Recoñece ter sido un inxenuo respecto ao final da pandemia. E confesa o seu erro en «O crac universal», o seu novo tema, no que volve mostrar a súa vertente máis áspera e rockeira. Se lame as cicatrices e aposta por fuxir cara a adiante, porque «da crise sempre nos sacaron os valentes»
02 abr 2021 . Actualizado ás 10:23 h.Sentado ao bordo do abismo, cos pés colgando, Coque Malla, aventurouse o pasado verán a determinar un inminente «estalido de felicidade e pracer», un final de pandemia envolvido en fantasías «lisérgicas e lascivas». Alí mesmo sentouse a escribir e naceu O crac universal, unha canción complexa e profunda que non forma parte de ningún disco pero que, ademais de testemuñar o seu erro de apreciación, serve de tránsito cara a un Coque máis roquero, que afía as súas uñas e deixa de lado a aquel outro, aveludado, que lucía chapeu con lazo vermello e buraco.
—En «O crac universal» conseguiu condensar e reflectir en cinco minutos todos eses estados de ánimo polos que pasamos durante a pandemia: recollemento, ira, esperanza, hastío...
—Alégrame que o vexas así. Non tracei un plan para que musicalmente a canción transmitise todo iso. Pero é certo que é unha canción longa, moi descritiva, con moito desenvolvemento e que pasa por moitas partes. Poderíase dicir que son case como tres cancións nunha. Con todo, escribina moi rapidamente. Nos meus dous últimos discos, o proceso de creación das cancións tiña un desenvolvemento moi longo. Pasaba moito tempo entre que ideaba o bosquexo, traballaba a estrutura e a melodía e, finalmente, escribía a letra. Pero esta non. Esta foi unha vomitona case inmediata.
—É un adianto representativo do que está por vir ou é unha canción puntual feita nun momento moi especial e nunhas condicións moi determinadas?
—Intúo que talvez si que teña algo que ver co que vaia a facer no futuro. Estou a empezar, con moitísima calma e con moito tempo por diante, dadas as circunstancias, a bocetar algunhas cancións. E si que vexo conexións estilísticas co crac. Si que intúo que me vai volver a apetecer facer un disco rockeiro, sinxelo, garajero, que poidamos REVISAR gravar en directo nunha semana. E aí si vexo conexións co crac universal, que é unha canción que me devolve ao rock e ao son de banda.
«Tívenme que repor como todo o mundo, a base de tortazos»
—Repúxose xa do chasco de que as cousas non fosen como cría que ían ser?
—Non queda máis remedio. Tívenme que repor como todo o mundo, a base de tortazos. Pero foi moi duro, porque despois de tantos anos pelexando e traballando duro e ben, por fin a xira de 2020 ía ser a gorda. Tiñamos o equipazo, o caché, eramos cabeza de cartel en moitos festivais, llenazos en todas partes... Era como: por fin, a xira. Pero como para queixarse... A todo o mundo lle pasaron cousas parecidas e mesmo moitísimo peores. Eu, en condicións moi humildes, aínda puiden traballar todo o verán. Ademais pasa outra cousa. No meu caso, esta situación o que fixo foi atrasar o que tiñamos previsto, pero non frustralo para sempre. Seguro que hai unha chea de grupos emerxentes para os que 2020 era o seu momento e ao frustrarse é probable que non lles volva pasar. O meu é distinto. Estou en pausa, pero todo indica que o ano que vén poderei facer a xira que non puiden ter no 2020.
—Que se lle pasou pola cabeza o outro día, cando viu as fotos do concerto de Love of Lesbian?
—A historia demostrou que da crise sempre nos sacaron adiante os valentes. Eu acordeime da película A aventura do Poseidón, cando tras o naufraxio hai un grupo dos que quedan atrapados no salón de baile que quere rubir e intentar escapar por arriba cara ao exterior e outro que pensa que iso é moi arriscado e prefire quedar e agardar a que os rescaten. Bo, pois eu son dos que me iría para arriba. E dun xeito simbólico, para min o concerto de Love of Lesbian representou iso. Ten riscos? Claro que os ten. Pero creo que destas situacións se sae así.
«Fun un inxenuo? Claro que si. Pero tamén fun un pouco feliz...»
—Confesou que foi un inxenuo cando escribiu «O crac universal». Pero, a estas alturas da vida e cando a un lle acusaron de certa pedantería ou de estar de volta de todo, non mola sentir que aínda conserva ese punto de inxenuidade?
—Eu estou seguro que nesta situación inédita, ata o sabio máis sabio dos sabios do planeta cometeu moitísimas inxenuidades. Equivocámonos todos. Constantemente. E eu tamén, por suposto. Tras o pau que supuxo ter que cancelar a xira, cando me dixeron que iamos facer concertos, aínda que fosen en acústico, deume un subidón e empecei a fantasear con esa explosión de pracer e un verán lascivo e hedonista. Fun un inxenuo? Claro que si. Pero tamén fun un pouco feliz.
