O cantante portugués presentará en decembro en Ferrol o seu proxecto «Alma nosa», no que destrúe «sen ningunha vergoña» un puñado de boleros para reconstruílos despois en clave de jazz
23 oct 2020 . Actualizado ás 05:00 h.Conta Salvador Sobral, que acaba de aprazar ao próximo 5 de decembro o seu concerto previsto no Auditorio de Ferrol, que a idea de crear e gravar Alma Nosa, o disco no que fusiona o jazz e o bolero xurdiulle unha tarde mentres escoitaba o Fina estampa, de Caetano Veloso. Pero dalgún xeito sentiu tamén entón que había que «matar o pai». Así que se esqueceu de calquera tipo de compracencia e, xunto ao pianista cubano Víctor Zamora, propúxose deconstruir as pezas escollidas, ata o punto de facelas case irrecoñecibles. Unha forma como calquera outra de saldar contas co seu recente pasado, de reinventar a súa sonoridade e de pórlle cor. Polos menos ás súas camisas. Solta unha gargallada cando llo comento. «Ah, si, iso é por dúas razóns. Unha é polo concepto este de música cubana que ten este proxecto. E outra, para distinguir a miña banda persoal deAlma Nosa. Cando actúo baixo o meu nome aínda vou medio de escuro».
-É interesante iso que di de «Alma Nosa», de que máis que unha fusión é un duelo entre o jazz e o bolero.
-Claro, é que o bolero desafía ao jazz. Dille «as túas letras son moi virxes, demasiado inocentes. Mira as miñas, desgarradas, case violentas. E ademais pertencen á vida real. Non á fantasía dos musicais de Broadway, como as túas».
-Os momentos creativos máis brillantes adoitan nacer do conflito.
-No meu caso, sen dúbida. O jazz baséase precisamente niso. É un duelo constante entre os instrumentos. É o conflito o que fai que a música estea viva.
-Confesa que as cancións deste disco naceron de «tomar un vello bolero e destruílo por completo, sen ningunha vergoña». De verdade non sentiu pudor nin remorsos en ningún instante?
-Eu tiña claro que tiña que destruír o bolero para unha vez que o tivese en pedazos construír outra cousa. E si, en ocasións cheguei ata tal punto que algunha noite, mentres estaba facendo o disco, custábame durmir porque pensaba «¡ostiá!, talvez me pasei. Esta versión está moi tola». Pero nunca me botei atrás. É que a min da música encántame o incómodo.
-Sen dúbida, do que non se lle poderá acusar é de ter caído nos tópicos. Nin sequera á hora de escoller o repertorio.
-O criterio era ou facer boleros que xa outros fixeran pero reinterpretarlos dun modo completamente distinto ou buscar boleros que case ninguén coñecese. E iso pode agradar ou non. Son consciente de que hai xente que está acostumada escoitar boleros dunha forma máis convencional, tipo Luis Miguel, que se sentiu mesmo ofendida.
-Como son os concertos con Alma Nosa?
-Alma Nosa é a banda máis jazzística que tiven. E iso implica moita improvisación e, polo tanto, moita concentración tamén. Son concertos nos que sempre teño que estar alerta. Pero ao non ser a miña música, como que sinto menos responsabilidade. Síntome máis libre e saio ao escenario a pasalo súper ben.
-Nalgúns dos seus últimos concertos ha chegado a pedir ao público que, se ven que se pasa de histérico, avísenlle.
-É que teño moi poucos concertos. E eu necesito tocar. Necesito ese contacto cos músicos e coa xente. Se non, síntome triste. Entón, claro, cada vez que teño un, aproveito ao máximo.
-Canta «Amar pelos dois» nos concertos desta xira?
-Ah, non, non, non. Se Amar pelos dois fose un bolero escrito en Cuba eu cantaríao, pero como está escrita por unha portuguesa no século XXI, non encadra. Pero mira, xa nos concertos coa miña banda tampouco a canto.
-Ah, non? E a xente non lla pide?
-É que eu non vou ser refén dunha canción. Xa fixen outros dous discos desde que saíu Amar pelos dois… A canto só se algunha vez, de verdade, sinto na miña alma gañas de facelo. Se non, prefiro ser sincero co público e comigo mesmo.
-Di que lle gusta o jazz porque é risco. Foi ir a Eurovisión o risco máis grande que asumiu na súa vida?
-Non, o risco máis grande da miña vida foi compor eu todas as cancións do que será o meu próximo disco. Como intérprete eu se que teño valor, pero como compositor… Non o sei. Verémolo cando se publique o ano que vén.
-Que máis nos pode dicir dese disco, ademais de que sexan temas propios?
-Estou buscando un son distinto ao dos meus discos anteriores. Por primeira vez inclúo a guitarra. Busco unha sonoridade máis moderna, máis pop. E sei que dicir esta palabra é perigoso. Pero quero explorar outros camiños. O outro xa se que funciona.
-E Alma Nosa, terá continuidade?
-Eu sempre digo que somos unha banda de culto. Porque temos poucos concertos pero resistimos desde o 2015. Sobreviviu a Eurovisión, sobreviviu á miña operación… Alma Nosa sempre segue aí. Non se se faremos máis discos, pero seguro que seguiremos facendo concertos.