O cuarto disco do grupo, «Unha fogueira intacta», é un exercicio de «postpop»? denso, misterioso, profundo e, ao tempo, esperanzador
16 abr 2021 . Actualizado ás 05:00 h.Son sinal de identidade dos grupos de postrock esas atmosferas densas, profundas e opresivas, eses auténticos muros sonoros creados a partir de atronadoras guitarras e distorsións. No seu novo disco, Unha fogueira intacta (Ferror Records), Chicharrón consegue sensacións semellantes pero recorrendo a elementos moito máis orgánicos. Hai pedais, claro que os hai, pero tamén hai saxos, acordeóns e mesmo infinidade de sons naturais. Unha sorte de postpop sen afán apocalíptico. Chicharrón asómase ao abismo pero sen invocar ao desasosego. Ao contrario, por fin atopamos unha luz, aínda que sexa tan tenue como a dese vagalume que ilustra a portada. Unha fogueira intacta é material emocional altamente inflamable, un labirinto de inspiradas sonoridades que o converten en firme candidato a disco do ano. Non só en Galicia.
En torno a todo isto falamos con Alberto Vecino, letrista, voz e guitarra da banda.
—Cales son vos cambios máis significativos que advirten respecto ao seu anterior traballo, «Cancións clínicas»?
—Cancións clínicas era un disco que falaba dunha situación moi concreta. Un disco moi visceral, que fixen moi rápido. Non está moi pensado. Era un disco que necesitaba facer. Pero unha vez feito eu notei que rematabamos algo, que se acaba unha etapa. Lembro que daquela eu estaba lendo un libro do pintor Yves Berger, e nel dicía que o daba por rematado un cadro cando sentía que ese rostro que crease, fose abstracto ou figurativo, xa ou miraba. E sentinme moi identificado porque despois dese terceiro disco, por primeira vez sentín que ese rostro que nós creásemos, Roxón, tiña unha mirada. Era por fin un rostro acabado. Así que empecei a facer cancións co concepto de que esa mirada non mirábanos a nós senón que miraba cara adiante, cara ao futuro. E detrás desa mirada ao principio había moito misterio, pero despois descubrimos a esperanza.
—Iso musicalmente transformar nunha maior presenza de texturas, moita máis profundidade na parte rítmica, máis efectos, máis ruídos orgánicos.
—Este disco comezámolo polas letras. Despois fixemos as melodías que, podiamos dicir, son como unha interpretación desas letras. Escuras, densas... A partir de aí, Rubén (Domínguez) fixo a produción con absoluta liberdade. Eu ou único que lle dixen foi que entendía todas as cancións como posibilidades dá mesma canción. Que realmente todas son a mesma e que entre todas fan unha.
—Por iso é polo que están todas gravadas a 127 bpms?
—Se, parecíame moi guai a idea de gravalo todo a ese tempo e que se puidesen intercambiar elementos entre unhas cancións e outras. Que cousas que ían para unha canción, ao final, rematasen noutra. Ademais, eu entón estaba lendo moitas cousas de física teórica, que é algo que me apaixona, e ou 127 é un número que aparecía unha chea de veces, non sei por que. Cento vinte sete, por exemplo, son vos pasos que normalmente se dan por minuto ao camiñar.
—Podemos dicir que Roxón desprendeuse definitivamente do pop?
—Non estou moi seguro. Eu sigo sentindo que é a linguaxe que nós utilizamos. Ao mellor son demasiado romántico ou inxenuo, pero sigo crendo nas posibilidades artísticas e literarias dá música pop.
—En que sentido? Que pode achegar e como?
—Eu, e dígoo dende a humildade, creo firmemente nas posibilidades literarias e poéticas dá letra dunha canción. Mira, cando lle deron ou Nobel a Bob Dylan moita xente, mesmo músicos, botou as mans á cabeza. Eu alegreime moito. E non vou dicir que Dylan sexa unha inspiración para min. Pero o foi capaz de dicirlle á xente que se pode facer música popular e que as letras teñan un valor. E hai outra cousa que sempre me interesou moito que é a interrelación entre disciplinas artísticas. E creo que ou pop pode estar ao nivel de calquera. Ou problema é que está moi desaproveitado.
