A serie recrea unha sutil «love story» que captura o dramatismo e o anhelo expectante da novela de Sally Rooney
25 sep 2020 . Actualizado ás 05:00 h.A xente normal namórase. E ás veces vive unha historia de amor extraordinaria. Agora que a palabra normalidade tomou un significado sinistro, a superpremiada e marabillosa novela da irlandesa Sally Rooney Xente normal (Normal people) chega á televisión para invitarnos a soñar con esta sutil love story. Marianne e Connell son eses amantes atormentados que se atraen e repélense coa mesma intensidade. Dúas almas xemelgas que non son capaces de atopar o camiño que os une e que sofren con cada paso que os separa. Isto non é unha historia de amor millennial (non hai apps de citas, nin nada similar), isto é unha sinxela historia de amor. Un romance que che fará vibrar e tamén sufrir, e que ata che porá furioso.
Se os monólogos interiores, profundos e austeros, marcan a bellísima prosa coa que Rooney conta a historia escrita, a versión para a televisión, dirixida polo irlandés nomeado ao Óscar Lenny Abrahamson e con guion realizado coa colaboración da propia Rooney, consegue salvar o escollo que supón verter os pensamentos á pantalla a través de diálogos pausados e silencios moi medidos. Un ton perfecto que captura toda o dramatismo e o anhelo expectante da novela.
É certo que Marianne (que interpreta a actriz Daisy Edgar-Jones) é moito máis guapa e glamurosa do que o libro dá a entender (menos normal do que agardabamos), pero a forza da súa relación con Connell (Paul Mescal), que se inicia en segredo cando son compañeiros de clase no instituto na cidade irlandesa de Sligo e que se prolonga ata o seu paso á universidade de Dublín, conserva na serie todo o seu sentimento e pureza. Marianne e Connell viven unha historia que todos quereriamos ter vivido, mesmo no seu lado máis amargo.
Non teñas medo a ler o poético libro de Rooney se aínda non viches a serie, porque tal como sucede ultimamente en moitas adaptacións á televisión, os directores evitan o spoiler propondo un final algo diferente. E que por suposto non che vou a contar. De momento, para vela hai que darse de alta no servizo de streaming de Starzplay, dispoñible en Apple TV, Orange TV, Vodafone TV, Rakuten TV e na app de Starzplay para iOs e Android. Hai unha semana de proba gratis na que se che concentras poderás ver os 12 episodios de 30 minutos de duración. Eu fíxeno así. Doce episodios que se fan moi, moi curtos.
Se xa che recreaches coa lectura da historia apreciarás algúns cambios no seu paso á televisión. Hai máis escenas da vida no instituto (chiscadela ao público adolescente?), se dulcifica algo o sexo duro e tamén se rebaixa a toxicidade das relacións de Marianne coa súa familia.
A fotografía, a ambientación, e ata o vestiario de Marianne, son perfectos. E ademais a banda sonora déixache prendado. Hai temas de Chvrches, Yazoo, Nick Drake, Caribou, Carly Rae Jepsen, Anna Calvi e moitos máis. Tes a playlist dispoñible en Spotify. Si, o amor era isto, aínda que xa case non nos acordamos.