Jordi Labanda: «Woody Allen ensinoulle ao home que o que merece a pena é o cerebro da muller, e cargádesvolo?»

O luxo ten unha levedad refrescante nas súas viñetas, humor de colorines con clase, que sabe vestir. A Jordi Labanda, que lle puxo o punto de glamour  ata ás máscaras (bota unha ollada á súa Instagram), Woody Allen digamos que o foi buscar a casa. «Contactoume Mediapro, a produtora, dicíndome que se me interesaba facer o cartel desta película, que falaran con Woody Allen, que lle fixeron a proposta de que fixese eu o cartel ilustrado e todo estaba ok. E que só me faltaba dicir si ou non...», conta Labanda, o retratista de os ambientes e a xente fashion, sobre esa invitación a ilustrar Rifkin's Festival. 

-Pensáchescho ou non?

-Bo, penseimo un pouquiño, porque o tema candente con Woody Allen ao final acábache afectando. Aféctache a opinión pública. Tomeime un par de días para reflexionar... e logo avergoñeime de min mesmo por dubidar.

-Por que?

-Primeiro, porque un ten que facer o que dea a gana á marxe do peso da opinión pública, e en segundo lugar, porque neste caso, que é controvertido, a xente que se está situando en masa en contra adopta un posicionamento cento por cento emocional, non se basea en ningunha proba policial nin en nada. Por estes dous motivos dixen un si rotundo.

-É difícil subtraerse ao xuízo da opinión pública.

-Si, hoxe en día é que non che podes saír do guion nin medio milímetro, porque a jauría bótaseche amais , non?

-Se non creses a Woody Allen, se houbese probas ou unha sentenza na súa contra, aceptarías? Non é independente o valor o seu cine da súa vida e da súa calidade como persoa? 

-É unha pregunta complicada de responder. Aquí si se imporía unha reflexión máis profunda. Non o sei...Poño o caso de Michael Jackson. Sempre me ha chiflado a súa música e agora non podo escoitar as súas cancións. 

-Eu podo... con reservas.

-Xa, a min dáme grima. No caso de Michael Jackson está constatado, houbo abusos. Pero o caso Woody Allen ou che pos a favor ou che pos en contra baseado no que che dita o teu corazón máis que a túa conciencia. Woody Allen gañou dous xuízos, as probas que había na súa contra son evidencias ao seu favor; é dicir, eran probas falsas.

-Liches as súas memorias, «A propósito de nada»?

-Si, claro... E les sobre a contorna do que procede Mia Farrow e pór a pel de galiña. Só un detalle: Mia Farrow vén dunha estirpe de actores famosos de Hollywood. A súa nai é Maureen Ou'Sullivan, a Jane de Tarzán. Paréceme que eran cinco irmáns, e os cinco sufriron abusos do pai. Eran dúas mozas e tres mozos. Dos tres mozos, dous suicidáronse e o outro a día de hoxe está no cárcere por pederastia...Cando che decatas deste tipo de cousas, dis: «Falemos, non?». E hai outro tipo de cousas que aparecen no libro que son certas, porque están constatadas, e son arrepiantes. Sobre o nivel de perversidade que puido acadar esa muller... Imos, eu sitúome con el.

-Es fan veterano das súas pelis, da atmosfera dos seus dramas irónicos, de neuras, dos seus maridos e mulleres?

-Woody Allen é o construtor da nosa intelectualidade, a nosa ironía urbana, o noso xeito de ser modernos, o noso xeito de enfrontarnos aos grandes problemas da vida, que ademais son os mesmos que el expón nas súas películas: o amor, a morte, a transcendencia..., pero con humor e con esa intelectualidade «superficial» entre comiñas. O que fixo Woody Allen por varias xeracións de humanos é impagable. 

-Ver as súas películas era un xeito de ir ao psicanalista.

-Si, porque realmente nelas ves dramatizadas movidas que lle pasan a moita xente, e que che poden pasar a ti levadas un pouco ao extremo ou á caricatura.

-En realidade, vistos de preto, sen filtros, somos todos un pouco caricaturescos, non?

