O cuarteto feminino Agoraphobia publica hoxe «Unaligned», un concluínte segundo disco no que se mostran máis compactas e viscerais que nunca
04 oct 2019 . Actualizado ás 12:14 h.Presumía Calamaro no 99 de «honestidade brutal». Léase xunto ou por separado, tamén agora poderán facer o propio Agoraphobia. Unaligned, o disco que hoxe publican é exactamente iso: honesto e brutal. Unha sorte de exorcismo existencial narrado en dez episodios sonoros de altísima intensidade, nos que os aullidos do averno transmutan nunhas guitarras máis densas que nunca, en baixos atormentados pola distorsión e nunhas bases rítmicas que se penetran, salvaxes, ata as mesmísimas entrañas.
Se en Incoming noise xa deixaban claro que concesións, as xustas, en Unaligned van un paso máis aló. Trátase dun disco máis visceral, máis opresivo, ferinte na súa execución e no seu concepto. «É un disco moi, moi persoal», confesa Susana Saavedra, vocalista da banda. Un disco no que mesturan os temores e os soños, as incomprensións e os anhelos. Todo iso manifestado cunha rabia e unha intensidade voluntariamente incontenidas. «Non nos quedamos curtos en nada», din. E dou fe.
Unaligned reafirma aqueles prometedores indicios de identidade que se intuían no primeiro disco de Agoraphobia. A iso non é alleo, nin moito menos, o quefacer de Iago Lorenzo, produtor deste traballo e -aínda que de momento se resista a figurar nas fotos- para todos os efectos quinto compoñente da banda, tamén en directo. Da súa man nacen esas atmosferas que case se mascan e eses muros sónicos, por momentos próximos ao nu-metal, que soportan a pesada arquitectura, nun in crescendo case infinito, destas cancións.
Nu-metal, stoner, post hardcore, grunge... Ata ecos das riot grrrls asoman nos dez cortes deste Unaligned. «Nós preferimos simplemente chamalo rock alternativo», puntualiza Susana Saavedra.
Inevitable -e por que non, tamén gratificante- é advertir influencias non sempre disimuladas dalgunhas das bandas que forman parte da súa máis prezado acervo musical. É o caso de Limp Bizkit, Linkin Park e, neste disco máis que nunca, Smashing Pumpkins. Da banda de Billy Corgan herdan Agoraphobia unha suxestiva compoñente atmosférica e unha vertente máis sensorial que tempera, sen edulcorar, algún dos cortes deste novo disco.
Tampouco ningunha das cancións deste Unaligned esconde ou se avergoña da súa melodía. Desaparecen, iso si, por momentos, baixo a abafadora presión desa apisoadora sonora que conforman as guitarras e a poderosísima base rítmica. Pero ao pouco asoman de novo, sen indicios de fraxilidade, sustentadas e defendidas con rotunda potestade por unha voz que non só gaña en decibeis, senón tamén en rexistros.
Non debería ser só casualidade que a xira de Unaligned comece no Reino Unido. É leste un disco tremendamente exportable. E non só polo feito de estar cantado integramente en inglés. Un disco moi do seu tempo. E dos que virán. Airado e enérxico. Como unha tormenta enfurecida que che pilla no medio dunha encrucillada. E aí Agoraphobia atina co carreiro escollido. De perdidiñas , nada de nada.