Fai tres anos, tan só un deles sabía tocar algún instrumento. Hoxe non pairan de virar e o seu disco está nas listas dos mellores do 2019
18 ene 2020 . Actualizado ás 00:52 h.O de revelación xa queda pequeno. Seguindo o paradigma punk, catro amigos de 20 anos, apaixonados dos festivais, crearon unha banda sen ter nin idea de tocar. Pero deron coa tecla exacta e enseguida chamaron a atención. Despois chegou Cayetano e todo se saíu de nai. Moitos pensaron que sería flor dun día. Aquilo da frauta e a casualidade. E nesas estaban cando se toparon de bruzos cun discazo de debut ao que poucos peros se lle poden pór, como evidencia o que se coou en moitas das listas do mellor do 2019. «Nós fomos os primeiros sorprendidos», recoñece Martín Vallhonrat, baixista do grupo. «Pero xa pasou. Agora xa estamos centrados noutras cousas».
—«O que cambian as cousas nun ano», dicides nunha das vosas cancións.
—Pois si. Se tivésemos que definilo só se me ocorre a palabra «tolemia».
—Fantaseáis con como seredes dentro de, por exemplo, cinco anos?
—Os obxectivos que temos a menos dun ano vista son o suficientemente grandes como para non ter que mirar tan lonxe. Nunca tivemos un plan a longo prazo.
—Entre eses obxectivos está iso que dicides en «As cancións de Juanita»: «Non soamos mal, soamos mellor que onte».
—Si, si, metémoslle moitas horas. Empezamos con nula experiencia pero todos estamos facendo moitos esforzos por aprender e por soar mellor. E sinceramente creo que o estamos conseguindo.
—E Diego canta mellor que onte tamén?
—[Ri] O obxectivo non é que cante ben, é que diga as cousas claras, altas e que transmita. Sin duda, unha das cousas que nos fixo chegar ata onde estamos foi esa enerxía que transmite Diego.
—O disco desconcertou a moita xente. Pasastes de parecer un grupo elegante de pop a pouco menos que un grupo de punk.
—Nunca fomos un grupo nin rico nin de pop. O equívoco xurdiu co videoclip de Cayetano. E como ese vídeo foi o que nos levou ao gran público moita xente quedou con esa opinión. O cal non nos ha intranquilizado nunca. Sabiamos que o disco non tería nada que ver con iso. Pero tampouco diremos nunca que somos un grupo punk. Para iso aínda temos moito que demostrar. É unha palabra moi grande.
—Cando se vos citan conexións, sempre saen Os Nikis ou Os Punsetes. Pero desde Galicia tamén as vemos cos primeiros Sinistro, Aeroliñas... É así?
—Si, obviamente. Gústannos moito e crecemos escoitándoos. Aínda que cando temos pensado facer o grupo non os tivemos como unha referencia directa.
—Quen o eran, entón?
—Creo que a quen máis nos poderiamos achegar, mesmo por temáticas, é a Parálise Permanente.
—Un dos vosos cabalos de batalla é reivindicar o sentido lúdico da música.
—É que vendo quen está copando os festivais en España vemos demasiada intensidade, moita moñería... pedantería mesmo. A nós o que nos gusta é ir aos concertos ou aos festivais a pasárnolo ben, a meterche no pogo, a corear cancións divertidas... Si, nós tiñamos claro que queriamos recuperar iso.
—Tedes a sensación de ser esa «xeración baleira» da que falades en «Non tan novas»?
—Igual non son eu o que máis identificado séntese con esa definición pero si que creo que dentro da nosa xeración hai moita xente que ten esa sensación. Moitos rapaces que pensaban que aos veintitantos a súa vida ía ser outra cousa. E agora danse conta de que non, tío, non.
—Dá a sensación de que descubristes onde se pulsa o botón que determina o éxito ou o fracaso. Bandas con grandes músicos que levan moitos anos intentándoo non o conseguen e vós, sen apenas saber nada, chegades e arrasades.
—Houbo varios factores que xogaron ao noso favor. Un deles claramente é a idade. O discurso que temos fai que o público se identifique connosco, que moitos digan: «Mira, eses rapaces poderiamos ser nós». E logo, obviamente, hai un punto de sensibilidade musical. Nós levamos consumindo música e escena desde que somos ananos. Sabemos que nos gusta e que non nos gusta e a que queremos soar.
—Unha semana saídes en Vanity Fair e a seguinte no Rock & Birras ou en Shangay.
—Xa, hai unha horizontalidad moi grande. Non sei, caemos simpáticos.
—Que pensades cando ledes cousas como «O rock do futuro será o que a Carolina Durante lles dea a gana»?
—Que hai xornalistas que nos queren moito [ri]. Pero oxalá non sexa así.
- VIGO ROUGE SÁBADO, 22.30
ENTRADAS ESGOTADAS