Chega a Galicia con «Palmeiras» debaixo do brazo. Neste disco viaxa ao pasado, á nena que foi e creceu bailando en corros, á vez que se deixa querer polo trap e a electrónica
17 ene 2020 . Actualizado ás 10:48 h.Ir cara atrás para poder avanzar. Ese é o movemento que fixo India Martínez no seu último traballo, Palmeiras. Titulado como o barrio cordobés no que se crío, nel fai unha viaxe ata esa raíz pero conéctaa con Latinoamérica, onde actualmente ten un pé. «Quen coñece a miña carreira de fondo verá que ademais dunha volta á miña nenez, ás miñas orixes e de que xeito estou feita, hai toda unha mestura do que eu son na actualidade», explica. En breve presentarao en Galicia da man de Cávea Producións. Será en Vigo (24 de xaneiro, Auditorio Mar de Vigo) e A Coruña (día 25, Palacio da Ópera).
—Necesitaba retroceder?
—Si, pero de xeito inconsciente. Non era unha necesidade biolóxica, nin unha procura intencionada. De súpeto, unha está a viaxar e tira, sen querer, da súa xente cando máis o necesita. Teño unha canción que lle dedico ao meu barrio, Palmeiras, onde nacín e críeme. Deulle título ao disco ao final. Fixen unha especie de conexión do meu barrio cos lugares aos que viaxo. As palmeiras é o elemento de conexión. Hainas en todos os lugares. Estea en Miami, en Arxentina, en México ou en Córdoba, sempre hai palmeiras.
—Que se atopou no barrio?
—Facía moito tempo que non ía. Fun e mesmo gravei o videoclip da Xitana alí, algo espectacular. Creo que son cousas que, por máis que che imaxines, nunca pensas que van ser así. Xurdiu moita maxia. Todo o barrio se envorcou e fíxose unha gran festa. O corro que se ve no vídeo é de verdade. A todos se nos esqueceu que había cámaras. A xente bailaba e cantaba, contenta. É moi difícil explicalo con palabras. Foi como volver ser esa nena que baixaba os chanzos do bloque, xa sen medo e segura do camiño tomado na vida.
—De pequena non escoitaba pop e vivía nunha burbulla de flamenco. Pensa que lle pode ocorrer a un neno actual?
—Claro. Pensábao moitísimo estes días, porque estou nun concurso de televisión como xurado. Vexo a moitos nenos así. Algúns ven a música como un xogo. Outros o teñen clarísimo e saben que van ser músicos. Velos que están moitas veces fose da contorna no que deberían estar. Rodéanse de maiores. No colexio non poden comunicarse cos demais no mesmo nivel, porque a música é a súa vida e só falan diso. De feito, a min iso pasábame. Síntome moi identificada con eles. O resto de nenos venche como un bichito raro. Iso existe. Hai que levalo a un equilibrio. Que non che afaste da sociedade, pero non hai cousa máis bonita que gozar co que un fai.
—Referíame máis ao xénero. Semella imposible que un neno do 2020 creza sen entrar en contacto co pop.
—Hai poquitos casos. Xa na miña época había moitas máis cousas. O flamenco eu elixino. Apaixonoume tanto de nena que só escoitaba iso. Logo, descubrín outras cousas, pero sempre seguín cantando flamenco. Iso pódese dar en calquera época. A min o flamenco hame dado unha base fantástica para mirar cara a adiante. Sempre me gustou evolucionar, descubrir sonoridades e melodías, pero sempre faga o que faga soará aflamencado.
-Nese retorno ao barrio hase atopado con que a xente xa escoita «trap» e música urbana?
-Hai de todo, claro que si [risos]. Ás novas xeracións deulles moi forte o trap e o reguetón. De súpeto, cántanche rumbas con bases electrónicas, moi moderno e actual. Cando viaxas alén do charco, tamén. Conéctase todo.
-Hai un verniz electrónico en case todo «Palmeiras». Tiña intención de modernizar o seu son?
-Realmente, déixome levar. Unhas veces apetéceme facer cancións máis orgánicas. Outras, apetéceme experimentar e traballar con novos sons. De súpeto, entro no estudo e vexo un son de caixón ou unhas palmas. Grávoo e convértoo nun loop. Gústame experimentar con iso. Lévoo facendo de sempre. Neste disco quería conectar as miñas Palmeiras coas palmeiras do mundo latino e saíron estas cancións. Á marxe das influencias que se moven nunha época ou outra, gústame sempre ir ao meu aire.
