La noite está escura, a lúa e as estrelas pérdense nunha bruma de abril e o mar só é unha presenza temblorosa baixo o foco do porto. Véxoo desde a cama, ao foco, digo, ao mar só o oio e non demasiado porque está tranquilo e porque mentres escribo escoito a Lle Grande Sophie, que se come as ondas coa súa bonita voz francesa. Delphine de Vigan cita uns versos dunha canción súa nas gratitudes. Neles a cantante pregúntase onde van as palabras que resisten e desisten, que nos fan e desfán, onde van cando todo nos abandona.
A escritora pola súa banda pregúntase cantas veces damos as grazas sen decatarnos, mecanicamente, por cortesía ou urbanidad e cantas o facemos de verdade ao longo da vida, sinceramente. Se o facemos cando debemos facelo, se ofrecemos a nosa gratitude cando alguén a merece.
Gustaríame escribir como ela, contar cousas importantes con frases sinxelas, debuxar unha emoción cun só trazo.
Marie, a protagonista, é unha anciá que está perdendo a capacidade de falar, os seus pensamentos non atopan o xeito de converterse en palabras, pérdense no camiño do cerebro á lingua.
Envellecer é empezar a aprender a perder.
O mundo está cheo de vellos, pero a vellez é un pozo escuro do que falamos pouco ou nada. A ficción case nunca os contén, supoño que porque os escritores novos escriben sobre o que anhelan e os escritores maiores sobre o que estrañan. Os maiores, cando están, son pais ou nais, son relacións troncais na vida dos que narran, son trauma ou orfandade, son evocación ou conflito, pero de cando en cando teñen entidade propia, a pesar da Úrsula de García Márquez ou a Mencía de Alejandro Palomas ou aquel avó que tanto me fixo rir cando saltou pola fiestra e largouse.
Marie é personaxe, e como os bos personaxes, podería ser real. Vive nunha residencia. As residencias son a penúltima estación, pero antes do destino final quizais haxa suficiente vida para dar as grazas. E para recibilas.