Tiña unha idea boísima, pero esquecina. Debería levar un caderno de notas como os policías das pelis de antes, ou como facía sempre Bragado nas presentación dos libros de Xerais. Eu nunca podía atender ao que dicían os autores porque a miña curiosidade quedaba enganchada naquela man escribindo no caderniño. Tratándose de Manuel, seguro que aquelas follas están cheas de ideas brillantes, e imaxino que algún día se converterán nun libro de memorias dun editor ao estilo de Herralde, ou Mario Muchnik, ou Esther Tusquets, pero en versión galega. Eu tamén teño caderniños preciosos que comprei en librarías de Milán ou Gante, ou en Moito Conto, que está na Coruña pero ben podería estar no Kreuzberg de Berlín. Claro que os meus están case baleiros, coa excepción dalgúns garabatos inintelixibles escritos ao azar. Máis ou menos coma a miña cabeza.
Cando lin Confesiones de una editora poco mentirosa tiven a sensación de que os espazos da literatura tiñan, polo menos no pasado, un aquel de elitismo. Por moito que falen de dificultades económicas, de apuros e dalgún trago amargo inevitable nunha longa carreira, as palabras de Tusquets deixan un ronsel de perfume caro, de xardíns con olor a xasmíns e Mediterráneo ao fondo, de festas con compromiso político e liberdade sexual, que eran naqueles tempos propios do que miña nai chamaría «niños bien». Naquel barrio onde viviamos, o de Os días felices de Benvido Seixas, todos eran «niños bien» menos nós. Eu tiña os libros. Aí podía ser o que me daba a gana.