-Totalmente, e algo que me encanta é que el se ri da súa sombra. As súas memorias parece que están escritas por un tío de 30 anos. E dis: «¡Jolines, ten case 85!». É que é un home que está lúcido e conectado co mundo. O que feixes interesa cando estás conectado, co pulso do mundo, co que hai detrás. 

-Con que película súa quedas?

-Con alguén que fixo case 60 películas... é difícil. Pero, se me apuntas cunha pistola, Manhattan é o meu gran favorita. Logo teño Hannah e as súas irmás, Maridos e mulleres, Misterioso asasinato en Manhattan, A rosa púrpura do Cairo... Match point non tanto, non entendo a sublimación desa película. Paréceme ben, pero non a gran obra de Woody.  Todas as súas películas son esteticamente unha marabilla. Tamén esas que teñen esa especie de... non sei... deixamento... Ata esas son bonitas.

-Por exemplo?

-Por exemplo, Hannah e as súas irmás, onde todo é así como bohemio, como moi effortless, esa palabra que se utiliza tanto agora. Ves que nada está forzado. Ás feministas que tanto están a cargar contra el, hai que lembrarlles o que fixo Woody Allen polo movemento de liberación da muller. 

-A súa psicoloxía e a súa linguaxe son máis femininos que moitas mulleres.

 -Por suposto. O que fixo el por mostrar sobre todo unha beleza feminina afastada do canon, intelectual... Ensinoulle ao home heterosexual que o que merece a pena é o cerebro da muller. E cargádesvolo? Ti pregúntaslle a calquera moza feminista de, non sei, de 30 ou 40 anos, se se sentiu representada por Annie Hall, se che di que non é mentira. É ese referente de muller intelixente, un pouco neurótica, pero con cerebro. É que, non sei, agora é coma se Woody Allen estivese facendo películas de despedidas de solteiro en Las Vegas. 

"Se es alguén que vive nunha cidade no século XXI es neurótico, é imposible non selo"

-Recoñécesche no seu humor, os seus neuras e a súa ironía?

 -Si, 200 %. Ao final, quen non é un pouco neurótico? Se es unha persoa que vive nunha cidade a estas alturas do XXI es neurótico, porque é imposible non selo. E máis hoxe en día, co ruído das redes e o uso desatinado da tecnoloxía, que acentúa a espiral do consumo. A competencia iníciase a unha idade máis temperá, nos colexios... Quen non sexa un neurótico ¡que mo diga! Non che podería falar de ninguén que coñeza que o teña todo impecable de verdade. Dime ti unha persoa que non teña nin unha pingueira.

"Deixei de seguir a xente en redes porque estaba farto da súa felicidade"

-Pero hai unha tendencia a instagramear a vida, moita xente lucindo de xeito compulsivo o que é, o que ten, os seus aniversarios, á súa parella, aos seus fillos, o ben que o pasan...

 -Iso precisamente é o que me renxe. A xente que ten esa necesidade de colgar a súa felicidade constantemente provócame un pouco de cosita. Deixei de seguir a xente á que seguía porque estaba farto da súa felicidade, pero non por envexa... senón porque me parece forzada. Eu teño a vergoña allea moi desenvolvida. Por exemplo, cando sigo a alguén que se fai demasiados selfis téñoo que deixar de seguir, porque me dá moita vergoña allea. E iso de que se poña filtros, con esa actitude provocadora, sensual... dis: ¡non!

View this post on Instagram

A post shared by Jordi Labanda (@jordilabanda)

-Que o covid inspirouche veo quen che segue en Instagram, nesas viñetas que lle poñen o punto cool a máscaras e pantallas. Pasouche o do xeado, iso de levarche o xeado á boca sen quitarche a máscara?

 -Non me pasou a min, pero fun testemuña diso, jajaja. O covid é un filón para sacarlle punta humorística. Hai que botarlle un pouquiño de ironía na medida en que se pode. Ao final, iso é reflexionar.

-Fuches libre para crear o cartel de «Rifkin's Festival», puxéroncho doado?

