A actriz Silvia Marsó volve a Galicia para presentar en Ourense a que é a súa primeira produción en solitario, «24 horas na vida dunha muller»
15 novs 2019 . Actualizado ás 18:33 h.A actriz Silvia Marsó (Barcelona, 1964) conta que nos últimos anos foille imposible ter vacacións, algo que a fai moi feliz porque significa que as cousas van ben. Con 40 anos de carreira artística ás súas costas, a catalá di que agora lle encanta gozar do pouco tempo libre que ten entre Málaga e Barcelona, cidades que lle corren polo sangue, sen esquecerse de Galicia: «Teño un amor especial a esta terra e encántame vir sempre que podo, aínda que sexa menos do que me gustaría». Despois de participar nas representacións de Erma ou Dona Rosita, a solteira, de ser Alexia en Ana e os sete e Elvira Prieto en Gran Reserva, agora métese na pel da Señora C., protagonista de 24 horas na vida dunha muller, de Stefan Zweig. Con ela actuará mañá no Auditorio Municipal de Ourense, ás 20.30 horas.
-Como descobre a obra?
-Este libro concreto chegou ás miñas mans por casualidade, aínda que eu xa lera varias obras de Stefan Zweig e gustábame especialmente O mundo de onte, que me parece unha obra mestra. Cando empecei a traballar en Gran Hotel, o meu personaxe tiña unha especie de encontro, unha paixón tortuosa a pesar da diferenza de idade, con Eloy Azorín. Por mor diso, el regaloumo, porque precisamente fala dunha relación deste tipo. Nese momento, lina por primeira vez e ao cabo de moi poucos meses decateime de que a estaban facendo en París, así que fun a vela. Fascinoume. Estaba convertida nun musical de pequeno formato e namoreime da composición musical do ruso Sergei Dreznin. Decidín que isto o tiña que facer si ou si en España porque nunca vira unha obra así.
-Ademais, como produtora...
-Para min era un gran reto porque era a miña primeira produción en solitario e ademais cun estilo teatral que non se parecía a nada. Nesta obra a música sostén a dramaturgia e á vez non se deixa nada da profundidade de Zweig nin da súa mensaxe. A iso súmase a dirección de Ignacio García, que rexeitou grandes proxectos no estranxeiro por estar connosco e é algo que lle agradecerei sempre. Atrevinme con este espectáculo porque tiña moita confianza en que lle ía gustar ao público e á crítica.
-Sobre o escenario está acompañada de actores e de músicos.
-Si, os actores son Marc Parello e Germán Torres. Interpretan a dous personaxes marabillosos, o mozo e o home, que están comigo en escena todo o tempo. E tamén están connosco sobre o escenario tres músicos, violín, violoncelo e piano, que interpretan en directo toda a música e as cancións.
-Fálenos da súa versión do espectáculo.
-É moi vibrante. Está cheo de vida e de paixón, aínda que tamén hai conflitos, porque esta muller, a Señora C., por primeira vez na súa vida dáse conta do que significa vivir. Ela, sendo aristócrata, viviu a través do que lle ían ditando os demais e tras unha serie de circunstancias dáse conta de que non o fixo, de que non viviu; aí é cando adquiren valor as 24 horas na vida desa muller. Os espectadores, igual que os lectores da novela, a través desta experiencia poden reflexionar sobre as oportunidades perdidas. A obra invita a defender a propia vida a matar, caia quen caia, e a enfrontarnos aos convencionalismos, ao status e á zona de confort de ser necesario. Por suposto, mentres tanto van pasando moitísimas cousas porque ademais é un espectáculo trepidante.
-Como é traballar na pel da Señora C.?
-Ao contar con Ignacio García, todo é moi doado. É un director que ten unha profundidade case mística e durante toda a posta en escena, aínda que hai momentos irónicos e cómicos, está latente o pensamento profundo de Zweig. A Señora C. é un ser que cuestiona a sociedade completamente a través do seu pensamento e das súas accións.
-Despois de dous anos da súa estrea, agora presenta a obra en Ourense, haberá máis paradas en Galicia?
-Pois teño a intención, pero estou moi estrañada posto que sempre toquei varias provincias galegas nas xiras que fixen e, con todo, esta vez iso non ocorre. Ourense será a primeira actuación por esas terras e, sinceramente, agardo que haxa moitos máis birlos na zona. Antes era moito máis doado actuar en Galicia, pero agora a cousa está moi complicada para as compañas, non sei por que. Ademais faríame moitísima ilusión, a verdade, porque teño sangue galego, a miña avoa era de Ferrol e chamábase Branca Galego Landrove. Sempre o digo por se nalgún momento me aparece algún primo ou familiar que descoñecía, encantaríame.
-Pronto verá a luz «Merlí: Sapere Aude». Como foi para vostede participar no proxecto?
-É como un spin-off de Merlí, o mesmo equipo técnico, pero con novos actores. Eu interpreto a Esther, a tía dun dos coprotagonistas da serie con quen ten unha relación moi especial. Foi unha pasada poder participar nesta serie despois do éxito que acadou Merlí.
- Auditorio Municipal de Ourense 16 de novembro, 20.30 horas