Zahara, cantante e vítima de «bullying»: «O que me pasou é unha desgraza, e non deixan de pasar estas cousas»

Oficialmente, o disco do ano no pop español é Madrileño de C. Tangana. Pero, seguramente, as miles de persoas ás que se lles meneó o corazón ao escoitar Merichane teñan en mente o que hoxe edita Zahara. Aquela canción adiantaba Puta, o álbum co que a artista explora as súas tebras persoais para facelas universais. Partindo da citada Merichane -nome que recibía a prostituta do seu pobo e o alcume que lle puxeron aos 12 anos-, explórase unha escura adolescencia marcada polo bullying, os abusos, o machismo e os trastornos de alimentación. Agora ve a luz como unha catarse de synth-pop .

­-Tivo medo de lanzar un disco así?

-Non. Creando as cancións heime sentido moi libre. Pero agora que falo diso e que xa se coñecen as cancións teño pesadelos polas noites, de espertarme e dicir: 'Que feito? Que contei?' [risos]. É agora cando teño pensado.

-O disco reflicte unha adolescencia terrible na que a música fixo de refuxio. Sería artista de non ter pasado por aquilo?

-Eu non fago esa relación. Son artista porque tiven unha contorna que estaba cheo de música e maxia, favorecendo a creatividade. O que me pasou foi unha verdadeira desgraza e oxalá nunca me sucedeu. Se conseguín facer cancións e ser mellor persoa foi a pesar diso, non grazas a iso. Cambiaría todo o que vivín, aínda que significase non ter escrito ningunha canción. Pero creo que faría cancións igualmente, porque as fago como refuxio, pero tamén porque me fan feliz. Teño 37 anos e non fun capaz de falar diso ata agora. Non só contigo, que non che coñezo de nada, senón cos meus amigos nin a miña familia. Cos meus pais teño unha relación preciosa, pero dicíanme o outro día: «Se che volve pasar algo, por favor cóntanolo, que non nos decatemos pola prensa» [risos]. É que foi todo moi forte.

­-Di que Taylor Swift empurrouna.

-É a desencadenamento. Non me gustaba especialmente, pero vin o documental Miss Americana e quedei impresionada. Falaba da adicción que temos a que nos queiran e recoñézannos. Cando nos quitan iso pregúntasche: «Quen son eu sen ese afecto?». Iso vooume a cabeza porque estaba vivindo esa falta dos fans. Sentíame na merda. Ese día púxenme o seu disco 1989 e bailei por toda a casa. Déronme as ganas de escribir. Fixen un texto nai do que logo xurdiron cinco ou seis das cancións do disco.

­-En «Merichane» fala do que supón converterse en «a puta da clase». É o tema máis importante da súa carreira?

-[Pensa uns segundos] Antes estivo A Besta, coa que descubrín que non había que ter medo. Ata entón era todo máis naíf. Cando fixen Merichane souben que ía ser a primeira, porque sintetizaba todo o que había en Puta . É como un tráiler do que ía vir logo. Si que creo que foi definitiva, marcoume e axudoume a sacalo todo.

-Recibiu algunha mensaxe dos personaxes que saen nela?

-Escribíronme amigos da miña infancia pedíndome perdón por non velo. Eu díxenlles que era normal que ninguén se decatase de nada porque eu nunca quixen que se soubese. Mandáronme mensaxes preciosas de compañeiros de profesión, dando as grazas por contar iso. Tamén amigos. «Quero chamar a todas as mozas coas que estiven na miña vida para preguntarlles se lles fixen dano», dicíame un. Pero xustamente dos que se podían dar por aludidos, non.

-O tópico do disco terapéutico aquí se sublima. Que supuxo?

-Foi un descubrimento. Levaba ano e pico co meu terapeuta. Profundara moito. Pero ata que compartín Merichane non se produciu esa catarse verdadeira en min. Empecei a recibir miles de mensaxes de mulleres contándome situacións parecidas á miña. «Violáronme, nunca llo contou a ninguén e acábollo de dicir ao meu noivo». «Cando era unha nena unha familiar abusou de min». E así sen parar. Aí para min produciuse unha liberación. Ao escoitar as súas historias xurdiu en min a compaixón. Escoitalas sen xulgalas e sen facelas sentir culpables. Ao sentir iso cara a elas sentín o mesmo cara a min. Non sentín culpa. E iso é o máis besta que me pasou.

-Impresiona ver a cantidade de historias de humillación que están ocultas?

-Si, pregúntasche: 'Pero é posible que aínda pase isto? Todo está aí. Cando vai cambiar esa situación? Como non se vai protexer isto facendo unha lei de violencia machista? Como non o imos protexer, se non pairan de suceder esas cousas? Vóame a cabeza que unha parte da sociedade diga que non hai machismo porque a muller está a traballar.

---

---

---