Tras oito anos de silencio, o músico vigués Fon Román publica hoxe un disco complexo e honesto, escrito «a corazón aberto», concibido e gravado en México
29 sep 2019 . Actualizado ás 22:47 h.Reinventarse esixe ás veces fuxir dun mesmo. E non hai fuxida máis temeraria. Fon Román afrontouna desde México, onde viviu os últimos oito anos. Alí, tras un proceso de catártica depuración concibiu La faísca, a chama e o fume, o disco co que agora, a este lado do charco, retoma a súa carreira musical. E faino con rotundas credenciais. Non é nin moito menos un disco calquera. Emocións a flor de pel tensan este traballo musicalmente presentado con exquisita pulcritude. Pura ourivaría pop tallada man a man con Gustavo Guerrero , o produtor de Natalia Lafourcade. Con influencias de aquí e de alá, de Wilco e de Serge Gainsbourg. Chiscadelas ao pasado e ecos do futuro resoan nestas cancións. Algunhas das cales están a ser presentadas en acústico en selecta compaña: Izal, Coque Malla, Zahara e, como non, a súa excompañero de grupo e sempre amigo Iván Ferreiro.
-Con Iván gravou «O equilibrio é posible». Tremenda chiscadela.
-Cando tiven pensado gravar en dúo acústico esa canción non tiven ningunha dúbida, Iván foi a primeira persoa que se me veu á cabeza. Si, seguimos tendo moi boa relación.
-Ten asumido que durante unha longa tempada vai seguir sendo «o dos Piratas»?
-Si, claro. Tamén Morrisey é o dos Smiths. O teu primeiro grupo de éxito sempre queda aí. Eu lévoo con orgullo.
-Sente nostalxia daqueles anos?
-Algo de nostalxia sempre aparece. O que vivimos naquel momento foi moi forte e moi intenso. Pero non anhelo revivilo.
-«Pantasmas, liquídovos», di nesa canción. Conseguiuno?
-Conseguín aceptalos. Cando un ten unha boa relación consigo mesmo esas pantasmas afástanse sen que teñas que loitar contra eles.
-Das letras de «A faísca, a chama e o fume» di que están escritas «a corazón aberto».
-Si, si, totalmente. Eu era dos que cría que ao abrirme mostrábame fráxil. E é xustamente á inversa. Cando che abres así, o que demostras é que es moito máis forte.
-Como definiría musicalmente este disco?
-Influencias conscientes non había moitas, pero si que había unha serie de discos que estiveron amais da mesa.
-Cales eran?
-Pois eran sobre todo clásicos. Creo que este disco soa a clásico. Estaba moi presente o disco branco de The Beatles, no sentido de que cada canción ten o seu propio ecosistema, ningunha parécese a outra. Tamén os discos de Serge Gainsbourg, con esa voz tan crúa e tan presente, o Sky blue sky de Wilco e esas atmosferas creadas co mínimo ou algúns traballos de Phil Spector con The Crystals e The Ronettes.
-Nestes últimos anos a industria musical deu un envorco importante. A que aspira Fon Román no actual contexto?
-A seguir dando pasos. Pero o tamaño deses pasos non depende só de min. Tal e como eu concíboos, os discos son unha parte, un tempo da miña vida esculpido en cancións. Agora, ao que aspiro é a trasladar ao directo o que hai neste disco, a ter unha xira digna que me permita involucrar a máis músicos e a poder seguir creando.