Rocío Camacho: «A miña avoa díxome: 'De que che serve ser tan guapa se non che quere ninguén'?»

Co(n)razón é o libro que presenta Rocío Camacho. Aos seus 26 anos, esta influencer roza os 700.000 seguidores e onte lanzou a nova colección de Seima, a súa propia liña de moda. Foi o selo Planeta o que lle deu a oportunidade de publicar este libro de autoaxuda para quen se encamiña á madurez.

­-Escribes para os veinteañeros ao bordo do abismo da idade adulta.

-Todo o que escribín son cousas que me axudou escoitar fai uns anos. Pareceume un xeito bonito de reflectir todo isto que hei ir aprendendo eu, pero que me gustou que me dixesen.

­-É de autoaxuda?

-Si, o que pasa é que a min me daba un pouco de medo, porque me parece unha responsabilidade que lle pertence ao sector da psicoloxía, a persoas que de verdade teñen coñecementos reais destes temas. Eu o que intentei é achegar o meu granito de area, as miñas experiencias e aprendizaxes.

­-Deuche respecto?

-Si. Ao principio é unha dose de motivación o que confíen en min para un proxecto tan forte. Pero despois empezar a vir a imaxe á cabeza de bo, pero que se agarda de min? E se non dou a talla? Se non cubro as expectativas?

­-Dáslle a volta a moitos refráns.

-Si, porque eu son dun pobo, Calzada de Calatrava, e estou superacostumbrada a que tanto a miña avoa como as miñas tías ou a miña nai sempre me dixeron moitos refráns ao longo da miña vida. Tanto nos pobos como en calquera casa existen moitas muletillas que usamos en situacións nas que non sabemos que dicir. Pareceume unha boa idea, e ademais son refráns que che inculcan e que ti aceptas sen nin sequera exporchos. Pareceume unha forma de darlle a volta. Estamos no século XXI e non hai por que pensar que, porque che sigan dicindo vinte anos o mesmo, sexa o correcto.

­-A túa avoa é demoledora, díxoche: «Para que che serve ser tan guapa se logo non che quere ninguén?».

-Ja, ja, ja. Si, así é a miña avoa, díxome iso. A súa ilusión é basicamente verme con parella, casada, cunha familia… Eu sempre lle digo o mesmo: 'Avoa non é o momento, agora mesmo estou centrada noutras cousas. Xa chegará, estou feliz'. Ela dimo de forma irónica, aínda que cun fondo de verdade.

Como ía pensar que cumprir o meu soño custaríame a miña saúde mental?

­-É un deses temas espiñentos.

-Si, creo que a sociedade establece que é o correcto, cando eu persoalmente non creo que sexa así. Creo que cada persoa ten os seus tempos, as súas etapas, e non hai nin idades correctas nin momentos correctos. Cada persoa ten os seus reloxos acordes ao que está a vivir, e xa está.

­-Dis que non hai nada que che poida desviar do camiño. Non é pouco humano iso?

-Pode ser, pero é que eu son unha persoa moi cabezota en todos os sentidos da miña vida, entón cando me marco algo como que me custa moito saírme do camiño, tanto para ben como para mal, eh. Cando me propoño algo en parte obsesiónome, por iso tenme que saír ben e poño toda a miña enerxía.

­-Tamén falas da inquedanza.

-Custoume moitísimo identificala, porque empezou cando lancei fai tres anos a miña marca e empecei a levar todo soa. Na miña cabeza non tiña ningún sentido que se eu estaba a facer o que me gustaba, tivese un problema mental. Eu pensaba: «Téñome que sentir superafortunada porque estou conseguindo un soño que tiña desde hai anos. Como isto ía custarme a miña saúde mental? Non tiña ningún sentido para min. Co paso dos meses funme dando conta de que tiña un problema de inquedanza para a que necesitaba axuda, que ao principio me negaba a recibir por completo.

­-Narras o teu día a día como unha carreira de aeroportos e furgonetas para fotos e cambios de roupa. Esa era a túa idea do que significa ser influencer?

-Non. Como nunca me expuxen vivir do tema das redes e foi xurdindo aos poucos, non me expuña se isto ía ter esa rutina.

­-Cantas fotos podes chegar a facer ata atopar a definitiva?

-¡Uyyyyyy! Teño a sorte de que estou rodeada de xente que ten moita paciencia comigo, ¡ja, ja! Hai veces que sae á primeira, que son tres fotos e digo «téñoa», e outras veces podemos estar media hora, facer cincocentas e dicir: «Sabes que? Non, non me gusta ningunha».

­-Dis que para ser influente hai que ofrecer algo moi profundo... non contrasta iso coa explotación da imaxe?

-É un pouco contraditorio, seino. Pero o outro día lin unha frase que dicía: o físico importa, pero non é polo que quedas. E creo que iso tamén se pode aplicar en Instagram. Ti podes seguir a un pibón, pero á fin e ao cabo as redes sociais están cheas de xente guapísima e estupenda que che pode crear certas inseguridades. Hai outra xente que che achega algo máis.

­-Es xa unha influencer escritora?

-Non, non, non. queda moi grande a min o de escritora. A xente dirá se quere máis libros. Eu estou moi contenta coas vendas de leste, agardábame que fose ben, pero non o recibimento tan grande que está a ter.

-Tamén se fala da túa vida privada. Víronche co actor Álex González. Dáche rabia que che reduzan a esa moza que...?

-Á noiva de, si. Se che son sincera, dáme bastante igual a vida dos demais, así que que falen da miña aféctame pouco.

---

---

---