O actor galego ponse na pel dun director de xornal na serie de Netflix, «Os favoritos de Midas», na que traballa co seu íntimo amigo Luis Tosar: «Que diga algo malo del? Que é asquerosamente bo»
23 oct 2020 . Actualizado ás 10:22 h.Carlos Blanco asegura que ten un mono de público terrible e unha necesidade de escoitar os risos, de sentir a adrenalina antes de subirse a un escenario. Proximamente farao en Madrid, no teatro María Guerrero , pero para fortuna dos espectadores estrea en Netflix Os favoritos de Midas, a serie con Luis Tosar da que todo o mundo fala, que se estrea o 13 de novembro.
-Interpretas a un director de xornal, pero nada duro, es o típico riquiño.
-Si, cando vin o papel estaba tan ben escrito que non me atrevín nin a tocar unha coma. Parecíame un pecado. Está exposto como un referente xornalístico, eu pensaba nun Gabilondo, un personaxe desas características, alguén que fose un referente moral porque ten que selo. Pero xa se irá vendo a medida que avance a serie... A min fascinoume desde o principio o guion, o director, Mateo Gil,...
-...E volver traballar con Tosar.
-Si, con el o traballo estaba feito. Porque ademais na serie o meu personaxe e o seu son íntimos amigos. Nós somos moi amigos tamén, admíroo moitísimo e quérolle moito. Gustoume velo feliz na rodaxe, ensinábame fotos do seu neno. Que Tosar accedese a facer televisión é un notición, porque el tivo ofertas a punta pa e nunca quixo. Se aceptou isto é porque o seu personaxe é fascinante. É cine para televisión: unha peli de catro horas.
-No guion hai unha frase que é definitoria: «As cousas sempre poden ir a peor». Ao espectador cólleo nun momento moi sensible.
-E é así, estamos no peor momento. De feito, o que expón é unha distopía para xa mesmo. A Mateo Gil inspiroulle a revolta dos chalecos amarelos en Francia, e atópase agora unha realidade que está moi próxima. A xente desesperada, que se cadra é o que vivimos nuns meses.
-Ti tes esa sensación? Es optimista?
—Eu sempre digo nos meus espectáculos que todo é susceptible de ir a peor. A min tocoume vivir de adolescente o final da ditadura, e agora cando oio falar de que estamos nunha ditadura paréceme algo ridículo. Iso dáche unha certa distancia das cousas; vivo nun sitio moi apracible, como A Illa de Arousa, pero os anos vanche dando esa visión de que efectivamente as cousas poden complicarse. É a vida: desde que naces basicamente empezas a morrerche.
-A angustia está reflectida no que supón de súpeto ser rico, como pode complicarse a cousa.
-Si, un dos acertos da serie é que o cásting é tremendo. De súpeto nun papel precioso, aparece xusto un tipo que foi rico e decidiu apartarse de todo, e é Carmelo Gómez cunha escena antolóxica. Ou ves que a nai da protagonista é a actriz que lle dá vida a Bittori en Patria. Dígoche isto porque me sinto un privilexiado. Eu a este casting fun a degolo.
-Como o preparaches?
-Leveime un traxe dun xastre coruñés, moi amigo meu, Juanjo Rig. Acórdome que me cambiei na estación de Atocha; no baño fixen un Supermán, entrei como Carlos e saín como o director do xornal, ja, ja. Eu aprendín que aos castings hai que ir vestido de tal xeito que cando entras pola porta vexan ao personaxe. E con ese traxe cheguei feito un pincel, recordo tamén que de camiño pasei por unha tenda e vin unha camiseta vintage do equipo da Fiorentina e dixen: 'Se me sae ben o casting, cómproma'. E compreima.
-Tes moitos amigos xornalistas, inspiráchesche en alguén en concreto?
—Si me inspirei, pero non se se debo dicilo. Si pensei nun xornalista moi famoso, que respecto moito. E consultei con amigos en Madrid, amigos que se wasapean con Pedro Sánchez ou con Pablo Casado. Eu necesitaba ese punto de vista: un director dun xornal que come con líderes dun partido... Necesitaba entender a vosa posición sobre as cousas, dirixir un xornal paréceme complicadísimo: tomar constantemente decisións, tes presións, en fin, relacionarche co poder.
-Ti terás outras presións, tentáronche con diñeiro?
-Esta mesma semana tomei a decisión de irme a facer teatro a Madrid, ao María Guerrero , perdendo diñeiro, porque tiña outra xira aquí, con Touriñán, que encheriamos, pero bo, esa poderase facer máis adiante. O noso oficio é moi romántico. Se che queres dedicar a isto, non o fagas pensando no diñeiro. Faranse ricos os americanos, nós non. Vivimos na inseguridade. Eu dixen non a cousas moi ben pagdas porque preferín facer outras. Bardem, por exemplo, dixo non a Spielberg para facer Os luns ao sol.
-Referíame a se es unha persoa á que se lle pode tentar facilmente.
-Si, claro. Se teño unha oferta que me soluciona a vida, pois fago un Tamayazo, ja, ja. Todos temos un prezo, pero polo menos o meu tería que ser moi alto. Polo momento sigo divertíndome co meu oficio, e prefiro non arriscarme.
-Como che sentiches sen ese contacto coa xente polo covid?
-Teño un mono de público tremendo. Dáche conta de que eu fago cen actuacións por ano, e leste debo de levar 12 ou 14, cando o normal serían 70. E xa non é o diñeiro, é porque eu necesito os risos, sentir á xente, a adrenalina do escenario. Boto moitísimo de menos, non sabes canto, estar no teatro.
-Tes medo?
-Teño medo á morte. A xente morre do covid, eu teño 61 anos, preto de ser factor de risco. E teño medo sobre todo de contaxiar. Cando estaba currando en Madrid, tiña medo polos meus amigos, pola miña irmá Pili, que está débil e pódeo contraer. E teño medo das consecuencias económicas: de tanta xente que o está pasando mal. Da rifa dos políticos, que me deixan perplexo. Penso: non podedes ser como en Portugal, onde a oposición é leal? E o Goberno equivócase, como o de aquí, pero non andan nesta bula. O de aquí é moi chungo, me entristece. Pero xa o dicía Machado: «Españolito que vés ao mundo gárdeche Deus».
-Dime algo malo de Tosar.
-Que é asquerosamente bo. De verdade é moi difícil dicir algo malo de Luis, porque é tan bo tío, tan bo actor. Cando estabamos a rodar Mareas Vivas, un día equivocouse nun texto e aplaudimos. Porque é impecable, no mellor sentido da palabra. Home, as cellas tenas grandes, pero é un ceo.
-E ti es un tío de pórche retos? Cando baixas un pouco a garda, queres xogar xa grandes partidos?
-Non o sei. Eu do que presumo é de ser versátil, non son un actor extraordinario pero deféndome ben, non son un humorista extraordinario, pero deféndome... Eu poño o exemplo do decatleta, nunha saltas con pértega, e noutra lanzas xavelina, e non é doado facelo ben en todas. Por aí vou. Nos últimos traballos hei feito de policía, de narco, de director de xornal cun par de voltas e fixen de seleccionador nacional de fútbol nunha comedia, inspirado en Luis Aragonés, é un abano moi grande. Que siga o refacho, e que siga tan variada. Iso é o que me gustaría.