Lonxe do ruído de «OT», Amaia empeñouse na paciencia e a sinxeleza para sacar o seu primeiro álbum, «Pero non pasa nada», co que chega a Galicia a próxima semana
11 oct 2019 . Actualizado ás 10:16 h.Amaia Romero (Pamplona, 3 de xaneiro de 1999) asegura que non se volveu menos espontánea, que segue sendo a mesma moza capaz de dicir aquilo de encántanme os aspersores», pero o certo é que nada máis empezar a falar con ela nótase que estes dous anos despois de Operación Triunfo afectáronlle. «Estiven moi perdida -apunta-, foi un shock todo aquilo; con todo, creo que no esencial son a mesma, non son menos natural». Lonxe do ruído que rodea a moitos dos seus compañeiros, Amaia empeñouse na paciencia e na sinxeleza para sacar á luz o seu primeiro álbum, Pero non pasa nada, un canto a esta etapa de incerteza que vive.
-A primeira pregunta é obrigada. Despois de todo este vaivén, estás feliz?
-Hoxe si che podo dicir que me sinto así, mañá non o sei.
-Que sentes tras o parto do disco?
-Sinto que fixen o que eu quería facer, é un álbum que me representa moito e estou bastante orgullosa, porque para ser o primeiro disco creo que está xenial.
-Cualificárono como un disco de pop normal. É un halago?
-Si, é que é verdade que o sinto así. Eu cando o facía non pensaba que fose algo incrible, que fose un bum. Son unha persoa de 20 anos que é a primeira vez que fago cancións, que compoño un álbum. E creo que me representa moito. Eu só buscaba que fose un disco sinxelo, con cancións bonitas e moi ao meu gusto. Creo que é así e por iso estou contenta. Tamén me parece que facer un discazo á primeira é practicamente imposible.
-Tiveches moita presión?
-Ao principio si, cando os meus compañeiros de Operación Triunfo empezaban a sacar cancións, moita xente dicíame: ‘Se o sacas máis tarde, non vai ser o mesmo'. E eu, obviamente, era consciente diso. Se fixese o disco hai un ano, tería moitas visualizaciones, moitas máis reproducións e iso é así. Pero non tería saído isto que me representa tanto nin eu estivese tan contenta co resultado. En todo este ano aprendín moitísimas cousas, coñecín a moitísima xente e iso require tempo. Preferín que me guste a min, aínda que non chegue a tanta xente.
-Pasou só un ano, que por outra banda non é tanto tempo.
-É verdade, ¡a min paréceme que pasaron cinco!
-Que é o que máis aprendiches? Que hai desta Amaia con respecto á anterior?
-En realidade, non se dicirche algo en concreto, pero se que madurei bastante. queda moitísimo, pero se ves por exemplo entrevistas miñas de hai un ano e medio creo que se nota o cambio. Antes estaba perdida, non me atopou a min mesma. Agora tampouco, ja, ja. Pero é que nese momento non sabía que facer, como comportarme nesas circunstancias.
-Estabas moi desconcertada tras saír da Academia?
-Si, estaba en shock, cega; de súpeto era superconocida e non sabía como encaixar todo ese bum nin como ía funcionar todo.
-Este disco representa máis a túa esencia, cara a onde queres ir?
-Si, eu creo que é o que son máis neste momento, porque aínda non se onde quero ir. Quérome deixar levar, que é tamén un pouco o que pasou con este disco. Cando o estaba facendo tampouco tiña unha meta de como quería que soase, como quería que fosen as cancións; só me deixei levar e xa está. Entón, non se se é o mellor xeito de facer as cousas, pero como non teño experiencia e ata agora me ha ir ben, decidín deixarme levar.
-As túas letras din: «Non feixes máis que chorar», «Isto non funciona», «Dáme medo separarme de ti, por favor, non esquezas de min»… Todo emoción inmediata.
-Si, son unha persoa de 20 anos con emocións normais, pero si creo que as letras non mas penso moito, é coma se eu falase, son letras moi literais e que son directas. Ao final, é coma se contásecho a ti, coma se estivese a falar.
-Unha conversación…
-Si, cunha amiga, co teu mozo…
-Aínda que tamén escribes: «Son as seis da tarde e está a escurecer, outra vez foise o tempo».
-Si, iso é un pouco máis poético para darlle un pouco de graza [risos]. Ao final, se eu fose unha persoa que teña vivido moito, pois sería doutro modo. Pero é que eu non teño experiencia nin na música nin en nada. Teño 20 anos, non me vou a pór a escribir coma se tivese 50, sabes? Escribo o que me representa a min.
