Silvia Penide: «Recuperar a ilusión é a nova operación bikini»

Foron días de medos, de ausencias, de bailar soa en casa exorcizando emocións contidas. Foron días de silencios, de tempo, de moito tempo. Pero tamén foron días de creación. De videocanciones desde o sofá ou de cantarlle a descoñecidos a través do Whatsapp. Foron días nos que sempre estivo a poesía. E algúns nos que mesmo puido saír a tocar. A todos eles os bautizou Silvia Penide como Os días de chumbo. E así titulou tamén o seu novo disco, no que recolle un puñado de cancións nadas desde e polo confinamento.

Un disco que presenta en directo o sábado no teatro Colón da Coruña. Silvia Penide confésase nerviosa. Con eses «nervios felices», que implican unha estrea, máxime despois de máis dun ano sen tocar xunto a toda a súa banda. «Subir ao escenario é como volver ao ximnasio. E eu nótome como en baixa forma. Cada vez que teño un concerto noto que teño que seguir traballando o fondo. Pero, claro, os concertos son tan espaciados... Este é o segundo deste ano, cando eu estaba acostumada tocar 4 ou 5 veces por semana», comenta.

—En calquera caso, tiveches un confinamento bastante activo.

—Si, si que fixen bastantes cousas. A outro nivel e doutro forma pero si que seguín traballando. Fixen concertos eu soa, en dúo, en trío. Fixen as videocanciones desde o sofá, as do Whatsapp... Si, eu considérome unha privilexiada.

—E fixeches leste «Os días de chumbo».

—Sen dúbida. Se me chegan a dicir fai un ano que ía rematar 2020 entrando nun estudo, non mo creo. Pareceume unha broma de mal gusto. Pero xurdiu que eu tiña o material e que convocaron unhas axudas, así que nos metemos a gravar. Pero, jolín, é que eu acababa de estrear un disco en 2019, O efecto boomerang, que, ao final, é un disco que se me quedou aí, nas pavías.

—«Os días de chumbo» é un disco fillo do confinamento e ben que se nota.

—Si, si. Tanto as cancións como os dous textos, que non me atrevo a chamar poéticos, e a música de Carla López que acompaña a eses textos están todos compostos durante o confinamento. E ese pouso nótase unha chea. Asoma un fío de esperanza pero ao tempo hai un solta e aperta, que creo que está presente en todas as cancións.

—O disco empeza cunha porta pechada pero acaba con outra aberta.

—Si, quería que fose esa a sensación. E por iso tamén engadín como bonus track a versión do efecto boomerang con Víctor Manuel, que é unha canción que dá como bo rolo. Eu quería que a ilusión tamén estivese presente. Recuperar a ilusión é a nova operación bikini. Así que este é un disco que che pasea por toda esa desazón na que vivimos pero no que tamén podes atopar recunchos nos que che acariña un pouquiño.

—Como xurdiu a colaboración con Víctor Manuel?

—O seu fillo, David San José, foi o produtor do meu disco anterior, O efecto boomerang. Fixemos moi boas faragullas e ocorréullenos que lle propuxese a Víctor Manuel cantar esa canción que eu tiña pensado incluír como bonus track nos días de chumbo. E un bo día, recordo que estaba en casa tendendo a roupa, chamoume David e díxome que lle ensinou o tema a Víctor Manuel e que dixera que si. E pensei «que coada tan bonita. Estou tendendo os calcetíns da miña vida».

—Vaia, un corazón tendido ao sol en toda regra.

—(Ri) Pois mira, si. Ata iso é poético. É que eu era moi, moi fan de Víctor Manuel. E agora máis aínda, claro.

«Durante o confinamento, as cancións foron fundamentais. O meu gato volvíase tolo porque nunca me viu bailar así»

—De verdade crees que os días de chumbo non botarán raíces?

—A ver, cando digo esa frase tamén ma estou dicindo a min mesma. É o que quero pensar. Non quero que os días de chumbo calen tan fondo en min pero si que é certo que, xa non como artistas senón a nivel humano, aínda todos estamos a dixerir isto. Aínda estamos superando o estado de shock. Por moito que queiras correr un veo aínda queda un pouso moi profundo en nós. Pero temos que facer un esforzo para conseguir arrincar eses días de chumbo de raíz. Aínda que quedemos de recordo con algún esqueje para que non se nos esqueza a lección.

—Agora temos vacúas pero durante moito tempo foron as cancións o noso mellor antídoto.

—Iso xa era incluso precovid. Quen non utilizou unha canción para chorar, para procurarse unha boa ración de risos ou para desmelenarse? No meu caso, durante o confinamento, as cancións foron fundamentais. O meu gato volvíase tolo porque nunca me viu bailar así. Pero é que ao final chegou un punto no que eu necesitaba pór música e sacar como fose todo iso que levaba dentro e que tanto me pesaba. Si, a xente hase refuxiado moitísimo na música.

—«Un destes días, quizais pola tarde, cando a luz sexa baile e arrecenda Riazor a salitre, poderemos saír e abrazarnos, facernos un as de guía, ben cinguidas as cinturas», escribes. Aos abrazos e a bailar dedícaslle dúas cancións.

—É que ambos son actos que nos conectan cos demais e que nos levan a exteriorizar nosas emocións. Iso paréceme precioso e por iso quería plasmalo. Ademais diso, Bailar en Irán é unha canción porque eu vin na tele como os sanitarios de Irán, onde está prohibido bailar en público, aproveitaban que levaban os epis e non se lles recoñecía para gravarse vídeos bailando polos corredores dos hospitais. Pareceume algo marabilloso.

—Para este disco apostas por arranxos moi espidos, moi crus pero á vez moi aveludados.

—Si, quería que fose todo moi minimalista. Que ao escoitar estas cancións sentises un pouco aquela sensación que todos tivemos en casa. Medo, soidade...

—E como será o directo?

—Para directo, aos temas dos días de chumbo fixémoslles uns arranxos diferentes, de forma que fosen un pouco máis homoxéneos cos do efecto boomerang. A maior parte do concerto do sábado fareino con toda a banda pero haberá momentitos para estar soa con Carla ao piano ou con Paul á guitarra. E tamén farei algo eu soa, a guitarra e voz.

—Seguindo o xogo que propós en «Porta pechada», cal sería a palabra que escollerías para que che salvase?

—Téñoo clarísimo: esperanza.

—E para que che leve da man?

—Ilusión.

—E unha palabra máis resolutiva que a bala na recámara?

—Aí xa mo pos difícil... Pero mira, sería paciencia. Ou a súa derivada, que a utiliza a miña avoa, que é pacencia. Que iso xa é paciencia a nivel divos.

A CORUÑA TEATRO COLÓN SÁBADO, 19.00 DESDE 12,50 EUROS

---

---