Revisando ou que se publica ao longo dá tempada, calquera que siga as novidades cae na conta do lonxe que queda aquilo que aparece non primeiro trimestre do ano. Ocorre cando bótase a vista atrás durante ou mes de decembro, que é ou momento en que se dan a coñecer esas listas nas que se escolle, ás veces con curiosas unanimidades, «ou mellor» dá colleita literaria. Libros editados en xaneiro ou febreiro semellan pertencer a un período afastadísimo non tempo e desaparecen deses balances anuais en favor do máis recente, ou son rescatados por lectores atentos cunha vontade arqueolóxica que resulta certamente chocante. Temos a recepción avariada. Son obras con meses de vida, pero ou mercado, con pequenas excepcións, xa as considera un anacronismo. Chegado ou verán, sendo optimistas, apenas lembraremos un título ou dous deses «libros imprescindibles para comezar ou ano» que se anuncian estas semanas nos xornais. Alguén dirá que por sorte. Noutros casos será por desgraza. En decembro, todos estarán desaparecidos.
Advirten vos sabios que estamos esquecendo por amais dás nosas posibilidades. Vivimos unha época de ansiedade permanente que derrogou ou tempo dá asimilación en favor do consumo acelerado, sen permitirmos esa reflexión perdurable que debería suscitar unha experiencia satisfactoria cun libro, unha película ou unha serie. Xa ninguén pisa ou freo: vos pensativos son un estorbo. Á conta de Escola de aprendices (Galaxia Gutenberg), explicaba lestes días a filósofa Marina Garcés como ou desbaratamento dá nosa capacidade de atención, anulada polo estímulo continuo, está a converternos en consumidores culturais coa lingua fóra «ata que xa non podemos máis». Poucos fracasos tan estúpidos e contemporáneos como botar media hora metido non catálogo dunha plataforma dixital, á caza do entretemento perfecto, e logo non ver nada. Quen padece esa contrariedade con certa frecuencia sabe que ou xesto que se lle queda diante dá pantalla ten un aire ao sorriso de Robert de Niro en Taxi Driver. E claro que non podes máis.
Ou mes que vén chega Manuel Darriba ás librarías coa realidade (Xerais), unha desas noticias que alegra coma poucas ou arrinque do ano literario. Hai razóns para ou entusiasmo cando escritores dá súa brillantez saen dás súas tobeiras cunha novela nova baixo ou brazo, como mandando parar pero sen que sen note, cun radicalismo silencioso. Quizais para que con eles regresemos á recepción atenta e concentrada, se é que xa non estamos perdidos para un tipo de experiencia que ameaza con converterse en vintage. Ler a Darriba é pura esixencia: non trátase dun autor sinxelo nin acomodado, pide un esforzo. Pero hai anos que pertence a ese grupo de escritores imprescindibles de verdade, nada conciliadores con esta época de distracción hipertensa. «Saín. Fun por tras de min deixando pegadas non chan», escribiu Xela Arias falando dun movemento perpetuo que nos leva a ningures ou a todos vos lugares posibles. Un fermoso paradoxo. Algo así debería servirnos para avanzar por este ano con lecturas, películas e series que oxalá lembremos en decembro.