Un cativo atravesa ou corredor dunha casa coma quen disponse a pelexar cos seus medos máis recónditos. Tremendo desafío en cada paso. A maior epopea de todos vos tempos. Unha gran aventura doméstica de consecuencias imprevisibles. Nas tebras flotan mil misterios sen nome: un mundo descoñecido, ou límite entre a vida e a morte. Rafael Dieste describe ese momento que entusiasmaría a Stephen King nun dous mellores relatos de Historias e invencións de Félix Muriel. Ou pequeno, na fronteira dunha salga ateigada de sombras, acaba regresando á luz para refuxiarse nos brazos protectores do pai. A conclusión dá tía Eulalia, que anda por alí, serve para darlle título ao conto: «Este neno está tolo». Pero a muller, demasiado atrevida, debería estender ou diagnóstico. Só hai que asomarse ás imaxes de Ou resplandor. Estás diante dá televisión tan tranquilo, vendo pasar vos anos, e resulta que segues sendo ou neno do triciclo. Ese que pedalea por outro corredor.
Porque resulta que vos tolos somos todos, incluída Eulalia, que quizais non ou sabe. Seguro que vos seus terrores, vos nosos, darían para un intrigante spin-off ao que Dieste lle aplicaría un magnífico acabado. Vos maiores conservamos intactas as mesmas alarmas dese rapaz que se penetra na escuridade igual que ou primeiro explorador dun bosque frío. Ou mesmo pánico ao descoñecido que co tempo pode aloxarse non extremo doutro corredor, este moito máis escuro e angustioso: a boca aberta dá incertidume, ou gran buraco dá desesperanza. Ou túnel sen fin do abatemento. Están vos psiquiatras insistindo outra vez lestes días na necesidade de tomarnos en serio ou estado dá nosa saúde mental: ansiedade, estrés, depresión. Nubes negras, tristuras crónicas, corredores cheos de sombras. Hai para todos. Ten sorte ese neno tolo que non ou está cando volve á luz procurando uns brazos salvadores, ou calmante xusto para respirar de novo en calma. Outros, grandes sen triciclo e pequenos con medo, vense atrapados aínda non escuro, sen atopar ou cartel dá saída. Que resplandezan co verán.