 -Foi extremadamente doado. Oxalá todos os proxectos fosen como leste. Cando dixen que si, fixen un Zoom con Helen Robin, que é a man dereita de Allen, a súa produtora executiva. Deixáronme, claro, ver a película e Helen díxome: «A Woody apetécelle que saian catro protagonistas e que de fondo haxa algo que indique que estamos en San Sebastián e que se vexa atmosfera de festival». Fixen un par de bosquexos, envieillos ¡e ás dúas horas contestoume! Nada, a Woody encantáronlle e quedaba co que acabou sendo. E xa está. Púxenme a traballar sen interferencias, punto. Teño un pouco de síndrome de Estocolmo, porque estás acostumado a que as cousas custen un pouquiño. E neste caso, que é un dos pináculos da miña carreira, que algo tan importante teña sido tan doado e tan rápido é como... ¡foder! A xente cando che encarga cousas adoita marearche unha chea...

-Igual non saben o que queren ou o que lles gusta en realidade...

 -Iso tamén. E no caso de Woody Allen sabe tanto o que quere... Por iso din que nas súas rodaxes é todo «pin, pan». Non repite escenas, vai rápido porque el o ten clarísimo. Este home está acostumado anticipar desde o principio como vai acabar un traballo.

"O bo gusto é algo que non ten nada que ver co diñeiro, é unha elegancia interna. Se o apostas todo á estética, a cousa cambaléase"

-Que é o bo gusto?

-Algo que non ten nada que ver co diñeiro. É unha elegancia interna, intelectual... de verdade. É como que che guste o que estea ben, non sei, jajaja. Pero abro unha paréntese: quen é o xuíz que ditamina que é bo gusto ou mal gusto? A min o exceso de bo gusto paréceme mal gusto. 

-O mellor é, como din, inimigo do bo?

-A min gústame ese punto medio de que parece que as cousas non custan esforzo, pero en realidade si custan un gran esforzo. Vexo xente, sobre todo destas que saen na televisión e nas revistas, que pensan que teñen un gusto exquisito e dan pena. É xente que o aposta todo á estética e á aparencia e aí as cousas cambaléanse, non? Ti podes ver un rostro marabilloso pero tamén ves que debaixo non hai intelixencia. Igual ese rostro serve para vender unha barra de beizos, pero non che irías a cear con esa persoa. 

-Quen che parece hoxe en grao sumo elegante? Pode ser un artista, ou un político...

-Político non che diría ningún. Adóitame gustar a elegancia da xente maior. Ao final, a xente maior ten claro de que vai a cousa.

-Alguén mozo? Bárbara Lennie, por exemplo?

-Bárbara Lennie paréceme marabillosa. Coñecina persoalmente e é tal cal. Ten moita maxia. Pois mira... ¡ela! É totalmente magnética, ti aí ves intelixencia. Ten unha cualidade que non teñen todos os actores, ten esa cousa que ves que é unha estrela. Iso tense ou non se ten. Ten aura. Hai algo nela que che remite ao cine clásico, algo esencial e sofisticado.

-Elena Anaya? Xa que está en «Rifkin's Festival»...

-Moi elegante. Elegante ata cando vai comprar o pan. A elegancia é iso, a xente que ten unha aura de estilo, de clase, ata cando sae a pasear ao can. Iso non o podes comprar. Michael Fassbender tamén me parece un tío moi elegante, o seu look é relaxado aínda que el sexa un intenso. O interesante do estilo é iso, que a moda che importe tres pepinos. É aí cando o que levas dentro sae. Se es un fashion victim ou un influencer, que estás todo o intre póndoche a roupa que che envían... iso non me transmite nada. Creo que é unha fórmula caducada.

-Pero é unha fórmula que aínda funciona, non?

-Si, e quédalle intre, porque ao final queremos alpiste para pasar o día.

-Vainos gustar «Rifkin's Festival?

-Eu creo que si, ¡agardo que si! É unha peli que encerra un segredo cinéfilo que se es amante do cine tenche que gustar. 

---

---