Elísabet Benavent publica «A arte de enganar ao karma». É o seu 21.ª novela romántica, un xénero que defende: «Pode estar moi ben feito»
30 abr 2021 . Actualizado ás 05:00 h.Coñecida en Internet como Betacoqueta -«é a miña eu máis social»-, Elísabet Benavent di que segue sendo a mesma persoa que comezou a publicar na Rede, «pero agora con máis medo», pese ao éxito que cultivan os seus libros.
-Vixésima primeira novela, tres millóns de libros vendidos e no epílogo de «A arte de enganar ao karma» (Suma de Letras) afirma que tivo dúbidas de si mesma cando escribía.
-A dúbida é necesaria. Se uno non se pon en dúbida, non aprende . Esta vez heime pasado un pouco de revolucións coas dúbidas porque o covid, o confinamento, creativamente non me veu ben. Todo en teoría estaba moi ben para escribir, tres meses en casa, todo o tempo do mundo para facer as cousas ben, pero bloqueeime e non puiden. Ademais, tes medo a repetirche, a seguir facendo o mesmo que nas túas anteriores novelas, a que non teñas nada que dicir, pero son os medos os que che levan a esixirche o 200 %.
-Elixiu a arte contemporánea como contexto para a historia de amor e vostede tamén pinta.
-(Ri) Os meus cadros non creo que se poidan considerar arte, son cousas que fago para entreterme. A arte é outra das miñas paixóns. De feito, mudeime a Madrid para estudar un máster de comunicación e arte.
-Recentemente afirmaba que Catalina, a protagonista, era o personaxe que máis se parecía a vostede ata agora. Parte moito da realidade?
-Non moito. Hai moito referencial cando un escribe. Un non pode negarse a si mesmo cando escribe. Podes silenciarche un pouco, deixarche como voz de fondo, pero non desapareces nunca por completo. As miñas obras beben máis da miña contorna. Son moi observadora, ou polo menos o intento, creo que as historias están aí fóra, que hai que cazalas, pero iso non significa que me teñan que pasar a min. É unha mestura.
Hai algúns dos meus libros que me gustaría moito volver para atrás e escribilos doutro xeito
-Di que se bloqueou. Outro dos protagonistas da novela, Mikel, fala do que para un artista supón quedar en branco. Teme o folio en branco?
-Témolle como todo creador e paso por ese momento en todos os proxectos, cando dis: «Aquí quedeime encaixada e non saio». Pero esa sensación de vararse é normal. Parécenme moi sas esa crise, pero claro, parécenmo unha vez que as superei (ri), porque no momento tes un ataque de pánico.
-Mikel tamén di: «Non podes permitirche o luxo de non atopar ás musas». Como as atopa Elísabet Benavent?
-Non creo nas musas, creo que a inspiración é un estado mental, ás veces está e outras non. Eu encontro moito a inspiración nos meus amigos, son unha fonte inesgotable de anécdotas. Quero escribir unha historia verosímil. As historias dos meus amigos son bastante divertidas e chan atopar a inspiración tomándome un viño ou cervexa cos amigos, na música, lendo... Hai que vivir moito para escribir porque, se non intentas vivir o máximo durante as 24 horas que ten un día, vas ter pouco do que escribir.
-Cal é a clave para que a novela romántica atrape nunha sociedade como a actual?
-Este xénero ten unha cousa moi positiva, tanto para creadores como para lectores, e é que o sentimos moi preto.
-Recentemente, a escritora galega Ledicia Costas reflexionaba asegurando que as autoras de literatura infantil e xuvenil acostuman ser tratadas con condescendencia, coma se non fosen escritoras completas. Pasa o mesmo cos autores de comedia romántica?
-Creo que pasa máis coas autoras de comedia romántica. Tamén é un xénero que está aldraxado, pero porque se adoita deixar de lado o entretemento, adóitase identificar con algo que non é de calidade, que está a medio facer... Eu creo que calquera cousa, aínda que o seu propósito sexa só entreter, é respectable e pode estar moi ben feito. Ademais, estou de acordo con ela e sentino. Moitas veces consideróuseme unha escritora de segunda, pero creo que o público é o que elixe o que le, é soberano e é a el a quen nos debemos.
-Fala de entretemento, pero á hora de crear si pode enviar mensaxes.
-Os personaxes femininos sumisos quedaron no pasado. Agora a comedia romántica é bastante fiel á realidade, son mulleres fortes. Quero que nos meus libros se poida diferenciar moi ben o que é o amor san dun amor tóxico, que se alguén mozo o le, saiba diferenciar cando o están querendo mal.
-Leva vinte e unha novelas, cambiaría a forma de afrontar algúns personaxes?
-A experiencia é un grao, agora mesmo hai algúns dos meus libros que me gustaría moito volver para atrás e escribilos doutro xeito. Non se escribe igual cando tes 24 anos que cando se está a piques de cumprir 37. Gustaríame sobrescribir certas cousas, pero tamén creo que se as fixen era porque tocaba nese momento.
-«Valeria» é unha serie e outro dos seus traballos será unha película. Como o leva?
-A primeira tempada foi difícil porque era a miña primeira experiencia. É por unha cuestión dos autores, que temos moito celo á hora de prestar os nosos personaxes. Logo entendes que o audiovisual é o audiovisual e o libro é o libro. Estou absolutamente tranquila porque ao meu libro ninguén ha ir a arrincarlle páxinas ás librerías. Ademais, estou a traballar como produtora executiva da segunda tempada. E coa película de Fomos cancións estou encantada.