—Es feminista, sentes que che deron máis cana por ser muller?
—É algo que estou a descubrir conforme avanza todo. Non se que dicirche porque non se como tratan a outras persoas, aínda me estou dando conta agora.
—Pero estás cómoda ou che sentes dirixida?
—Si, eu si me sinto cómoda e respectada pola xente.
—Esta Amaia «indie», din algúns, é todo o contrario ao comercial.
—En realidade, chegou un punto en que o comercial e o indie está a mesturarse máis. Eu non se que é indie e que non. Igual fai dez anos estaba máis definido, agora non sei diferenciar que é o comercial. Non se se son indie, xa non lle vexo moito sentido a etiquetar as cousas. Cada vez é un mundo máis unificado.
—«Pero non pasa nada» é un canto de optimismo ou de pesimismo? Como o interpretamos?
—Eu creo que non é nin positivo nin negativo, o disco é bastante nostálxico, ao final se che fixas non hai nin unha canción alegre ou triste, está todo mesturado. O título púxenllo porque son unha persoa que tende a relativizar moito as cousas e é unha frase que digo moito. Parecíame moi coherente coas cancións e comigo mesma.
—Non es especialmente positiva?
—Si o son, pero non o disco. A min paréceme que é un álbum nostálxico, como para escoitar ao final do verán.
—Fuches número uno, axuda a pensar que vas polo bo camiño?
—Eu non o sinto así. Porque creo que se sacase o disco sen haber ir a Operación Triunfo, non tería sido número uno nin de broma. Ao final esta repercusión deuma o programa, así que tampouco é se cadra mérito meu. Simplemente é que hei ir a un programa de televisión e xa está. Aínda que é obvio que gustou e que a resposta é boa. A min iso tranquilízame bastante, porque estiven bastante preocupada.
—Necesitas distanciarche cada vez máis de «OT»?
—Non, eu non renego de OT, estou superorgullosa e lémbroo con moitísimo cariño. Pero xa estou noutra etapa, fago a miña música e iso quedou atrás. Si sei que son famosa por Operación Triunfo, non tanto pola miña música; por iso creo que se cadra noutras circunstancias o meu disco só o escoitou moi pouca xente, os meus amigos.
—Volverías entrar na Academia?
—É algo que se ten que vivir unha vez. O bonito e o especial é que non vai volver nunca máis. Se non, perdería a graza. Se che refires a se volvería atrás, si, eu querería entrar como fixen nese momento. Alí aprendín moitísimas cousas.
—Por exemplo?
—Sinto que me pasaron dez anos por amais , non dous. Madurei moitísimo, son máis consciente do que fago, aprendín a comportarme, se que dicir.
—Volvíchesche menos espontánea? Esa Amaia que dicía o primeiro que se lle ocorría...
—Non, non. Eu iso sígoo tendo, son así, espontánea. Pero as entrevistas prepáromas un pouco máis, ja, ja. Antes só dicía unha frase. Estaba perdida ao principio.
—Veríasche facendo reguetón? Rexeitas algún xénero?
—Non me pecho a nada. Pero por como apuntan as cousas non parece que eu vaia a facer reguetón, aínda que me deixo levar e a ver que pasa. Non hai nada que me diga 'isto non quero facelo', pero para cantar reguetón tería que ter coñecemento, estar integrada nese mundo, estar informada; agora mesmo non sería moi coherente. ¡Quen sabe dentro de cinco anos!
—Que música gústache, que escoitas?
—A Boa Vida, que ademais me dixeron moitas persoas que o meu disco pode lembrar a grupos como ese e estou a escoitar a Bad Bunny. Tamén moitos grupos dos 90, do 2000, que influenciaron bastante o disco.
—E aos teus compañeiros de «OT» séguelos?
—Si, claro. E falo con algúns.
—Cando che din nas críticas «unha Amaia coa súa guitarra, cándida, ridícula, de tontipop», iso dóeche?
—Non me doen nin paso delas. Simplemente, é a opinión dunha persoa, e pode ter razón. Igual a alguén lle pode parecer ridículo verme coa guitarra, e a outros non. Non me doen, pero non paso delas. Non me afectan a nivel emocional. Eu non son dura, eh?, pero talvez pola miña forma de ser non me afectan. É unha sorte que teño.
- A Coruña Palacio da Ópera, 19 de outubro, 35 euros