Este libro é unha arrebatada carta de amor tras a morte da esposa, Sara, para a que Fernando Savater escribiu todos os seus libros
03 ene 2020 . Actualizado ás 05:00 h.Animicamente esnaquizado polo falecemento de Sara, a súa muller, a quen Fernando Savater se refire case sempre ao longo das súas Memorias de amor co alcume cariñoso con que a coñecían os seus amigos máis queridos («Pelo Foguete»), A peor parte é un libro cheo de dor, só amortecido polos recordos reconfortantes da persoa amada, eses que permiten soportar o devastador racho da separación imposta pola morte. Por iso, esta longa e arrebatada carta de amor, esta diatriba enfurecida contra a inxustiza da perda -como Romeo e Julieta, os amantes sempre deberían partir xuntos- é tamén, paradoxalmente, o relato vital dunha aventura plena e felizmente compartida entre iso que, cunha certa cursilería, adoitamos chamar almas xemelgas.
O libro divídese, en realidade, en dúas partes ben diferenciadas e un epílogo. Na primeira, máis breve («Caer en desgraza»), reflexiona Savater sobre o significado do amor e a profunda alegría que o amor nos proporciona, sobre a perda (a súa outra cara) e como aquela nos fai profunda e desoladamente desgraciados. O amor como necesidade inapelable de compartir coa outra presenta alegrías e tristezas, o amor como síntese entre dúas que acaban sendo un, o amor como pavor a caer en desgraza pola súa falta: «Que outra cousa é o amor senón o que nos fai irremplazables? E que maior, que máis insoportable desolación que a de saber que seguiremos amando por sempre a quen perdemos e nada substituirá?».
A parte central do texto («A miña vida con ela») é a máis extensa e tamén a que permite entender a tristeza inconsolable de quen, dun corte seco e inesperado, foi privado dunha parte da súa vida, pois a persoa coa que con tanta intensidade e felicidade compartiuna, é vida propia, como o é o propio corazón. Coa linguaxe limpa e sen artificios dese prosista excepcional que é Fernando Savater, o seu relato de viaxes, de experiencias e de anécdotas ensina, cunha sinceridade humillante que o é máis nestes estúpidos tempos de impostura, a capacidade que tivo sempre Savater para rirse (tamén, por suposto, de si mesmo) e é nese brillante manexo do máis fino sentido do humor, que converteu a un dos intelectuais indispensables deste país en todo o contrario dun filósofo pedante e engolado, onde o autor atopa un algo de bálsamo á dor. Hai, en todo caso, neste segundo tramo da peor parte, dúas cousas que non poden deixar de subliñarse: por unha banda, gran parte das pequenas historias de vida con Pelo Foguete rememoran como con ela compartiu Fernando Savater a súa infancia recuperada, título dunha das súas obras esenciais, que é unha forma de entender a vida máis que un simple libro; polo outro, a importancia decisiva da súa muller na loita contra ETA, unha homenaxe a Pelo Foguete onde Fernando Savater, cunha desbordante humildade e humanidade, esfórzase en deixar claro aos lectores que Sara foi moito máis fundamental nesa loita do que o valente protagonismo nela do propio Savater permitiría supor.
O Epílogo, en fin, é a crónica desgarradora da loita contra o Alien (un tumor cerebral) que en nove meses acabou co seu Pelo Foguete. A breve, pero terrible, historia do calvario que Fernando e Sara deberon soportar antes de ser derrotados por un inimigo que non sabe de amores, nin coñece a piedade.
Tras a perda de Sara, Fernando Savater anunciou que non volvería publicar porque, ¡ai!, escribía todos os seus libros para ela. Agardemos que A peor parte non sexa o único co que incumpre a súa promesa quen se gañou cunha intelixencia, unha coraxe e un talento excepcionais a lealdade de centos de miles de lectores. Poden todos eles estar seguros de que os seus amigos faremos o posible para que tan triste anuncio non se converta en realidade.
«A peor parte. Memorias de amor»
Fernando Savater
Editorial Planeta PÁXINAS 264 PREZOS 19,90