Alberto Ramos publicou «Eighteen» tras padecer a homofobia extrema en Estocolmo. Hoxe admitiuno Harvard e figura entre a poesía LGTB máis vendida en Amazon
22 ene 2021 . Actualizado ás 12:01 h.Só quen estivo no inferno sabe como saír del. De aí naceu Eighteen (EspasaesPoesía), o libro co que aos seus 18 anos Alberto Ramos decidiu deixar por escrito o seu calvario en Suecia . «Xúroche que tiña medo de que a min me matasen e dixesen: ¡ai, que se caeu, pobrecito! E despois, unha misa e xa está», relata a dous anos vista o autor mentres saborea o seu dobre éxito, na poesía e na vida.
-«Eighteen» é unha auténtica viaxe desde o inferno. Pensabas chegar ata aquí?
-Realmente, cústame unha chea expresar con palabras como me sinto, porque isto veu dun lugar tan escuro e absolutamente diferente ao que é agora que… todo isto viñese dun lugar con tan pouca dignidade, con tanta violencia. Paréceme incrible, coma se todo dese unha volta de 180 graos. Todo o que acabou sendo Eighteen empezou porque eu estaba a ir a terapia. A miña familia en Málaga non sabía nada.
-Ser escondido é do peor que se lle pode facer a un ser humano, dis. Intentáchelo para que cesase a violencia?
-Eu cheguei en agosto do 2015 con 15 anos ao instituto, co meu pedazo de abrigo de pel e co meu modo de vestir por aquel entón, e atópome nun municipio de Estocolmo cunha mestura de cultura árabe, siria… Xente acostumada a ese discurso de odio á homofobia, tanto nas igrexas como nas súas casas. Ese foi un choque importante. E iso que eu estou acostumado á homofobia, porque son dunha aldeíña do sur de Málaga tipo Vox. Pero é diferente os bobos ignorantes á xente que non o é. É que era xente que falaba tres ou catro idiomas, dun bo nivel económico, pero que quere que se morran os gais. Eu sentinme nun lugar no que non sabía se estaban todos tolos ou o tolo era eu. Foi desde o principio. Non importaba o que eu dixese, non me deixaban en paz.
-Pero ti aguantaches, non volviches a casa.
-E volvería aguantar. Non me ían a quitar o que eu había ir a conseguir. E despois, a miña familia adoptiva alí fixo posible esa experiencia. Non ten nada que ver o mundo nórdico á hora de falar de oportunidades que se me quedou en España. Eu aprendín sueco, francés, inglés perfecto; puiden entrar en Harvard para estudar Ciencias Políticas.
-Aínda así, chegaches a pensar no suicidio.
-As persoas cohabitamos cunha chea de pensamentos. Si houbo momentos nos que dixen: non quero seguir vivindo. quedaba pensando niso, non xa porque me sentise mal comigo mesmo, senón porque dixerir tanto odio pesa moito.
-Que desencadeou que saíse á luz?
-Veu a policía ao instituto, puxéronme a pulseira de seguridade, porque é que, se non me mataban, non era unha broma. Levaron seguridade alí, houbo interrogatorios… E entón a directora colgou un domingo bandeiras do arco iris por todo o instituto, enchérono. Que foi só un movemento mediático, porque alí non cambiou nada. Eu cheguei o luns e vinas. Pero sentíame inseguro, con pulseira e con todo. Compartino en Instagram e rompín o meu silencio. Sabes que pasa? Que se non, esquivan a túa historia sen a oportunidade de expresarche. Xúroche que tiña medo de que a min me matasen e dixesen: ¡ai, que se caeu, pobrecito! E despois, unha misa e xa está. Por iso, segundo cumprín os 18, puxen a miña denuncia. Contactáronme os medios de comunicación e cambiaron moito os roles porque a xente me coñecía. Xa non era soamente o maricón, era Alberto Ramos, de Málaga , ao que lle estaban facendo bullying en Estocolmo.
-Ata onde chegaron as agresións físicas no instituto?
-Houbo houbo ata agresións sexuais, para que che fagas unha idea. Escribín o libro tras sufrir agresións físicas e sexuais.
-Nel escribes: «Aínda me doe a alma da primeira vez que me tocou».
-Si, e eu agora porque o procesei. Pero é a primeira vez que o digo nunha entrevista porque é a parte que máis me doe, e escribina con máis medo aínda que o resto. Foi unha animalada. Eu fago isto desde a esperanza de que se eduque para protexer ás persoas.
-Falas do perdón para poder avanzar. Ti perdoaches?
-Eu creo que fixen ambas, porque se che son sincero, o que a min máis me pesa e polo que teño máis rabia non é porque estas persoas en particular pensen iso, porque sei que o creen e que lles educaron así, senón porque nun país como en Suecia saiban que pasa iso e que siga ocorrendo. Esa falta de medidas e de políticas, esa inacción, é polo que eu quero loitar.
-A vitoria é resistir. Describes ao agresor coa palabra «medo». «A verdade é que tan só estás asustado de ti mesmo e fixéchesme invencible no proceso».
-Totalmente. Ao final a cidade abrazábame, a xente parábame pola rúa, mesmo no instituto xente á que eu nin coñecía e que estaba a sufrir o mesmo e non se atreveron a dicir nada.
-E xa lanzaches outro libro, «Gai».
-Si. Autopubliqué os dous en Amazon . Saqueino o mes que facía 50 anos da liberación do movemento gai, en xuño do 2019. Ademais, estou a traballar noutros proxectos. Desde que publiquei Eighteen atopei algo tan terapéutico en escribir que quero seguir facéndoo para non esquecerme de quen son, do que vivín e de todo o que pasei sabendo que iso pode axudar a moitas persoas.