A película «Blade Runner» ambientábase no ano 2019, unha visión distópica do mundo que acerta e falla nunha curiosa proporción
29 novs 2019 . Actualizado ás 05:00 h.No arquetipo da ficción distópica, a miúdo relacionada co cyberpunk xunto con outras subdivisiones, Blade Runner é a cima popular da concepción tenebrosa do futuro. Un mundo que situaba a súa propia narración no 2019, afastado no tempo para Ridley Scott, moi afastado para Philip K. Dick, autor do relato orixinal que inspira a película. Así é, chegamos ao futuro, pero como adoita ocorrer, dista bastante do que pensabamos que sería, polo menos, en bastantes cousas. O certo é que nos relatos que soñaban co século XXI, boa parte das revolucións tecnolóxicas céntranse nos transportes e a colonización, o uso de novas formas de enerxía e a interconexión.
É o punto tres no que máis cambiamos. Internet brindou unha fiestra a case todo o planeta de falar con quen queira cando queira. A sociedade acadou o status de información, e as opinións sobre uns e outros viaxan á velocidade da luz. Fotos, vídeos, likes… En que se parece o noso mundo ao de Blade Runner?
O certo é que, a pesar das evidentes diferenzas, a cinta de Ridley Scott mostra máis paralelismos que os desexados co mundo real actual. Por unha banda, o tema da contaminación e o cambio climático é un feito. As grandes urbes do mundo áchanse baixo enormes champiñóns de fume e contaminación, as praias énchense de plásticos e os mares xa posúen illas creadas con lixo.
Tamén hai diversas tecnoloxías que aparecen na película, que non só existen hoxe, senón que van máis aló. Desde principios do século XXI podemos realizar videoconferencias, mentres que os asistentes domésticos como Alexa están ao alcance de boa parte da poboación. Ademais, a publicidade hao invadido todo. Un paseo por cidades asiáticas, ou o centro de New York, non dista demasiado deses edificios cargados de luces led que promocionan un produto ou un investimento.
Sen rastros de dor
Con todo, se en algo se afasta o mundo da adaptación de Philip K. Dick do noso, é nos avances tecnolóxicos máis notables. Non, non temos coches voadores cos que sobrevoar as cidades, elemento case indispensable á hora de imaxinar o futuro. Tampouco conquistamos o espazo exterior máis aló da Lúa. Non temos naves ardendo máis aló do cinto de Orión, nin colonias, nin nada similar.
É certo que si temos robots, máquinas que fan algúns traballos moito máis sinxelos e eficaces, pero mesmo o máis moderno e logrado dos robots está a anos luz dos replicantes que aparecen en Blade Runner. Máquinas que a primeira ollada son imposibles de diferenciar dun ser humano de non ser polo test Voight-Kampf.
Así, a película acerta nas máis ambiciosas predicións, pero acerta en talvez as máis terribles, como a soidade humana que se rodea de máquinas, ou o camiño cara a un planeta inhabitable. No 2049, veremos se a súa continuación xa é presente.