Atrapados nun videoxogo. Este é o punto de partida do libro co que esta galega irrompe na literatura, unha historia de adolescentes escrita por unha adolescente que deixa o camiño aberto a unha segunda entrega
04 ene 2020 . Actualizado ás 01:07 h.O meu nome é Katherine Lowell. Teño 16 anos e neste último mes hei vivido algo que xamais pensei que viviría... meterme no meu videoxogo favorito». Así arrinca Videoxogo por condena (Editorial Círculo Rojo ), a trama coa que Ane Fonseca (Cangas, 2005) estréase no mundo editorial. Devoradora de libros, empezou a pensar a súa propia historia cando cursaba primeiro de ESO. Entre exercicios, traballos e exames rabuñaba tempo para escribir. A súa aposta convenceu unha editorial e agora, con 14 anos recentemente cumpridos, son os seus profes os que len á alumna.
Novas historias
Un videoxogo atrapa a tres novos que terán que superar unha serie de probas se queren regresar ao mundo real. Polo camiño, unha delas namórase, pero... tamén será virtual ese sentimento?
—Quen foi o teu primeiro lector?
—A miña nai, aínda que me apoiou toda a familia, empezando pola miña irmá.
—Como conseguiches publicar?
—Primeiro tivemos que patentalo: o argumento, o título... Despois, buscar editorial. Quero darlle as grazas a Círculo Rojo . Tiven que crear unha historia que enganchase, pero tamén que me movese a min para pórlle toda a paixón. A editorial viu potencial, valorouno moi positivamente e decidiu publicarmo.
—Onde se pode comprar o libro?
—En Cangas e en librerías de toda España, mesmo en Latinoamérica. Téñeno desde El Corte Inglés á Casa do Libro, e en plataformas dixitais, como Libros CC ou Amazon.
—Por que escribir?
—Sempre tiven esta inquietude. ¡En primaria xa entregaba redaccións moi longas! O máis difícil foi combinar a escritura cos estudos. Ademais, pasei por diferentes fases. Ás veces, tiña tantas ideas que me pasaba horas enteiras redactando, borrando e perfeccionando as tramas. Cando estaba acabando o libro, aínda non decidira o que ía ocorrer ao final.
—É un libro xeracional? Un berro dos adolescentes para que llos escoite?
—A verdade é que si. Ademais da ciencia ficción, está a amizade que une ás protagonistas. Quixen mostrar as diferentes formas de ser dos mozos. Allison é a típica moza inocente que ama os animais. Con todo, Jess é bordo e egocéntrica. O divertido é ver como interactúan personalidades tan diferentes. Algo que nos sucede todos os días.
—Que lle quita o soño á vosa xeración?
—Depende de cada un, aínda que vexo moito movemento no tema ambiental e en de a tecnoloxía. Persoalmente, tanto a algunhas das miñas amigas como a min nos preocupa o futuro do planeta e da fauna debido ao cambio climático. É algo que nos incumbe a todos.
—Vemos moitos títulos sobre adolescentes nas librerías, pero poucas veces son os adolescentes quen escriben.
—Si, e creo que podemos achegar moito ao mundo literario. Temos unha forma diferente de ver as cousas, gústannos outros temas e sempre podemos plasmar no papel outro tipo de realidades. Ao final, temos dereito a opinar sobre a nosa vida, a elixir un futuro... ¡aínda que o consello dun adulto nunca vén mal!
—Len os adolescentes ou só hai tempo para as redes sociais?
—Hai de todo. Xente que non le nin dez páxinas porque odia ata o verbo ler, a amigas que se pasan noites en vela lendo.
—Cales son os teus referentes literarios?
—Agora teño un libro de Stephen Hawking sobre Física, pero tamén leo ciencia ficción, suspense, fantasía, aventura... En Videoxogo por condena a miña intención foi meter un pouco de romance, como o que atopamos en Diverxente; de acción, como nos xogos da Fame, e de fantasía, como no corredor do labirinto.
—Es lectora de sagas.
—¡De moitas! Desde pequena, cando lía Tea Stilton. Os xogos da fame, Crepúsculo... Oxalá o meu libro leve ao cine [ri].
—Crearás tamén unha saga?
—En Videoxogo por condena deixo un par de flocos por resolver para, se hai sorte, publicar unha segunda parte. Gustaríame moito crear unha saga, mesmo con outra historia. ¡Teño varias ideas en mente!