—En Galicia temos a sensación de estar vivindo un momento de enorme e fértil efervescencia creativa, pero cre que está sendo correspondida polo resto dous axentes dá industria musical?
—Precisamente unha dás cousas que quixemos transmitir sacando este disco con Ferror Records ten que ver con iso. Hai xente coma eles que están levando a cabo unha labor moi importante de dinamizar ou underground, de darlle saída a moitísimos artistas que están facendo cousas verdadeiramente interesantes. Eu teño 40 anos e tampouco é que agarde xa grandes cousas, pero se que me gustaría que este disco tivera éxito, en parte por eles. Para que poidan seguir facendo cousas e para demostrar que hai xente á que lle interesa esas cousas que fan. Respecto á situación en xeral dá escena musical, ou único bo, se é que hai algo, deste proceso de destrución que estamos vivindo, é que despois terá que vir unha reconstrución. E temos a oportunidade de reconstruíla dunha maneira distinta a como estaba. Pero iso necesariamente deberá partir dunha base de xente que faga as cousas con emoción e con enerxía, máis alá de calquera afán comercial.
—Roxón segue sentíndose un grupo underground?
—A ver, nós moito non sistema non estamos metidos. Para nós ou fundamental é poder seguir facendo as cousas en coherencia co que pensamos. Entón, se que hai cousas polas que non pasariamos. A min, por exemplo, flípame ir tocar a festivais como ou Arteficial. Pero, iriamos tocar a outro tipo de festivais?...
—Ao Son do Camiño?
—Pois seguramente non. Pero por esa coherencia política. Porque aínda que non sexamos un grupo que faga letras explícitas, politicamente estamos bastante comprometidos. Ao mellor nesa coherencia é onde está ou límite do underground.
—Teñen dito que este é un álbum para escoitar con ruído de fondo.
—Iso díxoo Rubén. Dixo que o entendía este disco para escoitalo non transporte público ou lavando vos pratos. A min sorprendeume. Por unha parte paréceme interesante esa idea porque eses ruídos externos incorpóranse tamén ás cancións, como outra creación. Pero eu penso que ou disco, para interpretalo, precisa dunha atención mínima.
—Aínda que ou disco é bastante escuro, hai un par de temas moi hipnóticos, «Ondeando» e «Procesos de oxidación», que mesmo case se podería dicir que son bailables. Abre iso unha nova vía de entrada de aire fresco na banda?
—Non ou sei. Oxalá que a xente poida bailar coa nosa música. Como dicía Emma Goldman, «a revolución, se non pódese bailar, non é a miña». Ou que se é certo é que Procesos de oxidación é ou noso maior experimento neste disco. Está moi guai que ao escoitalo apréciese iso.
—De onde vén ou de «Unha fogueira intacta»? Non é ou título de ningunha canción.
—Unha fogueira intacta é un verso dun poema de Luz Pozo Garza. Un poema que me marcou. Ao igual que a portada, representa ese aura de misterio e ao tempo de esperanza que hai non disco. Ademais, como non disco musicamos un poema de Yolanda Castaño (Highway to heaven) e outro de Alba Cid (Proceso de oxidación) interesábame moitísimo meter a Luz Pozo e crear un diálogo interxeracional que, dalgunha forma, reflectise a potencia e ou nivel dá poesía en Galicia nos últimos 50 anos.
—Poderemos escoitar en directo a Roxón este verán?
—Non sei as posibilidades que teremos pero ou que se sei é que temos moitas ganas de tocar este disco en directo. Cada disco de Roxón abordámolo en directo dunha forma distinta. E a leste ou que lle pega é un directo moi cañeiro, con moita tralla. Con baixo e con batería. E sen bases. Porque, ao final, as bases coártannos. E neste disco é moi importante ou concepto de liberdade.