Quincy é moito máis que o creador de Michael Jackson. «Irmán» de Ray Charles e «fillo» de Count Basie, está detrás do maior éxito de Sinatra e alentou todos os estilos musicais en cada década. Sen el non teriamos bailado o século XX
15 abr 2021 . Actualizado ás 15:11 h.Non se ti, pero eu tiña a imaxe de Quincy Jones asociada ao pop, a aquel mítico «We are the world, we are the children» e, como non, ao gran fenómeno Michael Jackson dos oitenta de Thriller . Basicamente, Quincy era iso: o xenio, o gran produtor que enchía as discotecas e xeraba superventas. Que pouca verdade. Despois de ver o documental Quincy Jones de Netflix, que dirixe unha das súas fillas, Kashida Jones (ten seis e un só home), réndome a este home que cumpriu 88 anos e estivo detrás dos éxitos musicais dos distintos estilos de cada década. Un piscis do 14 de marzo —na película vese a súa curiosa atención ao horóscopo— que naceu na pobreza no sur de Chicago, marcado polo trauma dunha nai que foi ingresada nun manicomio. «Fun un gánster ata os 11 anos, non había outro modo de sobrevivir», confesa Jones mentres ensina todas as feridas físicas dunha infancia na rúa. «Ata esa idade xamais vira a un home branco e nos libros da escola non había un só home negro. Os negros non sabiamos quen eramos», relata para descubrirnos que desa necesidade de referentes propios na súa raza nace despois a súa intensa carreira.
A casualidade cruzóuselle como destino un día en que se topou cun piano. Tocou as súas teclas e sentiu que a súa vida sería aquilo. De súpeto explotou un don cheo de loita e esforzo, aprendeu a tocar todos os instrumentos, especializouse na trompeta, e aos 14 coñeceu a R. C, un tipo de 16 anos do que falaba todo o mundo. Esas iniciais, as de Ray Charles, sinalan o camiño de dous mitos que se converteron en irmáns. «Cando escoitas os arranxos de Quincy —di Charles no documental—, sen darche conta estás movendo os pés».
A gran Dinah Washington dálle a primeira oportunidade e de aí salta a Louis Armstrong, Count Basie, que foi como un pai para el, Miles Davis, ata que un día chega a chamada de Sinatra: «Quero que compoñas o meu disco». Non oes ese « Fly me to TheMoon »? Todo o gran éxito deses temas clásicos están nas notas deste Quincy que movía á orquestra como ninguén. «Ray Charles e Frank Sinatra ensináronme a vivir», di quen se bebeu a vida en vasos de vodka, morreu varias veces (abríronlle o cerebro por un ictus e tivo que deixar de tocar a trompeta) e resucitou outras tantas.
O seu sentido do humor faino lenda, pero el non para. Tras unha mala serie, comeza a traballar nunha discográfica e saca ese hit It's My Party, de Lesley Gore, no 63. Que fai Quincy? Non se conforma. Empeza a escribir música para o cine, convértese no primeiro negro que fai ese traballo, descobre a Oprah Winfrey na cor púrpura e segue sumando éxitos. Logo chega o son disco, Stevie Wonder, o fulgor de Michael Jackson que el fai brillar de forma única, segue co jazz, e posteriormente lánzase ao rap de Will Smith e de Tupac , o ídolo asasinado que Jones chora como a un fillo. «Non se pode vivir sen auga e sen música», aléntanos Quincy. Sen el non teriamos bailado o século XX.