Ela Baila Soa regresa 20 anos despois da súa soada separación cun concerto en Marbella e outras citas aínda sen confirmar. Esta noite tiñan que estar no estudio de «O Formigueiro», pero o positivo en covid de Marilia Andrés obrigoulles a entrar por videollamada
08 abr 2021 . Actualizado ás 23:04 h.Di o xornalista Juan Sanguino que «nalgún momento dos anos noventa o pop español deixou de contar historias». Mantén no seu libro Como cambiamos que, acariñando o que sería o novo milenio, La Oreja de Van Gogh, Amaral ou ÁlexUbago , todopoderosos da industria musical daquel momento, abandonáronse ás masas cantando sobre cousas que lle pasaron a todo o mundo. A nebulosa que deixa o paso do tempo fai que moitos metan neste saco a Ela Baila Soa, quedándose unicamente coa nostalxia dos amores de barra e aquel primeiro contacto coa idade adulta, cando de vez a rutina se cargou os vermes na tripa. Estes son os dous únicos refráns que, en realidade, resistiron estoicos o paso de vinte anos, o tempo que fai que dúas amigas do instituto deron carpetazo a unha aventura coa que venderon cinco millóns de discos. E son estes dous temas, Amores de barra e botámolo a sortes, tamén, os que lembraron esta semana as redes sociais ao coñecerse que Marta e Marilia volvían aos escenarios o 18 de xuño en Marbella. Pero, como di a súa canción, Non está todo perdido, pois parece que hai máis concertos pechados para o 2021.
De confirmarse a xira, quedará patente a vixencia de moitas das cancións de dúas mozas ás que lles pasou factura o momento. Guapas, novas, formais, tranquilas -e, sempre, mulleres-; viron prexudicado o seu legado musical por unha industria que non saía do sota, cabalo e rei; que se reducía ao amor romántico, calquera que fosen as súas caras. Pero entre o seu repertorio escóndense cancións cheas de carga reivindicativa, como son Muller florero -«Quero ser a túa florero coa miña cintura ancha, moi contenta cando me dás o bico da semana»-, A patera -«Que se chegas vivo devolveranche, que se chegas morto sólo es unha noticia máis» ou Que se che escapa o negro -«Podería ser o teu neto, pero é a túa rata coa que fas o xogo que a ti che mandan»-.
Os seus CAMIÑOS POR SEPARADO
Con 26 anos, no 2001 deixaron a súa carreira entre rumores de desavinzas e rifas que, aínda que nunca expuxeron en público, parecían dar por imposible un futuro reencontro. E iso que os seguidores foron claros: morta esta parella, morto o seu interese. Porque, unha vez estas dúas mulleres tomaron camiños diferentes, os seus coqueteos musicais pasaron totalmente inadvertidos para o gran público. Para mostra, que probablemente poquísimos lectores saiban que o grupo intentou remontar da man de Marta Botía -a loura- e dous cantantes en distintos momentos dos 2000. Tamén se lanzou Botía a conquistar o mercado en solitario. Non o conseguiu.
Marilia Andrés -a morena-, pola súa banda, afastouse do foco mediático e dedicouse a estudar Historia e a cultivar a súa faceta de ilustradora. Todo iso trufado con esporádicas aparicións na escena musical en forma de colaboracións con outros artistas. Finalmente, no 2013 sacou un disco pola súa conta que case ninguén lembra.
Parece que están condenadas a entenderse, e iso que ao longo destes anos ambas recoñeceron que nin se falaban. Talvez por iso Marilia, cos pés na terra, dixo ao pechar a etapa que as encumbró á gloria: «Non hai nada definitivo neste mundo». E aínda que parecía que a noite de hoxe sería a que España vería o reencontro dela Baila Soa no Formigueiro, Marilia deu positivo en covid-19 , o que obrigou ás cantantes a entrar por videollamada. Ademais, revelaron no programa que se verán poucas veces antes do primeiro concerto, pois Marta Botía vive en Nova York e a situación actual complica as viaxes.