Rosa María Souto lidera a comisión do Ministerio de Cultura que visiona os filmes para catalogalos antes da súa exhibición nas salas de cine
02 abr 2021 . Actualizado ás 05:00 h.O seu apelido delátaa. Rosa María Souto, de Vigo e do 68, é a xefa do Servizo de Cualificación e Nacionalidade do Instituto da Cinematografía e das Artes Audiovisuais (ICAA). «Son de Teis. E Nigrán é unha marabilla, ¡un paraíso!», contesta o momento sobre as súas raíces galegas. Aínda que leva en Madrid desde os 16 anos, aínda lembra con cariño a súa etapa escolar nas Servas de San José de Vigo. Hoxe, ela é quen responde no Ministerio de Cultura ante calquera cuestión relacionada coa catalogación por idades das películas e tráileres; é dicir, é a cabeza visible do equipo de dez persoas que se encarga de decidir se son aptos para todos os públicos, para maiores de 7 anos, 12, 16, 18 ou, directamente, X.
Licenciada en Dereito e funcionaria de carreira, antes de recalar no Ministerio de Cultura esta técnica da Administración ostentou o cargo de directora dunha oficina de Correos. Unha serie de circunstancias persoais e o seu amor polo cine levárona a pedir unha praza no ICAA. «Sempre me gustou moitísimo o cine, son unha apaixonada, así que decidín cambiar de sector e vinme hai 11 anos. Ademais da cualificación levei antes axudas, estou coa autorización das coproducións, a nacionalidade das películas españolas, o recoñecemento de custos, o perfil de auditorías... Agora mesmo levo a cualificación e a nacionalidade das coproducións internacionais, que a verdade é bastante apaixonante», asegura Souto, que no entanto matiza que o seu traballo non é tan idílico como algúns se creen. «Non é tan divertido como a xente pensa, porque che din: '¡Que bonito! Pasarasche o día vendo películas'. Pois ver películas é moi bonito se che gustan, pero hai que ver de todo, películas violentas, grandes blockbusters, películas amateurs sen un gran contido artístico nin técnico... de todo. É unha actividade laboral, e como tal tes que facelo a xornada completa. Igual o luns ás 9 da mañá non é o máis apetecible verte unha curtametraxe de tipo experimental ou unha película tediosa. Non sempre é tan divertido nin emocionante como pode parecer. É un traballo, e intentamos facelo do xeito máis profesional posible e de acordo coa lexislación e normativa actual», sinala.
Desde o seu posto como xefa de servizo, en realidade non ve tantos filmes. Do mesmo xeito que a directora e a subdirectora da comisión, non está no visionado salvo en casos de empate técnico ou incongruencias nos resultados. «Adoito velas cando hai algún tipo de problema, é dicir, pode darse o caso de empates entre os vogais, películas controvertidas ou disparidade de votos. Non pode ser que una mesma película reciba unha cualificación de 18 e outra de todos os públicos, por exemplo. Aí si que a vexo e falo cos vogais interesados para chegar a un acordo», explica a funcionaria, que pode presumir de saber o que se sente ao ter unha sala de cine practicamente para ela soa.
Os membros da comisión ven as películas na sala de cine do Ministerio, e non teñen contrato para garantir a súa independencia
Trátase da que forma parte das instalacións do Ministerio de Cultura, e que está dedicada precisamente a este traballo de cualificación por idades. Quen elaboran os informes son os dez vocais citados, que se escollen co fin de que representen a pluralidade da sociedade española a través das súas formacións, opinións e sensibilidades. O órgano toma a decisión de xeito unánime ou ben por maioría de asistentes e, seguindo o principio de paridade, está formado por cinco homes e cinco mulleres de diferentes grupos sociais, áreas de coñecemento, idades e situacións persoais. Do mundo cinematográfico, do ámbito do consumo, do psicosocial, do profesorado, e mesmo do de atención á discapacidade proceden os compoñentes dunha comisión que asume a difícil tarefa de cualificar a violencia, a dor, o medo, a angustia, as condutas imitables, a linguaxe, e unha infinidade de aspectos recolleitos no informe que posteriormente entregarán para recomendar o grupo de idade adecuado para a película en cuestión.
DE LUNS A Viernes
Esta misión realízase cos membros que se atopen ese día dispoñibles, que han de ser sempre un mínimo de seis. «Temos actividade todos os días laborables de luns a venres en horario de 9 a 15 horas. Pero non sempre asisten todos, porque estas persoas non teñen ningún contrato laboral nin mercantil connosco. Precisamente para garantir a súa independencia, non lles temos contratados en ningún sentido», explica a xefa de servizo, que detalla que unicamente son nomeados no BOE como membros asesores desa comisión que se renova de forma parcial cada dous anos, e págaselles unha indemnización por ese servizo que fan á Administración, pero non un salario como tal.
Feliz coa súa vida e o seu traballo na capital, o certo é que o que máis desexa Souto é volver a Galicia. «Polo covid levo desde agosto sen ir. Non direi que aquí en Madrid se está mal, porque eu me casei aquí, tiven á miña filla aquí e o meu marido é madrileño, pero imos, como Galicia non hai nada», sinala esta viguesa cunha vida de película.