—Devólvolle as dúas preguntas que lanza en «O crac universal»: Onde van as bágoas? e onde vai a dor?
—Non teño nin a máis remota idea. Por iso pregúntoo. Non se trata para nada de preguntas retóricas. No transfondo desas dúas preguntas está o saber se seremos capaces de construír algo positivo cando salgamos desta. E non teño a resposta.
—Ten polo menos algunha sensación?
—Creo que vai haber de todo. Vai haber consecuencias nefastas que se van quedar para sempre no espírito da xente. Quedarán feridas, resquemores, medos, desconfianza... E é que ás veces parece que a única supervivencia nobre é a supervivencia ao virus. Iso ponme de moi mala hostia. Para min é igual de nobre e lexítima a supervivencia económica e a emocional. Con todo, moita xente criminaliza a quen defende o seu dereito a sobrevivir economicamente porque hai persoas que morren a causa do virus. Esa chantaxe emocional paréceme infame. E esas feridas van quedar. Pero tamén creo que cando teñamos a sensación de que realmente isto se rematou, si que imos vivir unha boa tempada de moitísima felicidade e de aprecio pola vida. Niso son optimista.
«É tremendo, estúpido e inútil censurar a arte. Porque é todo mentira. É como pretender censurar os soños»
—Ou sexa que iso que di de que sairemos desta «sen rastro de antigas chantaxes, miseria e temor»...
—Bo, para iso están as cancións, para enganarse a un mesmo (ri). Por iso é tan tremendo, tan estúpido e tan inútil censurar a arte. Porque é todo mentira. É como pretender censurar os soños.
—En «O crac...» cita tamén aquilo de «sexo, drogas e rock and roll». Devolverémoslle a vixencia tras a pandemia?
—Bo, hai moitos que nunca lla quitamos (ri). Si, sería estupendo. Ou polo menos que non se emitise un xuízo moral sobre ese xeito de entender a vida.
«Son un pouco abuelillo. Aínda atopo moitos tesouros ocultos na relectura dos grandes clásicos»
—Que tal leva coa música das novas xeracións?
—Estou absolutamente desconectado. Moi mal feito pola miña banda. Non o digo con ningún orgullo nin con ningún desprezo. Non é que non escoite música de xente nova porque non crea que se faga música boa, senón porque teño moito que reler. Nese sentido son un pouco abuelillo. Aínda atopo moitos tesouros ocultos na relectura dos grandes clásicos. Non che sabería dicir canto fai que non me asomo á máis rabiosa actualidade musical... Pero é algo que ten máis que ver cunha incapacidade miña que coa falta de talento entre, por exemplo, os traperos ou os reguetoneros, que seguro que o hai. Outra cousa é que eu non conecte con eles ou non os entenda. Pero do mesmo xeito que tampouco entendo a un alemán. Non o entendo porque eu non sei alemán, non porque el sexa un parvo.
—Tería colaborado no disco de C. Tangana se llo propuxeron?
—Por suposto. De feito, sentinme moi ofendido cando vin nel a Drexler, a Kiko [Veleno] e a Calamaro (ri). Non, en serio, encantoume. Esa podería ser un xeito de empezar a entender ese mundo que agora non entendo. E ademais, este mozo, que é listo, non devorou aos seus colaboradores nin os levou ao seu terreo. Aproximouse a eles con respecto. Ata o punto de compartir con eles a autoría das cancións. Si, sin duda, encantoume participar nese disco.
—Dá a sensación de que a súa carreira en solitario adquiriu xa tal entidade que lle permitiu por fin liberrase do estigma dos Ronaldos.
—Creo que hai xa tempo que a sombra dos Ronaldos pasou a ser máis pequena que a miña. O que me está pasando a min nos últimos anos nunca lle pasou aos Ronaldos. Nin de lonxe. O que pasa é que coa distancia e o tempo todo se mitifica. Os Ronaldos non enchían estadios, nin de coña. Estadios entón só os enchía Mecano. Nós tocabamos en festas de pobo. Eramos como orquestras de luxo. Iso que eu vivín en febreiro do ano pasado, de meter 5.000 persoas no Wizink pagando unha entrada, cos Ronaldos nunca o conseguimos. Como tampouco conseguimos esta unanimidade que se está dando comigo entre público, crítica e xente da profesión. Eu creo que o éxito que eu estou a vivir agora é moito máis rotundo que o que viviron no seu día Os Ronaldos.
—Chegou o seu pasado a suporlle un lastre?
—Ao principio me entristecía ir tocar as miñas cancións en directo e que a xente agardase os éxitos dos Ronaldos. Pero iso hai tempo que xa non pasa. Agora se toco unha dos Ronaldos o público agradéceo, pero a xente paga a entrada por escoitar O sinal, Deixoume marchar, Berlín..., e non Gárdao ou Adeus papá. Definitivamente, xa non nos facemos sombra uns a outro.