Un raio de luz pode alumar o escenario na cerimonia dos Premios Goya de mañá. Ou talvez non. Porque se Pepa Flores segue fiel á súa palabra non acudirá a recibir un máis que merecido premio á súa traxectoria profesional. Son contadas as ocasións nas que a malagueña rompeu a súa retiro. E sempre por causas justificadísimas. Como en novembro do 2016, cando a súa filla Celia presentou o disco 20 Anos de Marisol a Pepa Flores, dedicado á súa nai. O teatro veu abaixo cando apareceu Pepa Flores no escenario para interpretar Tómbola. Será mañá unha boa ocasión para aparecer de novo? A resposta só a coñece ela e o seu círculo máis próximo, pero talvez chegou o momento de que se reencontre co seu público. Un público que aínda hoxe, 35 anos despois de que dixese adeus ao cine, séguea botando de menos. Esa é a realidade.
Non é necesario que se reconcilie coa industria, nin sequera hai por que entrar nos motivos polos que dixo adeus ao cine de forma definitiva. Non fai falta ser moi listo para saber que Marisol se cansou de recompor os pedazos do xoguete roto que se empeñaron en esnaquizar. O seu silencio contou moito máis do que ela puidese ter dito con palabras. E os a que admiramos, só podemos dicir que nos gustaría volver vela. Que se merece os aplausos e unha gran ovación. Por todo o que foi para o cine español e por todo o que segue sendo. Unha muller íntegra, fiel a si mesma e ás súas conviccións.
Aquela nena de ollos azuis e vivos rouboulle o corazón a moitas xeracións. E a súa estrela aínda brilla con forza. Por moito que haxan intentando apagala. Foi capaz de cegar ao público diante da cámara, pero tamén detrás, levando unha vida anónima e absolutamente normal. Ela é unha lenda viva. Marisol, deixa vir a Pepa Flores aos Goya.
