O ano con frío no corazón

Mercedes Corbillón FUGAS

FUGAS

Una mujer abrazando a su padre en una residencia de ancianos de Brasil
Unha muller abrazando ao seu pai nunha residencia de anciáns do Brasil Sebastiao Moreira | Efe

18 dic 2020 . Actualizado ás 11:51 h.

Siempre pareceume unha bobada esa idea de que o cambio de ano permítenos un cambio de vida, coma se na noite do 31 ao 1 houbese unha fronteira invisible e cruzándoa albergásemos unha posibilidade de vitoria, coma se fósemos Aníbal e os seus elefantes atravesando os Alpes. Esta vez é diferente. Quen non quere deixar atrás un ano con poucas alegrías e moitas inquedanzas, sen tacóns e con pixamas, sen abrazos e con toque de queda, sen bailar e con peche perimetral, sen sorrisos e con máscaras, un ano sen as mans da miña nai na barriga dos seus netos, con poucos risos e algunha bágoa, un ano onde pecharon os bares e estreáronse os policías de balcón, sen rouge nos beizos e tristeza nos ollos; un ano onde o bo é a soidade e o malo é a soidade, sen cantar a berros, sen bailar e con peche perimetral; con exceso de silencio e despedidas mudas; un ano sen ceas de amigas, sen citas de amantes; un ano sen as mans rugosas dos avós, sen caricias, sen viaxes, sen Nadal familiar, sen sobremesas longas nin manteis con faragullas; un ano con distancia de seguridade e sensación de ansiedade, con exceso de mortos e colas de fame; un ano sen presentacións de libros nin recitais de poesía e con inútiles coros de expertos, un ano sen pequeno comercio e moito e-comerce, con pouco sexo e moito sexting, un ano sen madrugadas nin bicos na barra dun bar, un ano sen aire na cara e con frío no corazón.

É pueril desexalo, pero que se derreta o xeo e cheguemos a Cannas.