Di a narradora de Adeus pantasmas que dunha nai non se sae nunca. Ela comparte unha ausencia coa súa, as dúas atrapadas nese reloxo que se parou a mañá na que o pai de familia levantouse, vestiuse e saíu da casa para sempre. Non deixar rastro non axuda moito a evitar traumas, e compartilos tampouco, a dor pode parecer o mesmo pero as arestas que se cravan son distintas. Na novela de Nadia Terranova reconstrúense como poden, como esa Messina da que unha se vai e na que outra queda. De certos terremotos sempre quedan cascallos.
Pero eu quería falar de nais, quería dicir que talvez todas as nais cheiran ben, pero iso dio un personaxe na nova novela de Alejandro Palomas, unha que chegará pronto ás librerías. O meu amigo escribiuna nos mesmos meses en que a súa nai se ía apagando. Nese tempo non se separou dela nunca. A muller, que eu imaxino tenra, suave e branca como unha camelia, morreu en casa cos seus tres fillos ao seu lado. Da miña nai eu non querería despedirme xamais, pero se puidese escoller, a miña morte sería así, coas miñas tesoritos buscando os últimos rescaldos da miña calor na miña cama.
Alejandro di que a súa nai segue viva nel, e a súa nai de ficción, Amalia, segue viva nos que lemos Unha nai.
En xeral ser nai de literatura é complicado, talvez has de ser depresiva e suicida como a de nada se opón á noite; melancólica, afeccionada á arte e ao alcol como a do club dos mentireiros ou excéntrica, voluble, sofisticada, mundana e capaz de convivir con tres homes aos que amou baixo o mesmo teito como a Ilse de Ti non es como as outras nais. Todas elas nais reais. Ás veces pregúntome se existen as nais de mentira. Talvez o sexa a opresiva e sádica que debuxou Elfried Jelinek na pianista, capaz dunha crueldade ao mellor estilo Bernarda Alba.
Logo están as boas, as amadas, e o baleiro que deixan convertido en libros hermosísimos, algúns escritos e voltos escribir coma se fosen un ajuar ou Un altar para a nai.
Pura beleza, como o sorriso da miña nai.