Ai amiga, Abraira está na Coruña e nos karaokes segue sendo top
15 novs 2019 . Actualizado ás 05:00 h.A súa última referencia discográfica data do 2003. Do seu último concerto en Galicia non nos acordamos. Pero, ai amiga, nos karaokes segue sendo top. E é que aínda hoxe segue resultando imposible non responder de viva voz a aquel «hai que ver como é o amor, que volve a quen o toma...». Corrían os anos finais dos 70 e Pablo Abraira, co seu pantalón de campá, melenaza loura e mostacho, o mesmo arrasaba nas revistas de subnopop que nos programas familiares de variedades da televisión.
Esta noite preséntase en Garufa en formato de trío (piano, contrabaixo e batería), sen ánimo de facerlle máis concesións das necesarias á nostalxia.
-«Abraira agora» titulou o seu disco do 2003. Como é o Abraira do 2019?
-Son un músico que segue intentando facer cousas novas. Evidentemente agradezo que Gavilán ou pomba, Ti ou nada ou Pólvora mollada aparecesen na miña vida. Pero non é a nostalxia o que me caracteriza. Pareceríame patético estar recollendo as migallas do que un día fun. Se sigo nesta profesión é porque teño o convencemento, se cadra é só ilusión, de que o mellor de min está por facer.
-Non me dirá que nos seus directos xa non canta aquelas míticas cancións.
-Por suposto que as canto. Son absolutamente consciente que forman parte da banda sonora de moitas das persoas que veñen verme. Co cal, aínda que con arranxos actualizados a como as sinto hoxe, as canto encantado. Pero intento sempre mostrar tamén o que estou a facer actualmente.
-Quedan poucos músicos en activo da súa xeración, séntese un sobrevivente?
-Sigo vivo, si. Aínda que se falecese tería moita máis difusión [ri]. Quedamos moitos sobreviventes. O que ocorre é que hoxe é terriblemente difícil dar a coñecer o noso traballo.
-Pablo Abraira é hoxe máis gavilán ou máis pomba?
-Ninguén é permanentemente gavilán nin permanentemente pomba. En todo tipo de relacións persoais hai momentos nos que un é o cazador e outro o cazado, e momentos nos que iso se dá a volta.
-Unha dos seus acenos de identidade era a súa mostacho. Onde quedou aquel bigote?
-Pois mira, eu non creo que tivese mostacho máis de dous anos. O que pasa que foron os meus anos de maior éxito, nos que aparecía en todas partes. Pero foi algo moi circunstancial. Nalgunha ocasión, cando tiven barba, ao afeitarme, eu só no baño, deixeime o bigote. E, foder, era patético.
A Coruña GARUFA
VENRES, 22.30 11 EUROS