debe pasar. Coma se non fose suficiente a perplexidade da mortalidade daqueles seres que consideramos invencibles.
E que hai máis invencible que un pai.
Falar dun pai é sempre falar dun misterio, por iso aos escritores gústalles tanto contalos, porque máis aló dunhas cantos xestos que coñecemos por pura repetición, todo é elucubración, invención.
Ao seu gustábanlle as camisas brancas, as cancións da Oreja de Van Gogh e que as súas fillas fosen esixentes consigo mesmas. Creo que isto último o conseguiu porque antes dos trinta a súa filla máis pequena publicou unha novela moi bela, moi dolorida, moi ben edificada, con raíces moi profundas e unha madurez literaria estraña nunha veinteañera. Moitas desas lecturas que se intúen tras a súa mirada foron posteriores a paseos entre os anaqueles de Cronopios despois de cruzar o Atlántico e recalar en Compostela.
Gústame pensar que unha librería e unha cidade teñen que ver na súa mirada. Á fin e ao cabo, Gabriela cre na beleza.