-O primeiro single é «A xitana», onde se reivindica a si mesmo nun ton inédito na súa obra. Que lle levou a iso?
-Esa canción xurdiu hai ano e medio, en Miami. Cando sales fóra da túa contorna a xente destaca moito de ti esa parte racial e a voz flamenca. Os produtores cos que fixen a canción dicíanme que tiña unha voz xitana. Eu explicáballes que era o que facía desde nena. Aquí non necesito falar diso, pero cando non che coñecen de nada aparecen esas cousas e volves falar das túas orixes. Non deixa de ser unha rumba cantada de xeito reivindicativo e tamén desenfadada.
-Canta cousas como «eu non deixo que me pisen» ou «non vas verme axeonllar». É unha canción na que mostra as uñas.
-Si, pero eu non son agresiva para nada [risos].
-Por iso choca tanto esa canción.
-Si pero, se che fixas, cando falo da xitana sáeme bailar. Sáeme tamén a parte máis pura e auténtica, reivindicativa pero tamén artística. Máis de nena. Esa é unha da cancións que me leva a esa nena que se puña a bailar nos corros.
-En «Valente covarde» trata o tema dos «haters» das redes sociais. É un pouco claustrofóbico para vostede?
-Estamos moito máis conectados que antes e todo che chega. Estou rodeada de xente que me quere moitísimo e recibo unha chea de comentarios bonitos, moitos máis que os malos. Pero, ás veces, aparecen cousas desagradables. Nas miñas cancións conto historias que me afectan. Esta é unha especie de reflexión, na que tamén me quero axudar a min mesma, deixando ao carón eses comentarios que non achegan nada. Deille voz a iso, a todas as persoas que se puideron sentir insultadas ou menosprezadas.
-É o tema máis «trap». É intencionado?
-Por suposto. É un trap hindú [risos]. Ten influencias da world music. Unha temática así non se pode cantar coma se fose unha balada. Hai certas cousas que non as podes cantar en certo ton. Non se pode combinar o agresivo dese tema cunha melodía melancólica.
-Fala de música hindú. O disco está cheo de influencias exóticas. Como chega, por exemplo, a cantar en árabe?
-Os interludios do disco serven para evadirse. De feito, se parásemos e seguísemos por aí, serían outro camiño. Está o hindú, o árabe e o flamenco. Con cada un deles podería facer un disco. No árabe quería facer unha versión, pero non logrei permisos. Vinme obrigada a cantar a miña propia canción. Se árabe, pero non o suficiente para compor. Unha aventura.
-Pecha o disco con «O patio», que recolle precisamente o ambiente festivo dun patio andaluz.
-Rexistrámolo durante a gravación do videoclip da xitana. Quixemos facer un corro, pero a cousa fóisenos das mans. É o meu barrio. Da xente que canta aí moitos eran nenos que creceron comigo. Iso lémbrame quen son. De aí nace a miña música. Esa é a miña parte máis salvaxe e ancestral. Por iso púxeno.
-Non sobresae de inicio, pero seguramente «Convénceme» sexa a canción máis bonita do disco. É practicamente perfecta. Como xorde?
-Alégrome moito de que digas iso. Compúxena estando de viaxe, botando de menos o cariño e a esa persoa que amas. Dislle que, xa que volviches, lévame lonxe de min e faime desaparecer agora mesmo, que estes poucos minutos que teño para sentirme viva imos aproveitalos. É moi sensual e íntima ao mesmo tempo. Quería contala musicalmente dun modo tranquilo, sen sobresaltos e medio rumoreada. Por iso, a xente que ás veces agarda de min ese percorrido vocal de arriba abaixo, non o atopa aquí. É unha voz media, moi dentro de min. É unha canción de reencontro. Eu escóitoa moito.
-Máis aló de estilos e técnicas, imaxínese a unha persoa escoitándoa na súa casa, tarareándola e recreando a súa propia experiencia. Que lle parece?
-Iso é o máis importante de todo. O outro son arranxos, pero cando espidas unha canción, está a esencia. quedo con iso, coas cousas que conto, como espido a alma e como hai alguén aí que se sente identificado contigo. Iso é moi difícil. Estamos acostumados a que haxa miles de cancións soando. Pero cando chega algo de verdade, é máxico. Que me digan que poño a pel de galiña ou que lle fixo chorar son cousas tremendas. É o máis bonito desta profesión, sin duda.
